Συνηθισμένοι ως και εθισμένοι να βλέπουμε επί δεκαετίες τα θέματα της πόλης μέσα από τα μάτια του μικρόκοσμου στον οποίο διαβιεί ο καθένας μας και ειδικά μέσα από τις διαδρομές της μικροπολιτικής, καταλήγουμε να μη βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα και να χάνουνε τον ορίζοντα που βλέπουν οι πολλοί.

Παράδειγμα είναι η συζήτηση που ξεσπά με θέματα όπως η αξιοποίηση του Πάρκου Πυρσινέλλα, η παραχώρηση του στρατοπέδου Βελισσαρίου ή η ανακατασκευή του παλιού πανεπιστημίου στην οδό Δομπόλη. Αν τα δούμε αυτά τα θέματα από την πολιτική τους διάσταση ή μέσα από τις κομματικές ή παραταξιακές προτιμήσεις, τότε σύντομα θα καταλήξουμε στην περιπτωσιολογία ή τους χαρακτηρισμούς. Από ένα σημείο και πέρα δε, τέτοιες συζητήσεις καταλήγουν άνευρες, χωρίς να επηρεάζουν κανέναν και ιδιαίτερα χωρίς να προκαλούν τις εκκινήσεις που έχει ανάγκη η κοινωνία.

Η μεγαλύτερη διάσταση που αναδεικνύεται δεν είναι παρά η ανάγκη αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας προς όφελος των τοπικών κοινωνιών. Κάτι που εύκολα λέγεται, επί χρόνια εξαγγέλλεται και εντέλει τίποτα δεν γίνεται. Ακόμα κι εκείνοι που νόμισαν ότι αξιοποίηση είναι η πώληση ή ενοικίαση «στην αγορά», τίποτα δεν κατάφεραν. Και το ζήτημα δεν είναι να βάλουμε σε αντιπαράθεση τις δυνάμεις της αγοράς με τις δυνάμεις της δημόσιας πολιτικής, αλλά να βρούμε τις πιο κατάλληλες λύσεις. Που μάλλον δεν είμαστε καν σε αυτό το σημείο κατά το οποίο θα μπορούσαμε να κάνουμε και επιλογές. Γιατί βλέπουμε ότι μεγάλες εκτάσεις και υποδομές μένουν επί χρόνια αναξιοποίητες επειδή τελικά δεν υπάρχει συντονισμός και σχέδιο από τις τοπικές αρχές. Παράδειγμα η παραχώρηση του στρατοπέδου Βελισσαρίου, η οποία αποδεικνύεται ότι είναι δυνατή ως διεκδίκηση, αλλά χωρίς συνέχεια ως προς την πολιτική της διαχείριση. Και υπάρχουν και δεκάδες άλλα παραδείγματα με μικρές ή μεγαλύτερες εκτάσεις που απλώς μένουν ως κενοί χώροι που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν. Ας ελπίσουμε ότι παραδείγματα όπως το Πάρκο Πυρσινέλλα που έχει μπει σε τροχιά αξιοποίησης να εμπνεύσουν νέες πολιτικές και να εντείνουν τα αντανακλαστικά των τοπικών αρχών.

Μία συνεχής κατάσταση απειλών

Είναι ο καιρός που μιλάμε για αρρώστιες, επιδημίες και θανάτους. Είναι η πανδημία που μας έχει σηκώσει τις κεραίες και πιάνουμε όλη αυτή την κουβέντα και αναρωτιόμαστε αν είμαστε καλά ή γιατί ακούμε συνέχεια για ασθένειες και ιατρικές θεραπείες. Αλλά δεν φταίει μάλλον ο καινούργιος ιός. Είναι πιο πολύ αυτό το αίσθημα της ανησυχίας που ξύπνησε μέσα μας τα δύο τελευταία χρόνια που βρεθήκαμε μπροστά σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση.

Και τελικά, υπάρχει ακόμα μεγαλύτερο βάθος πίσω από την πανδημία. Γιατί δεν είναι μόνο η νόσηση και η αναζήτηση θεραπείας ή πρόληψης. Είναι η κρίση που ξέσπασε μαζί με την πανδημία. Και είδαμε ότι δεν μειώθηκε η ένταση της κρίσης, αφού μία νέα κρίση ήρθε να προστεθεί πάνω της. Έχουμε πια την κρίση της ακρίβειας, την κρίση της ενέργειας και έναν πόλεμο βέβαια που γεννά συνέχεια και νέα δραματικά γεγονότα και απειλές.

Και είναι περισσότερο αυτή η αίσθηση ότι απειλούμαστε συνέχεια, ότι υπάρχουν από παντού ανησυχητικά σημάδια χωρίς να έχουμε το περιθώριο να τα αποφύγουμε ή να προστατευτούμε για λίγο. Οπότε το ερώτημα είναι για πόσο ακόμα θα αντέχουμε να ζούμε σε ένα καθεστώς διαρκούς απειλής και φόβων. Και πώς όλο αυτό μας επηρεάζει ήδη.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr