Χαράζει άγρια ο πόνος την καρδιά όταν φεύγει η προσδοκία, πριν ανοίξει το λουλούδι της.

Γεμίζουν πολλές χαρές οι καρδιές, όταν η αγάπη, η ζεστασιά της συντροφικότητας χαρίζεται.

Είναι μικρή ή μεγάλη όαση όσοι συμπαραστέκονται στον κάθε άλλο στις δυσκολίες της ζωής.

Είναι τρυφερές καρδιές όσοι δίνουν και άρα παίρνουν αγάπη.

Έχουν μεγάλες αγκαλιές όσοι μοιράζονται τους καημούς για να λυτρωθούνε οι άλλοι από τις αναποδιές της ζήσης τους.

Δε μου αρέσουν όσοι έχουν κενό σκέψης, κενό στις συμπεριφορές τους.

Μένω μακριά από όσους βρίσκονται σε κατάσταση ανομίας. Μακριά από όσους σπέρνουν το κακό και προσπαθούν να με κάνουν να πιστεύω ότι με απειλούν. Μακριά από όσους κάθε ενέργειά τους, στάζει φαρμάκι.

Μου αρέσουν όσοι μπορούν και σκέφτονται.

Μου αρέσουν όσοι έχουν καλοσύνη. Όσοι πιστεύουν πως η ελπίδα θέλει δυο καρδιές, για να πετάξει. Όσοι βοηθούν και πιο πολύ όσοι στέκονται δίπλα σε εκείνους που τους πνίγουν οι αδικίες. Μου αρέσουν όσοι κατανοούν και σέβονται την αλήθεια του άλλου.

Πάρα πολύ μου αρέσουν όσοι ποτίζουν για ν’ ανθίσουν τα λουλούδια της αγάπης.

Γιώργος Μακρίδης