Μπορεί το θέμα των ημερών να είναι το πού θα παρκάρουμε τα αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης, αν όμως βλέπαμε την πόλη και τα προβλήματά της από ψηλά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα οδηγούμασταν στο ερώτημα, πού θα βρεθεί ελεύθερος και δημόσιος χώρος στο κέντρο της πόλης; Και τι θα πρέπει να γίνει με τους υπάρχοντες δημόσιους χώρους όπως οι πλατείες και τα πάρκα.

Επειδή συχνά χρησιμοποιούμε παραδείγματα από πόλεις της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης και κυρίως εκεί που δοκιμάζουν από παλιά πολιτικές υπέρ του περιβάλλοντος και της βιώσιμης μετακίνησης, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι πρόκειται για πόλεις που διαθέτουν ήδη μεγάλους δημόσιους χώρους. Κυρίως γιατί είχαν προβλεφθεί στο ιστορικό τους παρελθόν από την ισχυρή εξουσία που κατείχε και το διοικητικό κέντρο των πόλεων. Ένα βασιλικό πάρκο που ήταν κάποτε ο ιδιωτικός χώρος ενός βασιλιά, σταδιακά γίνεται ένα ανοιχτό πάρκο που κάνουν πικ νικ οι νέοι. Αντίθετα οι περισσότερες ελληνικές πόλεις χτίστηκαν τον 19ο αιώνα και τον 20ο αιώνα με τη λογική των ιδιοκτητών οικοπέδων που προσπαθούσαν να πάρουν το μέγιστο όφελος από λίγα τετραγωνικά.

Αλλά ας αφήσουμε τα ιστορικά παραδείγματα και ας δούμε τι μπορεί να γίνει στην πόλη μας. Για την οποία αρχικά, πρέπει να φτιάξουμε έναν χάρτη δημοσίων χώρων στο κέντρο και περιφερειακά και στη συνέχεια να συζητήσουμε πώς θα τους αξιοποιήσουμε.

Να μιλήσουμε κυριολεκτικά επί χάρτου και να τοποθετηθούμε δημόσια. Θα κρατήσουμε πράσινο το Άλσος πχ; Θα κοιτάξουμε να φτιάξουμε μία πράσινη πλατεία στην κατ’ όνομα πλατεία Χατζή; Θα κάνουμε λειτουργικές όλες τις παιδικές χαρές; Από πού θα βρεθούν οι πόροι και πώς θα αναζητηθούν και νέοι χώροι στο κέντρο ειδικά;

Αν προσέξτε, οι υποψήφιοι δήμαρχοι στις εκλογές αποφεύγουν να τοποθετηθούν σε τέτοια συγκεκριμένα ερωτήματα. Όλοι όμως, είναι υπέρ του πρασίνου. Και κάπως καταλήγουμε σε δύο τρία χρόνια να ασχολούμαστε πάλι με αυτοκίνητα και πάρκινγκ.

Το άγχος της διαρκούς τελειότητας

Πολλές φορές εγκλωβιζόμαστε σε κάτι μικρά και ασήμαντα, κολλάμε. Κι όχι τόσο εκείνα τα μικρά που αν τα μαζέψεις κάνεις μεγαλύτερα και πιο δύσκολα ίσως ή σημαντικότερα. Αλλά εκείνα που αν τα έβλεπες αλλιώς δεν θα είχαν σημασία, όμως τώρα που τα ανασύρεις τους δίνεις και άλλη διάσταση. Τα λάθη, οι αδυναμίες, οι παρορμητισμοί, όχι τίποτα σπουδαία, αλλά μέσα μας μεγενθυμένα με την πάροδο του χρόνου, μέσα κι από ένα άλλο βλέμμα. Εκείνο το βλέμμα που μας θέλει συνέχεια τέλειους και ακέραιους, έναν εαυτό συχνά ωραιοποιημένο στο μυαλό μας, σαν το πιο καλό είδωλό μας στον καθρέφτη μας.

Πόσο ωραίο θα ήταν να αλλάζαμε το παρελθόν μας τόσο ώστε να ταιριάζει στο παρόν μας; Κάπως έτσι σκέφτεσαι όταν δεν αποδέχεσαι τη φθαρτή σου πορεία μέσα στο χρόνο, την ευαλωτότητα και την εύθραυστη φύση του ανθρώπινου. Όταν δεν παραδέχεσαι ότι μπορεί και να μην είσαι τόσο τέλειος.

Αυτή η μανία της ατομικής κυριαρχίας, της επιβολής που λες και είναι συνυφασμένη πια με τους καιρούς μας και δεν μας επιτρέπει καμία αυθεντική αναθεώρηση, καμία παραδοχή ότι αλλάξαμε και αλλάζουμε. Αυτή η άρνηση να δούμε ότι η ομορφιά μας είναι η αλλαγή μας και όχι η παγωμένη και νικηφόρα στο διηνεκές εικόνα της τελειότητάς μας. Μέχρι να τα πάρει τουλάχιστον, όλα σβάρνα η ματαιότητα του χρόνου που περνάει για όλους μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr