Η αλλαγή πρυτανικής αρχής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων έρχεται και με την αλλαγή που επέφερε η κυβέρνηση στο διοικητικό μοντέλο, με την εφαρμογή του Συμβουλίου Διοίκησης. Και ως προς αυτό, ανοίγεται μία νέα περίοδος, το αποτύπωμα της οποίας θα χρειαστεί ένα διάστημα για να φανεί.

Αυτή η καθ΄ αυτή η αλλαγή πρυτανείας έρχεται σε μία παράδοση ικανών και αποτελεσματικών πρυτανικών ηγεσιών που έχουν προηγηθεί. Αναγνωρισμένοι ακαδημαϊκοί ο Τριαντάφυλλος Αλμπάνης και η Άννα Μπατιστάτου, αποτέλεσαν τα κεντρικά πρόσωπα της τελετής παράδοσης- παραλαβής το μεσημέρι της Δευτέρας.

Από εκεί και πέρα δύο είναι νομίζω τα κρίσιμα σημεία για την επόμενη περίοδο.

Το πρώτο είναι η ανθεκτικότητα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων σε περιόδους ρευστές και εποχές δύσκολες. Το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων είναι ένα μεγάλο, δημόσιο πανεπιστήμιο της χώρας μας που έχει βαθιούς δεσμούς με τα Γιάννενα και την Ήπειρο. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, το ισχυρό του ιδρύματος, ο δημόσιος χαρακτήρας του και η συνδιαμόρφωση της ταυτότητας του τόπου, αποτελούν μία πάγια κληρονομιά του Πανεπιστημίου η οποία όχι απλώς δεν πρέπει να υπονομευθεί αλλά αντίθετα να αυξηθεί κι άλλο, να ενισχυθεί.

Το δεύτερο είναι η ακαδημαϊκότητα. Η ακαδημαϊκή αντίληψη, η ισχυρή πεποίθηση προαγωγής της εκπαίδευσης και της έρευνας, η προσφορά στα Γράμματα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, την οποία και εγγυώνται το διδακτικό, ερευνητικό, διοικητικό προσωπικό του και οι φοιτητές, είναι στοιχείο που δεν μπαίνει σε καμία διαπραγμάτευση με οποιοδήποτε πολιτικό σχέδιο ή κυβερνητικό σχεδιασμό. Το Πανεπιστήμιο ως θεσμός συνεργάζεται προφανώς με την κυβέρνηση, την Περιφέρεια, τους Δήμους και κάθε άλλο θεσμό, υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και με υψηλό αίσθημα ευθύνης όπως ξέρει άλλωστε να κάνει. Όμως διατηρεί την ακαδημαϊκή του αυτονομία και με τα δικά του χαρακτηριστικά και πλεονεκτήματα μπορεί να πορευτεί και στο μέλλον.

Για τα Γιάννενα και την τοπική κοινότητα, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων είναι ένας μοναδικός θησαυρός και η διαφύλαξη και πρόοδος αυτού του «θησαυρού» είναι και ένας θεμελιακός στόχος και καθήκον.

Επιστροφή και στις αίθουσες

Αυξήθηκαν φέτος οι λίστες για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε. Κι αυτό γιατί αυξήθηκε αυτό καθ’ αυτό το ενδιαφέρον για το σινεμά. Είδε κι ο κόσμος κάμποσες ταινίες στον φυσικό τους χώρο που είναι η κινηματογραφική αίθουσα, ειδικά το καλοκαίρι που στην χώρα μας έχουμε το προνόμιο των θερινών σινεμά.

Είναι μία μορφή κανονικότητας να πηγαίνεις στον κινηματογράφο ή το θέατρο, έστω και με την μάσκα σου. Γιατί δεν είναι μόνο η ταινία και η προβολή, αλλά και η κοινωνικότητα που αναπτύσσεται, η συνάντηση με άλλους ανθρώπους, η συνδιαμόρφωση ας πούμε μίας εμπειρίας, κοινής.

Αλλά μην υποτιμούμε και το ζήτημα της μεγάλης οθόνης. Η μεγάλη εικόνα αποκαλύπτει συχνά μια αισθητική και μία εμπειρία που δεν μπορεί να την προσφέρει η μικρή οθόνη της τηλεόρασης πόσο μάλλον η οθόνη ενός λάπτοπ ή ενός κινητού, μέσα από τα οποία πολλοί βλέπουν σήμερα σειρές και ταινίες.

Και υπό κάποια έννοια που την έχουμε καταλάβει καλά από τους καιρούς της καραντίνας, το να μιλάμε ή να βιώνουμε κοινά πράγματα μας σώζει και από την απομόνωση, που συχνά είναι και ψυχική και κοινωνική απομόνωση.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr