Δύσκολο πράγμα ο αποχαιρετισμός σε κοντινό σου άνθρωπο…

Από εκείνα όμως, που κάποια στιγμή καλείσαι δίχως άλλο να διαχειριστείς και να αντιμετωπίσεις, γιατί πολύ απλά δε μπορείς να τα αποφύγεις…

Ο προσωπικός τόνος είναι σπάνιος στη στήλη, χωρίς να είναι απαγορευτικός, αφού θεωρούμε, ότι πράγματα ανθρώπινα, καταστάσεις μέσα στη ζωή, ταυτόχρονα όμως και στο θάνατο, όλους μας απασχολούν, επομένως, έχουν θέση και σε μία στήλη άποψης…

Έχουμε γνωρίσει στη ζωή μας ανθρώπους που μεγάλωσαν χωρίς τους γονείς τους…

Ανθρώπους επίσης που μεγάλωσαν με ένα γονέα… Όπως φυσικά και πολλούς περισσότερους ανθρώπους, που ευτύχησαν να μεγαλώσουν και με τους δύο γονείς τους…

Ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί, ότι υπάρχουν κι άλλοι, πιο τυχεροί ίσως από τους παραπάνω…

Όπως είναι εκείνοι που στην πορεία των ετών αποκτούν και μία δεύτερη οικογένεια, ένα δεύτερο σπίτι, που σε αγκαλιάζει και σε υποδέχεται σαν δικό της παιδί και όχι ως τον γαμπρό ή τη νύφη αντίστοιχα της οικογένειας…

Η αλήθεια είναι, ότι στην αρχή δεν το σκέφτεσαι καν, αρχίζεις όμως να το συνειδητοποιείς σταδιακά, όταν νιώθεις ότι σε κάθε σου βήμα, είναι όλοι εκεί να σε βοηθήσουν, να συμπαρασταθούν…

Για να φτιάξεις τη δική σου οικογένεια… Κι αυτοί εκεί, δίπλα σου, κοντά σου, όπως και οι βιολογικοί σου γονείς, να συντρέχουν και να συμπονούν…

Και να παραδίδουν μαθήματα ζωής με τη συμπεριφορά τους και την βοήθεια στην ανατροφή των δικών σου παιδιών, των εγγονιών τους…

Όχι από υποχρέωση, αλλά επειδή στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων που ξέρουν, αναγνωρίζουν και θυμούνται σε ποιον τόπο γεννήθηκαν, με ποιες δυσκολίες μεγάλωσαν, πως ανέλαβαν από παιδιά ευθύνες που δεν ταίριαζαν με την ηλικία τους, πως στάθηκαν όρθιοι, δημιούργησαν και άπλωσαν τις δικές τους βαθιές ρίζες, η βοήθεια στο μεγάλωμα των εγγονιών, είναι ένα βήμα προσωπικής ολοκλήρωσης, μία υποθήκη αιωνιότητας…

Και πάνω απ’ όλα η αξιοπρέπεια… Να μην ακούς κακή κουβέντα για κανέναν, αλλά ούτε και περιττές κουβέντες…

Και φυσικά να μην έχεις ακούσει ποτέ, κακή κουβέντα και από άλλους… Μια ζωή με κάποιες λύπες, όπως συμβαίνει σε όλους, αλλά και με πολλές χαρές…

Μια ζωή όμως, με ένα σταθερό σημείο αναφοράς… Το Πολύδωρο!

Η πλατεία, ο πλάτανος, η «Κρανιά», οι καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό με τα εγγόνια. Η ζωή του όλη…

Το «θηρίο» ήρθε αναπάντεχα, απρόσμενα και χωρίς προειδοποίηση, χωρίς σημάδια, αλλά παρότι κατάλαβε ότι ήταν δύσκολα από την αρχή, το πάλεψε, με δύναμη και ψυχή… Και χωρίς να παραπονεθεί για τίποτε και σε κανέναν…

18 μήνες συνεχών θεραπειών, η μία πίσω από την άλλη, χωρίς διακοπή, με πολλές παρενέργειες, αλλά παράπονο, κανένα…

«Μπαμπάκα, κάνε λίγη υπομονή», του έλεγε το Αλεκάκι του (όπως του άρεσε να την αποκαλεί) κι αυτός της έλεγε μόνο «ξέρεις τι είναι να κάνεις υπομονή, για να γίνεις καλά;»… Το ήξερε, ότι η κατάσταση χειροτέρευε, αλλά και πάλι, δεν ήθελε να στεναχωρήσει κανέναν κι έκανε υπομονή, μέχρι που εξαντλήθηκε κι αυτή…

Αξιοπρέπεια… Τι υπέροχη λέξη! Που ταιριάζει σε υπέροχους ανθρώπους. Ένας τέτοιος υπέροχος άνθρωπος ήταν ο Φάνης, ο πεθερός μου, ο δεύτερος πατέρας, που «έφυγε» πολύ νωρίς από κοντά μας, αλλά όχι από μέσα μας…

Γιατί οι άνθρωποι ζουν στην καρδιά και στη μνήμη μας, τους βλέπουμε στην ψυχή και στη συμπεριφορά των παιδιών τους και των εγγονιών τους. Καλό ταξίδι Φάνη…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ