Τα Γιάννενα κατακλύστηκαν από επισκέπτες τις γιορτές. Αυτό είναι ένα δεδομένο που δεν χωρά αμφισβήτηση. Και σίγουρα αποτελεί ένα αισιόδοξο γεγονός, αν θέλουμε να δούμε μία προοπτική στην περίοδο μετά την πανδημία, αλλά και μετά την πολλαπλή κρίση που βιώνουμε.

Θα πρέπει πάντως να θεωρούμε και την κρίση ως ένα δεδομένο και να μην την παρακάμπτουμε ως εξαίρεση ή προσωρινό γεγονός που δεν έχει συνέπειες. Γιατί η πολύχρονη αφαίμαξη των εσόδων των νοικοκυριών αν δεν φανεί φέτος, θα φανεί του χρόνου και στον τουρισμό. Και το σημειώνουμε για να μην καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις.

Παλιότερα, όταν είχε αρχίσει να αυξάνει το ρεύμα του εσωτερικού τουρισμού και οι «προορισμοί», είχε επισημανθεί ότι το πεδίο είναι ανταγωνιστικό και ότι κανένας προορισμός δεν θα μπορεί να έχει για πάντα το πλεονέκτημα. Θα πρέπει να θεωρείται σαφές ότι η νέα περίοδος μετά και τις βαθύτερες μεταβολές που φέρνει η πανδημία σε επίπεδο αντιλήψεων, θα αυξήσουν τη ρευστότητα.

Νεαρός επισκέπτης της πόλης μας έλεγε, ότι αυτό που του αρέσει στα Γιάννενα είναι η ταυτότητα που αναδύεται. Το ακούμε συχνά και από άλλους επισκέπτες. Και φαίνεται ότι είναι κι ένα βασικό πλεονέκτημα της πόλης. Αν τα Γιάννενα γίνουν σαν άλλους προορισμούς, με «κράχτες» στα μαγαζιά, υψηλές τιμές με χαμηλές υπηρεσίες ή ελαφρότητα και ερασιτεχνισμό, τότε θα χάσουν το προβάδισμα που τείνουν να έχουν.

Που σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να εντείνουν, να αυξήσουν κι άλλο τα στοιχεία εκείνα που τους δίνουν πλεονέκτημα.

Κάτι να γίνει με αυτό το κράτημα

Ένα κλασικό πρόβλημα της επόμενης ημέρας του νέου χρόνου, είναι ότι μας προσγειώνει απότομα. Γιατί πια έχει εκλείψει η προσδοκία που καλλιεργήθηκε στην πορεία προς τη γιορτή. Υπό κάποια έννοια όμως, έχει μία λογική αυτή η γείωση. Γιατί πόσο να γιορτάσεις, ακόμα κι αν είσαι ανέμελος, που δεν είσαι. Η επόμενη μέρα έχει νόημα επειδή ακριβώς σε επιστρέφει στην πραγματικότητα.

Φέτος, η διαφορά ήταν ότι τελείωσε η πανδημία, που δεν τέλειωσε βέβαια, αλλά τα κράτη και οι λαοί ανά τον κόσμο λειτουργούν πια σαν μην χρειάζονται μέτρα και πολιτικές πρόληψης. Αλλά για να μην είμαστε άδικοι, πολύς κόσμος μόνος του αυτοπροστατεύεται πια και προσέχει και καλά κάνει. Αλλά ας πούμε ότι ήταν πιο άνετα φέτος να βρεθούμε σε ένα σπίτι για την αλλαγή του χρόνου ή να συναντηθούμε με κόσμο που είχαμε να τον δούμε ένα και δύο χρόνια. Είχαμε να κάνουμε πρωτοχρονιά μαζί, από το 2020. Δεν είναι λίγο.

Και τελικά, δεν αποφύγαμε τις συνέπειες της πανδημίας και της κρίσης, γιατί κάτι μέσα μας, μας κρατούσε. Τα λεφτά που λείπουν, η ανησυχία για τον πόλεμο και την ακρίβεια, αυτή η κατάσταση συνεχών αλλαγών και οι δυσμενείς μεταβολές σε έναν κόσμο που περισσότερο μας φοβίζει παρά μας καθησυχάζει. Ε, πόσα ακόμα θέλουμε για να έχουμε αυτό το κράτημα μέσα μας. Οπότε αν έχουμε μία ευχή για τη νέα χρονιά, είναι να απελευθερωθούμε κάπως, να μη νιώθουμε ότι μας κρατάει πίσω. Είθε…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr