Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί μεγάλο έργο για την Ήπειρο είναι η σιδηροδρομική σύνδεση. Και όχι η περιμετρική οδός της λίμνης, ούτε ο μικρότερος σε σχέση με τον αρχικό σχεδιασμό, άξονας Ιωάννινα προς Κακαβιά που τα συζητάμε συνέχεια τόσα χρόνια.

Το τρένο με κοστολόγια της τάξεως των 2 δισ. όπως λένε, δεν είναι μόνο ένα πολύ μεγάλο οικονομικά έργο, αλλά θα αποτελούσε και μία κρίσιμη μεταβολή για την περιοχή, όπως έκανε κυρίως η Εγνατία Οδός όταν δόθηκε στην κυκλοφορία, αλλάζοντας τον τρόπο που μετακινούμαστε.

Το πώς ορίζουμε τα μεγάλα έργα έχει να κάνει και το πώς βλέπουμε και το μέλλον της Ηπείρου. Και μέλλον χωρίς βαθιές τομές δεν μπορεί να υπάρξει.

Μία «πράσινη» Ήπειρος σημαίνει ότι η περιοχή θα στηρίζεται σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αποκλειστικά. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Δύσκολο, αλλά δεν το συζητάμε κιόλας.

Μία ψηφιακή Ήπειρος θα σήμαινε κατ’ αρχάς μία πλήρως ψηφιοποιημένη και δικτυωμένη Ήπειρο. Μπορεί να γίνει, αλλά δεν μοιάζει και προτεραιότητα.

Μία Ήπειρος της εργασίας θα σήμαινε δείκτης ανεργίας κάτω του 3%, αλλά αυτό κι αν μοιάζει ουτοπία.

Και μία Ήπειρος της πρωτογενούς παραγωγής θα σήμαινε ότι πουλάμε το γάλα, το κρέας ή τα αρωματικά φυτά στις καλύτερες τιμές και στηρίζουμε χιλιάδες οικογένειες ενισχύοντας το ακαθάριστο προϊόν της περιοχής.

Ενδεχόμενα να μην μπορεί να αλλάξει επίπεδο η Ήπειρος λόγω έλλειψης πόρων ή κεντρικού σχεδιασμού από το κράτος το οποίο υπολείπεται των αναγκών και απαιτήσεων της ελληνικής περιφέρειας.

Αλλά χρειάζεται και μία τοπική συζήτηση για το πού μπαίνει ο πήχης. Και τι μπορεί να γίνει. Και να μην συνηθίζουμε στα χαμηλά και τα μέτρια.

Ανοίγεις δρόμο εκεί που βλέπεις αδιέξοδο

Είναι συχνό να αισθάνεσαι ότι δεν πάει άλλο, ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις. Και γίνεται πιο συχνό σε εποχές κρίσης, όταν δεν υπάρχουν και πολλά σημεία να πιαστείς ή να αφεθείς για λίγο.

Κρίση είναι να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση, να αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να σταματήσεις, ότι δεν θα τα καταφέρεις αν δεν τρέξεις.

Αλλά κι αν βρεις μία ατομική λύση εξόδου, ίσως πάλι να μην γλυτώσεις από το κλίμα έντασης και πίεσης. Μπορεί να έχεις τη δυνατότητα να πας να ζήσεις απομονωμένος σε ένα χωριό για παράδειγμα, χωρίς να ανοίγεις καν τηλεόραση. Πάλι όμως, η ανησυχία της κοινωνίας και η ατμόσφαιρα έκτακτης κατάστασης που δημιουργεί η κρίση, θα εισβάλλουν στον χώρο σου, με ένα τηλεφώνημα ή με την αγωνία για το τι κάνει ένα αγαπημένο πρόσωπο κάπου μακριά.

Ίσως, μία από τις λύσεις που έχουμε, είναι ακριβώς να μην παραιτούμαστε, να επιμένουμε. Να κοιτάμε πώς θα ανοίξει ένας δρόμος εκεί που φαίνεται αδιέξοδο.

Μεγάλη κουβέντα αυτή που την κάνουμε και πολλά χρόνια τώρα, αλλά δεν έχει βρεθεί και κάτι εναλλακτικό. Κι ό,τι καταφέραμε ως σήμερα το κάναμε με τον αγώνα και την επιμονή μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr