Τα επίπεδα μαζικότητας της κινητοποίησης του κόσμου στην απεργία της Τετάρτης εκτιμάται ότι φτάνουν ανάλογες κινητοποιήσεις του 2014 και πιο πριν. Οπότε μιλάμε και για ένα σημαντικό γεγονός.

Από κάποιες πλευρές, αριστερά και δεξιά, αμφισβητείται η δυνατότητα τέτοιων κινητοποιήσεων να αποτελέσουν πραγματικά πολιτικά γεγονότα, είτε γιατί δεν σταματούν την παραγωγή, είτε γιατί δεν ρίχνουν την κυβέρνηση, όπως θα έπρεπε κατά τη γνώμη τους να κάνουν οι απεργίες. Κι αφού δεν πέφτουν κυβερνήσεις, τι τις θέλετε και τις απεργίες, μοιάζει να υπονοείται και ένα ερώτημα.

Η απεργία της Τετάρτης είχε τον χαρακτήρα της κινητοποίησης και όχι τόσο της «διακοπής εργασιών». Ο στόχος ήταν να κινηθούν οι εργαζόμενοι προς μία διαφορετική κατεύθυνση, να μπορέσουν να διατυπώσουν τα αιτήματά τους με έναν σωματικό θα λέγαμε τρόπο, συμμετέχοντας σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις.

Ας μην γινόμαστε ισοπεδωτικοί με τη συνδικαλιστική λειτουργία, υιοθετώντας στην ουσία τα επιχειρήματα όσων αντιμάχονται τον κόσμο της εργασίας. Επιχειρήματα που λένε ότι «δεν γίνεται πια τίποτα» και ότι οι διαμαρτυρίες του σήμερα είναι μόνο «από τον καναπέ» κλπ. Κι όμως, ο κόσμος κινητοποιήθηκε σε επίπεδα που είχαμε καιρό να δούμε. Κι αυτό δεν ήταν δεδομένο μία μέρα πριν.

Επιπλέον, αυτό που είδαμε στον δρόμο, πέρα από τις χιλιάδες ανθρώπους που συμμετείχαν, ήταν κι ότι αυτοί οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους είχαν και στο παρελθόν κινητοποιηθεί, πέρασαν ίσως ένα διάστημα αδράνειας και τώρα μοιάζει σα να  επανήλθαν στον δημόσιο χώρο. Αν προσθέσεις και κάποιους, λιγότερους, νέους και απεργούς που ίσως και να μην είχαν την εμπειρία της κινητοποίησης τα τελευταία πέντε χρόνια, τότε είναι φανερό το κέρδος της κινητοποίησης.

Οι κινητοποιήσεις δεν ρίχνουν κυβερνήσεις από μόνες τους, ούτε αλλάζουν τη μεγάλη εικόνα. Λειτουργούν όμως, προσθετικά και συμπυκνώνουν εμπειρίες για τον εργαζόμενο, άνδρα και γυναίκα, που αρνείται να δει ως «φυσικό» αυτονόητο την ευθύνη που του αποδίδουν για την κατάσταση της οικονομίας, την ακρίβεια, τη λιτότητα. Είναι μία κίνηση προς τη διαμόρφωση μίας συνείδησης του εναλλακτικού, που δεν αποδέχεται το “δεν αλλάζει τίποτα”.

Γιατί από τη μία πολλοί θα ήθελαν τον εργαζόμενο καθημαγμένο, σιωπηλό και αδρανοποιημένο για πάντα. Κι από την άλλη, μόλις δουν κάποια κίνηση, αμέσως τρέχουν να πουν ότι «δεν αλλάζει το σύστημα», «μην κάνετε τίποτα, δεν υπάρχει εναλλακτική». Πώς όμως να δεις τι υπάρχει εκεί έξω αν δεν κινηθείς προς τα ‘κεί;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr