Για μία ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια, αντιλαμβανόμαστε ότι ο ρόλος του κράτους πρόνοιας και των δημοσίων πολιτικών για την κοινωνική προστασία, είναι καίριος. Είδαμε ότι στα δύσκολα της πανδημίας απευθυνθήκαμε στα νοσοκομεία της χώρας. Τώρα προβληματιζόμαστε για την ανάγκη ενός καθολικού δημοσίου δικτύου δομών για την παιδική προστασία.

Και μακάρι να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ώστε το κράτος να λειτουργήσει ακόμα πιο αποτελεσματικά στην οργάνωση της πολιτικής πρόνοιας.

Δύο θέματα πρέπει να επιλυθούν όμως.

Το πρώτο είναι να αποφασισθεί και να υλοποιηθεί ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο υγείας και πρόνοιας που να προβλέπει την πλήρη, καθολική δημόσια παρέμβαση. Απαιτούνται δομές, υποδομές και προσωπικό που κάτω από την κρατική οργάνωση θα παρεμβαίνουν αποφασιστικά και θα υλοποιούν την πολιτική υποστήριξης των ανθρώπων και την κάλυψη των αναγκών τους. Ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να προσφέρει προφανώς, αλλά συμπληρωματικά και εκεί που θα είναι αποτελεσματικός. Η Υγεία και η Πρόνοια είναι υπόθεση του κράτους.

Το δεύτερο είναι η εύρεση χρηματοδοτικών πόρων. Και είναι κορυφαίο πρόβλημα που συχνά ειδικά στην εποχή μας, μπορεί να έρθει και σε αδιέξοδα.

Γιατί η καθολική Υγεία και Πρόνοια για να είναι ολοκληρωμένες, κοστίζουν. Όμως τα οργανωμένη κράτη οφείλουν να βλέπουν ολιστικά τα προβλήματα αυτά, να έχουν τον έλεγχο των πολιτικών τους και να έχουν και αποτέλεσμα στην εφαρμογή τους. Και το λιγότερο που μπορεί να κάνει το κράτος είναι να αναλάβει την ευθύνη και να κινητοποιήσει τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας.

Πάνε οι παλιές προσδοκίες

Υπάρχει κόσμος που δυσπιστεί με όσα ακούει κάθε μέρα. Δεν πιστεύει ότι έχουν ανοίξει τόσα θέματα, ότι υπάρχει τόσο σκοτάδι εκεί έξω, ότι είναι τόσα πολλά τα προβλήματα. Είναι όχι μόνο ο κόσμος που «πέφτει από τα σύννεφα», αλλά και όσοι δεν χωνεύουν εύκολα το πόσο πολύπλοκος είναι ο κόσμος και πόσες πολλές οι μαύρες πλευρές του.

Εξ ου και η προσφυγή κάποιων εξ αυτών και στις θεωρίες συνομωσίας για όσα «μας κρύβουν» και τον «μαζικό έλεγχό» μας.

Κι όμως, υπήρξαν κι άλλες περίοδοι έντονης ανησυχίας στον δημόσιο βίο. Για παράδειγμα το διάστημα 1988- 1990 η πολιτική σκηνή ήταν μία κόλαση. Κάποιοι δεν τα έζησαν όμως, κάποιοι βολεύονται να τα ξεχνάνε, κάποιοι αδιαφορούσαν τότε γιατί δεν τους άγγιζε. Αλλά και η κοινωνική ένταση ήταν μεγάλη και στο παρελθόν κι αρκεί μια ματιά στο αστυνομικό ρεπορτάζ παλιότερων χρόνων, για να φανεί.

Αλλαγές στις μέρες μας βέβαια υπάρχουν. Η θεαματοποίηση της βίας έχει πάρει διαστάσεις. Η πλανητική ειρήνη απειλείται με πρωτοφανή τρόπο. Οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα. Υπάρχει πολύς κόσμος που έμεινε ή θέλει να μείνει ακόμα στην εποχή των προσδοκιών. Τότε που το μέλλον προβλεπόταν πάντα ως «καλύτερο», τότε οι κόποι και οι αγώνες «δικαιώνονταν», τότε που όλοι έταζαν και πίστευαν στις «καλύτερες μέρες».

Τώρα ζούμε την αποκαθήλωση εκείνων των προβλέψεων. Μια αποκαθήλωση που έχει μπει στη δεύτερη δεκαετία και ακόμα τη θεωρούμε έκτακτο γεγονός.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr