Ο εκσυγχρονισμός ως αίτημα και πρόκληση δεν μπορεί παρά να είναι ένα διαρκές ζητούμενο όχι μόνο για την πολιτική, αλλά για το ίδιο το κράτος, τη θεσμική λειτουργία και την κοινωνική κινητικότητα.

Μοιάζει τόσο αυτονόητο που ίσως δεν θα έπρεπε καν να το συζητάμε. Στην πράξη όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Για να μην είμαστε όμως άδικοι με το κράτος μας, βήματα εκσυγχρονισμού γίνονται συνέχεια και ας μην τα ονομάζουμε έτσι. Ο ψηφιακός μετασχηματισμός η ψηφιοποίηση πολλών δημοσίων υπηρεσιών και η διαφάνεια στις κρατικές αποφάσεις, τα τελευταία 15 χρόνια είναι για παράδειγμα μία καλή πρακτική. Η ενίσχυση επίσης των δικαιωμάτων των πολιτών, από τα δικαιώματα του καταναλωτή πχ ως τα δικαιώματα του πολίτη έναντι των Δημοσίων υπηρεσιών, είναι ένα ακόμα καλό παράδειγμα.

Για να κατανοήσουμε όμως, τη σημασία των εκσυγχρονιστικών αλλαγών θα πρέπει να έχουμε και ένα  μέτρο σύγκρισης ώστε να φαίνονται και τα μεγέθη που απαιτούνται.

Πρώτο μεγάλο εκσυγχρονιστικό βήμα έγινε από τη διακυβέρνηση του Κ. Καραμανλή μετά το 1974 με αποκορύφωμα την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ.

Δεύτερο αντίστοιχης εμβέλεια βήμα ήταν η περίοδος εκδημοκρατισμού από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά το 1981 όταν το κράτος αντιμετώπισε πια ισότιμα όλους τους πολίτες και εμβάθυνε στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα όπως χαρακτηριστικά πχ με τα δικαιώματα των γυναικών.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, το κοινό υπόστρωμα είναι η ανάπτυξη της δημοκρατίας. Ο εκσυγχρονισμός είναι μία μορφή ανάπτυξης της δημοκρατίας και μόνο τότε βρίσκει βάση εφαρμογής και δεν μένει κέλυφος, σύνθημα όπως σε άλλες περιόδους που ακολούθησαν οι οποίες είχαν μόνο ως στόχο την κομματική υπερίσχυση εντέλει.

Ο διαρκής εκσυγχρονισμός ως επικαιροποίηση συνεχώς των αναγκαίων συνθηκών για να εκφράζονται οι κοινωνικές δυνάμεις, να λειτουργεί το κράτος υπέρ του πολίτη και να βλέπει ο τόπος την προοπτική καλύτερων ημερών, μοιάζει στους καιρούς μας ένα αίτημα που θέλει να βρεθεί ξανά στο κέντρο των εξελίξεων.

Χωρίς εξασφαλίσεις

Τι έχει αλλάξει στην εποχή μας, στις μέρες που ζούμε; Λιγόστεψαν κατά πολύ οι καβάτζες, οι εξασφαλίσεις μας. Δεν έχουμε πού να κρυφτούμε, πού να προφυλαχθούμε για να τη γλυτώσουμε από όλες αυτές τις κρίσεις που πέφτουν πάνω στο κεφάλι μας σαν τις ριπές μιας καταιγίδας που δεν καταλαγιάζει ποτέ.

Στην αρχή, το 2009 -2010 ήταν πολλοί εκείνοι που βρέθηκαν κάπως καλύτερα προετοιμασμένοι. Με κάποια λεφτά στην άκρη, κάποιες σίγουρες δουλειές, μία ακίνητη περιουσία ίσως από κληρονομιά. Με τον καιρό όμως άρχισαν και αυτά τα «εφόδια» να μη φτάνουν. Γιατί κρατούσε πολύ η κρίση και λιγόστευαν τα αποθέματα, γιατί μεγάλωναν τα παιδιά και αύξαιναν οι ανάγκες, γιατί άλλαζαν οι ανάγκες. Πολλά γιατί…

Κι όσο πέρναγε ο καιρός γίνονταν ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Γιατί οι νέοι ειδικά δεν είχαν καν τα προνόμια των προηγούμενων γενιών. Έβρισκαν χειρότερες δουλειές, δεν είχαν πού να μείνουν, ακυρώνονταν τα όνειρά τους. Μέχρι που ήρθε και η πανδημία και η αλλαγή της οικονομίας του πλανήτη στις μέρες που μοιάζει σαν να έκλεισε όλες τις διόδους.

Ακόμα κι αν δεν είναι πολύ άσχημα τα πράγματα, οι πολλοί νιώθουν ότι μπορεί να γίνουν άσχημα. Κι αυτό που νιώθεις είναι που σε κάνει να σκέφτεσαι. Άσχημες σκέψεις.