Η σημερινή στήλη θα έχει λίγο περισσότερο προσωπικό χαρακτήρα, αν και είναι κάτι που θέλουμε και προσπαθούμε να αποφεύγουμε…

Θα το κάνουμε όμως με αφορμή τα εγκαίνια της έκθεσης στο Κέντρο Προβολής και Προστασίας της Τέχνης της Μητρόπολης Ιωαννίνων, στην οποία εκτίθενται κάποιες από τις εικόνες που είχαν κλαπεί, εντοπίστηκαν στο εξωτερικό και επαναπατρίστηκαν…

Αυτή η ιστορία μας συγκινεί και μας αγγίζει σε προσωπικό επίπεδο γιατί είχαμε την τύχη, να ακολουθήσουμε τα χνάρια των διαδρομών των αρχαιοκάπηλων, τη δεκαετία του 2000…

Τότε, που γινόταν η μία κλοπή πίσω από την άλλη και για τις ανάγκες του ρεπορτάζ πηγαίναμε από χωριό σε χωριό για να καλύψουμε το θέμα…

Από τις μεγάλες κλοπές σε Κουκούλι και Μακρίνο, μέχρι τις μικρότερες σε Βίκο, Ελαφότοπο, Κλειδωνιά, Καλουτά,  Δραμεσιούς, στη Μονή Αγγελομάχου στα Κούρεντα, αλλά και σε άλλα χωριά όπου γινόταν λαθρανασκαφές ακόμη και μέσα στο ιερό μικρών εκκλησιών, όπως στο Λίθινο ή σε ένα ξωκλήσι στο Εκκλησοχώρι…

Όλη αυτή την ιστορία την είχαμε (παρ)ακολουθήσει εκ του σύνεγγυς και είχαμε επίσης την τύχη εδώ στην «Ε» και στο ITV, να αποκαλύψουμε πρώτοι τον εντοπισμό κάποιων από τις κλεμμένες εικόνες στην Temple Gallery του Λονδίνου…

Από εκεί που ξεκίνησε αυτή η ιστορία του εντοπισμού των εικόνων, μέχρι τον επαναπατρισμό πολλών από αυτές που βρέθηκαν και εκτίθενται στο Κέντρο Προβολής της Μητρόπολης…

Έχοντας παρακολουθήσει από την αρχή μέχρι το τέλος και τη δίκη που ολοκληρώθηκε πριν μερικούς μήνες στα Γιάννενα, δεν είναι υπερβολή να πούμε, πως όλη αυτή η ιστορία μας έχει αγγίξει σε συναισθηματικό επίπεδο, παρότι για να είμαστε ειλικρινείς, δεν το έχουμε και πολύ με τη θρησκεία…

Θυμόμαστε όμως πάντα έναν παππού, σε ένα τέτοιο ξωκλήσι, που αν δε μας απατά η μνήμη μας πρέπει να ήταν στο Εκκλησοχώρι, κάπου στη μέση του πουθενά, να μας μιλά δακρυσμένος, όχι για κάτι δικό του που έχασε, αλλά για κάτι που θεωρούσε αυτονόητο, ότι δε θα βρεθεί ποτέ κανείς να το κλέψει…

Για κάτι που «έζησε» αιώνες στην ίδια θέση, στο ίδιο ξωκλήσι και το οποίο αφαιρέθηκε βίαια, για να πάρει έναν δρόμο, πιθανότατα χωρίς επιστροφή…

Όλοι αυτοί οι λόγοι και οι μνήμες που είχαμε από αυτή τη δική μας περιδιάβαση σε εκκλησίες και μονές, άλλες εύκολα προσβάσιμες και άλλες που ήθελαν ποδαρόδρομο για να φτάσουμε, ήρθαν μπροστά στα μάτια μας, όταν αντικρίσαμε τις «επαναπατρισθείσες» εικόνες στην έκθεση…

Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, δεν κάναμε εμείς έρευνα για την αναζήτηση, ούτε εντοπίσαμε εμείς τις εικόνες, δε λέμε αυτό…

Απλώς είχαμε την τύχη – και επιμένουμε πολύ στην τύχη – να γίνουμε αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της ψυχικής οδύνης που προκάλεσε αυτή η ιστορία σε πολύ κόσμο…

Προφανώς, κάποιοι έχουν φύγει από κοντά μας, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που τα έζησαν και αισθάνονται το ίδιο χαρούμενοι με τον γράφοντα, από το Σάββατο…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ