Περπατώ … Ξημερώνει καθώς ανηφορίζω. Αποκαλύπτονται οι ράχες των λόφων, οι πλαγιές των βουνών και τα περιγράμματα των κορυφών. Κάπου κόβουν ξύλα. Προοιωνίζεται ιδιαίτερα σκοτεινός χειμώνας;

Στην πόλη μου οι σκιές των ανθρώπων, την διασχίζουν κυρτωμένες από ακρίβεια και την απογοήτευση που σηματοδοτεί την αγνόησή τους!

Είναι όμως πολλοί που αντιστέκονται στην καταστρατήγηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους. Αφήνουν το φως να αναδυθεί σαν μια εκρηκτική κηλίδα και να διαχυθεί απρόβλεπτα ή όχι και αυθαίρετα, μέσα από το σκοτάδι-τα σκοτάδια. Να αναδειχτεί, όμως σε ένα απελευθερωτικό σημείο καμπής, στην πορεία στα άδυτα ενός κόσμου που κινδυνεύει να χάσει τις ανθρωπιστικές αξίες, πάνω στις οποίες χτίστηκε!    

Φθάνω στην κορυφή. Η κορυφή του βουνού, δίνει φωνή στα ασήμαντα και αναδεικνύει τα αφανή. Δίνει συγκινήσεις που δεν εκβιάζονται, αλλά προκύπτουν από την τρυφερότητα της ματιάς.

Κοιτάζω από ψηλά την πόλη μου. Μυρίζω το χνώτο από τα όνειρά της, ανασαίνω τη σκόνη των ωραίων της.

Παίρνω μια πέτρα από την κορυφή και κατεβαίνω.

Είμαι δίπλα στους ανθρώπους της. Περνάω μαζί τους στο απέναντι πεζοδρόμιο της αγωνίας, της ζωής που συνέχεια τη ρημάζουν και που διαρκώς ανασταίνεται!

Προσέχω να μην λιθοβολήσω αναμάρτητους.       

Θα έρθουν όμορφες μέρες.

Γιώργος Μακρίδης