Ένα παράδοξο αρχίζει και οικοδομείται γύρω από τις τοπικές εκλογές που θα γίνουν τον Οκτώβριο του 2023. Ενώ έχει αυξηθεί το ενδιαφέρον για συμμετοχή στα ψηφοδέλτια, ανακοινώνονται νέες παρατάξεις και οι επικεφαλής κάνουν επαφές με πρόσωπα που θα δυναμώσουν το εγχείρημά τους, η πολιτική και ιδεολογική αντιπαλότητα είναι σαν να μην υπάρχει. Σαν να μην υπάρχει κάποιο πολιτικό ζήτημα στις εκλογές αυτές και όλοι μαζί αδελφωμένοι βαίνουμε προς εκλογάς άντε το πολύ πολύ διαφοροποιούμενοι γιατί έχουμε ένα πρωτοξάδελφο να ψηφίσουμε ή μας αρέσει το προφίλ στις φωτογραφίες του δείνα υποψηφίου.

Η αλήθεια είναι ότι ως ένα βαθμό στις δημοτικές ειδικά εκλογές, έχουν αμβλυνθεί οι μείζονες πολιτικές αντιπαλότητες, ακολουθώντας και την υποχώρηση των παλιών κομματικών διχασμών. Κι αυτό είναι καλό γιατί ησύχασε και λίγο το κεφάλι μας από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τις σημαίες που ανέμιζαν ενώ δεν είχαμε πώς να μαζέψουμε τα σκουπίδια.

Από την άλλη, φάνηκε την τελευταία δεκαετία, ότι τα μεγάλα προβλήματα των πόλεων, έχουν ως λύσεις πολιτικές που περνάνε μέσα από κρίσιμες επιλογές, συχνά και πολύ ιδεολογικά φορτισμένες. Για παράδειγμα, θα πρέπει κάποιος να απαντά στο ερώτημα αν η διαχείριση του νερού ή των αποβλήτων πρέπει να ανήκει στο δημόσιο, στον δήμο ή στην αγορά και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η απάντηση σε τέτοια ερωτήματα δεν είναι απλώς ένα «ναι» ή ένα «όχι», αλλά επιβάλλει να διατυπωθούν και οι πολιτικές που θα τα διασφαλίσουν. Κι εκεί είναι που προκύπτουν νέα διλήμματα και νέοι διαχωρισμοί.

Αλλά αυτό είναι και το μυστικό των τοπικών εκλογών. Το ζήτημα δεν είναι ποιος συμπαθεί ποιον και ποιος τάζει σε ποιον αντιδημαρχίες ή θέσεις αντιπεριφερειαρχών, αλλά ποιος έχει πολιτικό πρόγραμμα που να εμπνέει πλειοψηφίες, να δημιουργεί πολιτικές και εντέλει να αλλάζει και τις πόλεις ή τις περιφέρειες που ζούμε.

Η πόλη της ανάγκης

Μερικές νύχτες της εβδομάδας, τις περισσότερες, η πόλη είναι τρομερά έρημη. Δεν συναντάς άνθρωπο για κάμποσο αν περπατάς και μιλάμε για τις 10 και τις 11τη νύχτα και κοντά στο κέντρο. Αν έχει και τη γνωστή ομίχλη και υγρασία είναι ως και σκιαχτικά τα πράγματα. Σαν να βγήκαμε στο χωριό ως την πλατεία.

Αυτή η ερημιά εξηγείται μόνο από τα πολύ κακά οικονομικά των νοικοκυριών, από το ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε τα χρήματα, ούτε τη διάθεση για να βγουν έξω. Γιατί για παράδειγμα σε σημεία που διασκεδάζουν οι νέοι, υπάρχει κίνηση. Γιατί τα νέα παιδιά δεν φοβούνται την ομίχλη και έχουν ανάγκη να βρουν τους φίλους τους.

Η έξοδος από την κλεισούρα της πανδημίας πέφτει πάνω τώρα στην κρίση της οικονομίας και την ακρίβεια. Κι αυτό δημιουργεί νέες συνθήκες, οι οποίες μοιάζουν με τις παλιές από την προηγούμενη κρίση. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, ελλείψει πόρων, μετατρέπουμε την πόλη σε ένα χώρο κατοικίας και εργασίας μόνο, για όσους μάλιστα έχουν εργασία. Γίνεται έτσι μία πόλη της ανάγκης και μόνο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr