Ένα λάθος που κάνουμε στη συζήτηση για τα μεγάλα έργα στην Ήπειρο είναι ότι την περιορίζουμε μόνο στις συγκοινωνίες ή τα μεγάλα κτίρια. Ήδη διαφαίνεται ότι η εκλογική χρονιά που διανύουμε θα έχει στο επίκεντρο την επέκταση της Ιόνιας, τον παραλιακό άξονα από το Άκτιο στη Σαγιάφα, το πρώην Κλειστό Ξιφασκίας ή το Πάρκο Τεχνολογίας. Δεν είναι κακή η συζήτηση αυτή, το αντίθετο. Γιατί πίσω από τέτοια μεγάλα έργα κρύβονται οι ανάγκες και οι επιθυμίες των κατοίκων της περιοχής μας για ένα καλύτερο μέλλον και μία πιο ποιοτική ζωή. Και είναι ακριβώς τα μεγάλα έργα υποδομών που έλλειψαν επί δεκαετίες στην Ήπειρο που την έκαναν και να θεωρεί εαυτόν στερημένη.

Θα μπορούσαμε όμως να δούμε και πιο εναλλακτικά το ζήτημα των έργων. Πολλές φορές έχει συμβολικό χαρακτήρα. Όταν συζητάμε για το τρένο στην Ήπειρο ή το Τραμ στα Γιάννενα ξέρουμε εκ των προτέρων ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια για τέτοιες προοπτικές. Όμως η συζήτηση ανοίγει ορίζοντες και δίνει εναλλακτικές επιλογές. Δεν γίνεται να φανταζόμαστε το 2030 και το 2050 με αυτοκίνητα  που ψάχνουν για βενζίνη στους δρόμους για παράδειγμα.

Πιο κοντά όμως στον ρεαλισμό θα μπορούσε η Ήπειρος να δει αλλιώς και έργα που αλλάζουν το επίπεδο της Παιδείας και του Πολιτισμού.

Δύο υποδομές θα μπορούσαν να γίνουν.

Ένα Σχολείο Πολιτισμού στο οποίο να λειτουργήσει το Μουσικό Σχολείο σήμερα και το Καλλιτεχνικό Σχολείο που έχει ανακοινωθεί στο παρελθόν. Ας τι σκεφτούμε ως εικόνα, ένα νέο κτίριο- σχολικό πολυχώρο, γεμάτο μαθητές και μαθήτριες που σπουδάζουν πάνω στις τέχνες. Δεν συνάδει κάτι τέτοιο και με την Ήπειρο των Γραμμάτων που τόσο εύκολα μνημονεύουμε;

Και ένα δεύτερο, ένα Κέντρο Πολιτισμού, ικανό να συγκεντρώνει από τη σύγχρονη επιστημονική έρευνα ως τους νέους τρόπους εκθέσεων και την καλλιτεχνική δράση.

Το θέμα δεν είναι πάντα πώς προσαρμοζόμαστε στα δεδομένα της συγκυρίας και τους περιορισμούς της πραγματικότητας, αλλά και πώς αλλάζουμε την πραγματικότητα.

Η τηλεόραση ανακυκλώνει τον εαυτό της

Περιμένοντας σε έναν χώρο αναμονής, άκουγα τον ήχο από μία τηλεόραση την οποία δεν έβλεπαν. Άκουγα πολύ κόσμο να μιλάει ταυτόχρονα, σε υψηλούς τόνους και για να ακούγεται ο ένας πάνω από τον άλλο, κι ένα καταιγισμό από στοιχεία και σχόλια που δεν αφορούσαν κανένα από τα μεγάλα ή μικρότερα ζητήματα που νομίζω ότι απασχολούν σήμερα την ελληνική κοινωνία.

Αντίθετα γινόταν μία υπερανάλυση κάποιων άλλων εκπομπών της τηλεόρασης και τηλεπαιχνιδιών. Δηλαδή η ίδια η τηλεόραση σχολίαζε τον εαυτό της και ενίσχυε την πληροφόρηση για κάτι που έμοιαζε με παιχνίδι ή μία σειρά στην τηλεόραση πάλι.

Αυτή η ανακύκλωση της συζήτησης εντός του κόσμου που στήνει η ίδια η τηλεόραση και τα κανάλια θα είχε ίσως ένα νόημα αν απασχολούσε κάποιο είδος εναλλακτικού δικτύου, μισής ώρας ας πούμε μέσα στην ημέρα. Άντε και μία συνέντευξη με κάποιο τηλεοπτικό πρόσωπο που αγαπά το κοινό. Από εκεί και πέρα όμως όλη αυτή η σειρά εκπομπών που πιάνουν μεγάλες χρονικές ζώνες κι ανακυκλώνουν πάνω κάτω τα ίδια θέματα, σε τι ακριβώς χρησιμεύουν; Και γιατί οι «ειδήσεις» περιορίζονται στα δελτία ειδήσεων ή κάποιες ενημερωτικές εκπομπές που κατά βάση είναι κάποιοι διάλογοι για την ατζέντα όπως τη διαμορφώνει συνήθως η κυβέρνηση κάθε μέρα;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr