Τώρα που πέφτει πιο νωρίς το σκοτάδι νιώθεις περισσότερο αυτό το αίσθημα της αλλαγής της εποχής και το πλησίασμα του χειμώνα.

Κι αυτό από τη μία πλευρά, σε καθησυχάζει όπως κάνει πάντα ο κύκλος της ζωής και η κανονικότητα των αλλαγών στη φύση. Έχει την ομορφιά του το φθινόπωρο που βαθαίνει και η προοπτική του χειμώνα. Υπάρχει όμως και η ανησυχία για την ακρίβεια, πώς θα ζεσταθούμε, πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Το κρύο δεν παλεύεται με ωραίες λέξεις και η φτώχεια χτυπάει πάντα δυνατά την πόρτα όταν καταφτάνει.

Δεν είναι είμαστε όμως και πρωτάρηδες. Δεν είναι ο πρώτος δύσκολος χειμώνας που θα περάσουμε. Εδώ ζήσαμε μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της χώρας, βιώσαμε ανεργία, έλλειψη εσόδων, ανατροπές σε όσα ξέραμε ως σίγουρα και δεδομένα, κλείσιμο των δρόμων της προοπτικής.

Αυτό που κάνει όμως, τη διαφορά φέτος, είναι η κρίση της πανδημίας που μετρά δύο χρόνια ήδη γεμάτα πίσω μας και ο πόλεμος. Συνθήκες πρωτόγνωρες που έρχονται και κάθονται πάνω στα προβλήματα τα οικονομικά. Είναι σαφώς μία νέα κατάσταση.

Το ερώτημα που έρχεται εύλογα πιο βαθιά, είναι αν έχουμε περάσει και σε μία νέα φάση της ζωής μας, σε μία ριζικά νέα κατάσταση. Κατάσταση που εμπεριέχει πια ως σχεδόν δεδομένη, την ανησυχία, τη διακινδύνευση, το άγχος και την αγωνία για το μέλλον. Θα είναι δομικά στοιχεία αυτά σε μία έστω μεταβατική, αλλά πολύχρονη περίοδο που θα ακολουθήσει; Και προς τα πού θα πρέπει άραγε να κοιτάξουμε για να δούμε το φως μίας αλλαγής προς το καλύτερο;

Είναι οι καιροί που ζούμε ζοφεροί;

Είναι οι καιροί που ζούμε ζοφεροί; Είναι. Είναι πιο ζοφεροί από παλιότερους; Αυτό θέλει συζήτηση. Σήμερα η επικαιρότητα κατακλύζεται από πολέμους και θύματα, ανέχεια και αγωνία για τον  βιοπορισμό, βιασμούς παιδιών και εκμετάλλευση ανθρώπων, σκάνδαλα και βία διάχυτη παντού. Όσο κι αν λέμε ότι ως ένα βαθμό η επικαιρότητα «διαμορφώνεται», ανάλογα με τις στοχεύσεις των πομπών της ενημέρωσης, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα γεγονότα. Όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά μας, δίπλα μας. Αλλά συνέβαιναν και παλιότερα.

Μαζί με αυτό το αίσθημα πίκρας που μας αφήνουν στο στόμα μας και αυτή την τάση να τα αποδιώξουμε όλα μακριά, μας δημιουργούν και ένα όντως ζοφερό κλίμα, μια σκοτεινιά, μία αίσθηση ότι είμαστε κομμάτι ενός κόσμου που έχει κολλήσει πάνω μας και μας αρρωσταίνει. Μαζί και ένα αίσθημα ενοχής ακόμα ακόμα, ότι κάπου φταίμε κι εμείς, ότι δεν τα καταφέραμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο.

Μπορεί ως έναν βαθμό να οφείλεται αυτό το κλίμα και στο ότι φαίνεται πια στον δημόσιο χώρο και τα μέσα ενημέρωσης, ό,τι παλιότερα ίσως κρυβόταν λόγω των κυρίαρχων στερεοτύπων ή τη γενικότερη αδιαφάνεια. Αλλά αυτό θα φανεί πώς θα πάει. Ό,τι αξίζει να είναι δημόσιο πάντως πρέπει να αποκαλύπτεται όσο σκοτεινό κι αν είναι. Και θα επέλθει η λύτρωση όταν αποκατασταθεί το δίκαιο έστω και καθυστερημένα.

Το πώς θα προλάβουμε τώρα, το κακό, πώς θα το αντιμετωπίσουμε ώστε να μην είναι κυρίαρχο, είναι μία άλλη, πολύ δύσκολη συζήτηση.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr