Μία αντιπαράθεση προέκυψε τις τελευταίες ημέρες για το αν θα πρέπει να ανοίξουν τα καταστήματα την Κυριακή, όπως και τις άλλες χρονιές που είχε ενδιάμεσες εκπτώσεις. Αντί όμως της πολιτικής αντιπαράθεσης, θα μπορούσε να διατυπωθεί ένα πιο αυθεντικό και ειλικρινές πλάνο από την κυβέρνηση, πάνω σε ένα δίπολο.

Πρώτον, η κυβέρνηση έχει ως αρχή, ότι τις Κυριακές μπορούν να ανοίγουν προαιρετικά όλα τα καταστήματα; Αν το πιστεύει, τότε δεν χρειάζεται να συνεχιστεί ο διάλογος κι ας ξεκαθαρίσει το τοπίο κατεβάζοντας και σχετικό νομοσχέδιο χωρίς ημίμετρα. Ας ανοίξει την αγορά όλο το χρόνο επτά μέρες της εβδομάδας, 24 ώρες το 24ώ4ρο.

Το δεύτερο είναι ότι θα μπορούσε να γίνει μία οργανωμένη μελέτη που να δείχνει τα οφέλη από το άνοιγμα της Κυριακής. Μέχρι σήμερα πάντως δεν γνωρίζουμε να υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι οι ανοιχτές Κυριακές έφεραν και κάποια σημαντική μεταβολή στην ανάπτυξη της αγοράς.

Όσο για τις τουριστικές περιοχές που μπορεί να επικαλεστεί κάποιος άνοιγαν και παλιότερα και δεν χρειαζόταν νέα νομοθέτηση.

Ας μην επανερχόμαστε στις φορτισμένες αντιπαραθέσεις των πρώτων καιρών των μνημονίων, τότε που υπό το όνομα των μεταρρυθμίσεων, ακυρώνονταν κάθε έννοια προστασίας της εργασίας, των μισθών και των ρυθμίσεων της αγοράς. Θυμόμαστε όλοι μας την πολύμηνη συζήτηση για το πόσες μέρες θα θεωρείται «φρέσκο» το γάλα ώστε να υπάρχει ανταγωνισμός και να πέσει η τιμή στο ράφι. Κι αν θέλει να δει κάποιος πόσο έπεσε τελικά, ας πάει μία βόλτα ως τα ράφια σήμερα.

Κι ας μην επικαλεστεί κανένας τη δικαιολογία ότι οι σημερινές συνθήκες και οι νέες κρίσεις δεν θα μπορούσαν να προβλεφθούν την προηγούμενη δεκαετία. Προφανώς και όχι. Η «απελευθέρωση» όμως της αγοράς και οι μεταρρυθμίσεις, δεν μπορεί να είναι πρόσκαιρα «εργαλεία» που δεν βλέπουν τις συνέπειες από την εφαρμογή τους. Συνέπειες που είναι συχνά βαθιές και μόνιμες. Και σε τέτοιο βαθμό που όταν ξανάρχονται οι δύσκολες ώρες, αποδεικνύονται και αναποτελεσματικές. Εκτός κι αν πιστεύει όντως κάποιος σήμερα ότι οι ανοιχτές Κυριακές στο εμπόριο θα μειώσουν τις τιμές των προϊόντων, θα αυξήσουν τους μισθούς των εργαζομένων, θα ζεστάνουν τα σπίτια και θα πληρώσουν αυτούς τους λογαριασμούς ρεύματος.

Εμπειρίες πόλης μέσα από τα παλιά σπίτια

Οι οικίες Τζαβέλλα και Καλούδη είναι μοναδικά δείγματα αστικής κατοικίας του 19ου αιώνα της πόλης μας. Από τις δημοτικές αρχές την τελευταία δεκαετία και παραπάνω, γίνεται μεγάλη προσπάθεια ώστε αυτά τα κτίρια να αξιοποιηθούν από την πόλη και να είναι και επισκέψιμα. Παρ’ όλες τις προσπάθειες όμως, καθυστερεί η πλήρης αξιοποίησή τους και το άνοιγμα στο κοινό.

Γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τον αστικό μας οικιστικό πλούτο; Γιατί μας μαθαίνει, μας δίνει μία γεύση από τον τρόπο ζωής της πόλης μέσα στο χρόνο. Μπορεί να αφορά έναν τρόπο ζωής από κοινωνικά στρώματα που είχαν πλούτο και συνήθειες που δεν είχαν οι περισσότεροι άλλοι κάτοικοι της πόλης, όμως ακριβώς και για αυτό το λόγο έγινε δυνατή η διατήρηση των τεκμηρίων και των σπιτιών ολόκληρων και αφετέρου υπάρχει μία ενδιαφέρουσα αισθητική και πολιτιστικά στοιχεία που εκτιμώνται σήμερα για τη σημασία τους στον τοπικό πολιτισμό.

Στην πράξη οι αστικές κατοικίες του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου αιώνα όπως και οι κατοικίες και τα δημόσια κτίρια μετά τον πόλεμο συγκροτούν μία εικόνα για την εξέλιξη της πόλης. Μία εμπειρία που θέλουμε να την έχουμε για να δούμε ίσως και την ταυτότητα της πόλης στο μέλλον.

Οπότε η διατήρηση και η συνάντηση με αυτά τα κτίρια μοιάζει με μία ανάγκη σήμερα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr