Ενώ είναι σε εξέλιξη η προεκλογική περίοδο για τις εθνικές εκλογές έστω και άτυπα, σε ανάλογη κατάσταση είναι πια και ο δρόμος προς τις τοπικές εκλογές. Σε τέτοιες περιπτώσεις το πιο ενδιαφέρον μοιάζει η ονοματολογία ή η ανάλυση του συσχετισμού δύναμης. Πολύ λιγότερο γίνεται η συζήτηση για το έργο και τις ανάγκες της πόλης και του δήμου ενώ σε εθνικό επίπεδο μοιάζει πια το πολιτικό σκηνικό να διαμορφώνεται γύρω από θέματα υψηλού συμβολισμού και κεντρικών γραμμών.

Στις τοπικές εκλογές θα έπρεπε να έχουμε βρει τα βασικά εργαλεία με τα οποία θα αξιολογούσαμε τις αρχές και τους υποψηφίους. Κι όμως, μάλλον δεν ενδιαφερόμαστε και τόσο για μεθόδους αξιολόγησης και ανάλογα εργαλεία.

Λείπει συνεπώς ένας κρίσιμος κρίκος για να μετρήσουμε τη δουλειά που κάνουν οι εκλεγμένοι και όσα αντιπροτείνουν οι υποψήφιοι να πάρουν τη θέση τους.

Και πώς τελικά λαμβάνονται οι αποφάσεις από τον καθένα μας; Προφανώς κάποιες μορφές άτυπης αξιολόγησης λειτουργούν μέσα μας. Ενδέχεται όμως να είναι εμπειρικές και να κρίνονται σε ένα μικρό χώρο προσωπικής εμπειρίας. Να διαφεύγουν κρίσιμα στοιχεία.

Και ξέρουμε ότι λειτουργούν πολύ και τα τοπικά δίκτυα επικοινωνίας σε βαθμό που συχνά ακυρώνονται πολιτικές συμφωνίες και γραμμές που έχουν προκύψει σε κλειστά γραφεία.

Τέτοιες καταστάσεις δεν είναι κατ’ ανάγκη κακές ή καλές. Δεν χρειάζεται να ηθικολογούμε άλλο πια. Προτιμήσεις όλοι έχουν. Το ζήτημα είναι να ενισχυθεί αυτό και με έναν πιο επιστημονικό θα λέγαμε τρόπο, με περισσότερα στοιχεία στα οποία δεν χωράνε εμπειρισμοί και με περισσότερα δεδομένα στα οποία δεν υπάρχουν περιθώρια για ευέλικτες διαφυγές. Μπορεί να υπάρξουν άραγε τέτοια αξιόπιστα «παρατηρητήρια» αξιολόγησης;

Χωρίς στεγανά και εμπόδια

Επείγει στις πόλεις μας να αυξηθεί η προσβασιμότητα των ανθρώπων με αναπηρίες. Σε πολλές περιπτώσεις είναι ντροπιαστικές οι ελλείψεις που παρατηρούνται. Τα έχουμε πει ξανά αυτά. Και όχι ότι δεν γίνονται αλλαγές, κυρίως εκεί που έχουν αλλάξει οι νόμοι και έχουν εκσυγχρονίσει το πλαίσιο. Βλέπουμε ότι τα νέα πεζοδρόμια έχουν γραμμή για ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι αν αυτές οι γραμμές έχουν μία λογική δικτύου ή διακόπτονται εκεί που δεν γίνονται νέα έργα. Αλλά εδώ δεν είμαστε σίγουροι αν υπάρχουν καν δίκτυα πεζοδρομίων.

Κι αυτό ίσως να έπρεπε να συζητήσουμε περισσότερο. Την ανάγκη για πλήρη δίκτυα πρόσβασης για όλους και όλες. Η πληρότητα και το ενιαίο του δικτύου θα έπρεπε να είναι οι λέξεις κλειδιά στα σύγχρονα έργα στην πόλη. Κι όχι μόνο ο εκσυγχρονισμός, η αισθητική ή η ανθεκτικότητα.

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε τίθεται έντονα το πρόβλημα της ελευθερίας των ανθρώπων να μπορούν να εκφράζονται όπως επιθυμούν και να μην βρίσκουν στεγανά και εμπόδια. Και οι πόλεις πρέπει να μπορούν να το εξασφαλίζουν αυτό.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr