Μέσα σε όλα τα άλλα, είχαμε τελευταία και μία αναζωπύρωση του θέματος της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα μέσα αρχικά από δημοσιεύματα του βρετανικού Τύπου. Ας παραμείνουμε σε αυτό το επίπεδο, αν και η κυβέρνηση θα έπρεπε να παρουσιάζει με μεγαλύτερη σαφήνεια τη θέση της γιατί υπάρχει κοινό που θέλει να ενημερώνεται σωστά και δεν ασχολείται και τόσο με τις κόντρες με την αντιπολίτευση.

Είναι αλήθεια ότι στη βάση του θέματος, η «επιστροφή» των Γλυπτών (που και «Μάρμαρα» να τα λες δεν υπάρχει θέμα) προϋποθέτει την αναγνώριση ότι ανήκουν στην Ελλάδα κι ότι ο φυσικός τους χώρος για να εκτίθενται είναι το ελληνικό έδαφος. Και δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση συζήτησης γιατί δεν υπάρχει κανένας στην Ελλάδα που θα αποδεχόταν ότι η λεηλασία του Παρθενώνα είχε κάποια «νομική» βάση. Ήταν πάνω στο μνημείο και τα πήραν, τελεία παύλα.

Από εκεί και πέρα έχουν αναπτυχθεί κατά καιρούς διάφορα επιχειρήματα από όσους δεν βλέπουν κάτι άλλο από το να εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο. Ως και πριν από μερικά χρόνια, ένα επιχείρημα ήταν ότι η Ελλάδα δεν είχε τους κατάλληλους χώρους για να τα προστατεύει και να τα εκθέτει. Η κατασκευή του Μουσείου Ακρόπολης, ενός από τα καλύτερα και σημαντικότερα μουσεία του κόσμου, έσβησε αυτό το επιχείρημα.

Μετά διατυπώθηκε το επιχείρημα που κρατάει ως τις μέρες μας ότι δεν γίνεται κάθε σύγχρονη χώρα να διεκδικεί τεκμήρια, ευρήματα και μνημεία που μεταφέρθηκαν σε μεγάλα μουσεία κάποιων κρατών, γιατί τότε τι θα απέμενε και σε αυτά τα μουσεία. Αν ζούσαμε στους αιώνες της αποικιοκρατίας, ναι, ίσως να αποδεχόμασταν ένα τέτοιο επιχείρημα. Ζούμε όμως, στους καιρούς της δημοκρατίας και σύγχρονα κράτη εκτιμούν ότι η πολιτιστική τους ταυτότητα περνά και μέσα από τα αρχαιολογικά ευρήματα που ήταν στο έδαφός τους, ανεξαρτήτως της κρατικής μορφής που είχαν στο παρελθόν, αλλά κυρίως που διαμόρφωσαν και μία αντίληψη για τον πολιτισμό και την εθνική ταυτότητα. Η Ελλάδα ζητά να επιστέψουν τα Γλυπτά επειδή θεωρεί ότι αποτελούν κομμάτι της ταυτότητάς της. Τόσο απλά.

Τώρα το πώς αυτό θα επιτευχθεί, τι προϋποθέτει και πώς εμπλέκεται η διπλωματία και η πολιτική, είναι άλλες συζητήσεις. Υποθέταμε πάντως επί πολλά χρόνια, ότι στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης, τα κράτη θα έδειχναν μεγαλύτερη κατανόηση στα σύγχρονα διλήμματα και τα αιτήματα της κάθε πλευράς. Φαίνεται ότι αυτό δεν ισχύει για τη Μ. Βρετανία. Οπότε και η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στη θέση που έχει διατυπώσει.

Οι αλλαγές στο χρόνο του ραδιοφώνου

Με τη μείωση των μετακινήσεων με αυτοκίνητο λόγω της αύξησης της βενζίνης, μείωσα και τον χρόνο που ακούω ραδιόφωνο. Γιατί με τα χρόνια άκουγα κυρίως στο αυτοκίνητο. Κάπως έχει πιεστεί ο χρόνος μας, στα χρόνια της κρίσης ειδικά και πολλές συνήθειες χάθηκαν κι αυτές. Όταν όλα είναι πιεστικά, πώς να έχεις την ησυχία και τη διάθεση να ακούσεις μία ραδιοφωνική εκπομπή που απαιτεί ένα ελάχιστο συγκέντρωσης.

Σαν αντιστάθμισμα, προσπαθώ πια να ακούω ραδιόφωνο όταν δουλεύω το πρωί στο σπίτι. Έχοντας αυξήσει τον χρόνο δουλειάς από το σπίτι με τις καραντίνες και τους περιορισμούς, και με το πλεονέκτημα να δουλεύουμε εμείς στις εφημερίδες στα γραφεία μετά το μεσημέρι, έδωσα χώρο στο ραδιόφωνο και το πρωί. Τώρα όμως, στο φόντο της δουλειάς. Και είτε τρέχει δίπλα από ένα ραδιόφωνο είτε μέσα από τον υπολογιστή ως web radio, αλλά όμως και στις δύο περιπτώσεις ως συνοδό, και όχι κυρίαρχο στο χώρο. Οπότε είναι και δύσκολο να ακούω ενημερωτική εκπομπή αν παράλληλα πρέπει να συγκεντρωθώ κι εγώ στα δικά μου. Κι αυτό δίνει περισσότερο χώρο στη μουσική και τα μουσικά ραδιόφωνα χωρίς πολύ σχολιασμό.

Ανεβαίνει συνεπώς ο χρόνος του ραδιοφώνου ως «παλιού» μέσου που αντέχει ακόμα, αλλά περισσότερο συνοδεύει την καθημερινότητα με μουσική. Οι μεταμορφώσεις του χρόνου και των μέσων σε καιρούς αλλαγών και συμπίεσης.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr