Αποτελούσε την ελάχιστη και αυτονόητη υποχρέωση του δημοτικού συμβουλίου της πόλης, η τιμητική συνεδρίαση στη μνήμη του Φίλιππου Τσουμάνη…

Απέναντι σε έναν αυτοδιοικητικό με ήθος, αρχές και αξιοπρέπεια, που από όποια θέση κι αν βρέθηκε, υπηρέτησε το κοινό καλό, χωρίς σκοπιμότητες…

Σε κάποια ανύποπτη στιγμή, μετά τις εκλογές του 2014, αν θυμόμαστε καλά, είχαμε γράψει κάτι για τις επιδόσεις του στη σταυροδοσία των εκλογών…

Και αυτό το κάτι, τον είχε κάνει χαρούμενο, γιατί επιβεβαίωνε, όπως μας είχε πει, ότι ο ίδιος εργάστηκε πρώτα απ’ όλους για το κοινό καλό και στη συνέχεια για να εξασφαλίσει ψήφους…

Δε θυμόμαστε ακριβώς πόσους σταυρούς είχε συγκεντρώσει, με την παράταξη Μπέγκα τότε να αναδεικνύεται κυρίαρχη και να αναλαμβάνει τη διοίκηση του Δήμου, όμως σίγουρα δεν ήταν από τους πρώτους σε ψήφους της παράταξης…

Είχαμε γράψει λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη σταυροδοσία τον τιμά και με το παραπάνω, γιατί ήμασταν σίγουροι, ότι με τόσα χρόνια συμμετοχής και παρουσίας στα κοινά και με το έργο που είχε ήδη κάνει στήνοντας τον ΟΚΠΑΠΑ και το σύνολο των άλλων δομών, θα μπορούσε να το έχει εκμεταλλευτεί…

Κοινωνικό Παντοπωλείο, Κοινωνικό Φαρμακείο, Οδοντιατρείο, ΚΔΑΠ, ΚΔΑΠ ΑμεΑ, ΚΗΦΗ και άλλες δομές που παραμένουν σε λειτουργία ως σήμερα…

Και επίσης, καθημερινή ενασχόληση και τριβή με τη λειτουργία των Βρεφονηπιακών Σταθμών του ΟΚΠΑΠΑ…

Κι όμως πήγε με το σταυρό στο χέρι, έχοντας εμπιστοσύνη στην κρίση των συμπολιτών, που τον τιμούσαν ανελλιπώς με την εμπιστοσύνη τους…

Το να λες κάθε φορά ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεων ή των λεγομένων σου, σε τιμά…

Μέχρι κάποιο σημείο όμως… Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο…

Και όταν χάνεται το μέτρο, είναι προτιμότερο να αναθεωρήσεις την προσέγγισή σου, παρά να επιμένεις στο εύκολο «αναλαμβάνω την ευθύνη όσων έγραψα»…

Ε, και; Σαν την πολιτική ευθύνη που είχε αναλάβει ο Τσίπρας μετά την πυρκαγιά στο Μάτι και σαν την πολιτική ευθύνη που ανέλαβε ο Κυρ. Μητσοτάκης για την παρακολούθηση του Ανδρουλάκη…

Την Κυριακή το πρωί, στη διοργάνωση του Run Greece, γίναμε αποδέκτες, δύο διαφορετικών προσεγγίσεων…

Από τη μία, της χαράς όσων έλαβαν μέρος στον αγώνα, για τη συμμετοχή τους, τις επιδόσεις τους κ.λπ και από την άλλη της αγανάκτησης εκείνων που (ξανα)ταλαιπωρήθηκαν…

Μην το βλέπετε απλό το ότι κλείνουν οι δρόμοι για τέσσερις ώρες, για να διεξαχθούν οι αγώνες και δεν επιτρέπεται να διέλθει για κανένα λόγο κάποιο όχημα…

Αν ήσασταν στη θέση της γιαγιάς που μένει στο Κάστρο ή στο Κουρμανιό και θέλατε να βγείτε κι εσείς από το σπίτι σας, για να καλέσετε ταξί και να πάτε κάπου και δεν μπορούσατε για τέσσερις ώρες, δε θα είχατε την ίδια άποψη, ότι δεν έγινε τίποτε…

Το γράφουμε ακριβώς επειδή γίνονται πολλοί αγώνες στην πόλη μας και κάθε φορά υπάρχουν άτομα που ταλαιπωρούνται και μεταξύ αυτών και άτομα που έχουν αντιμετωπίζουν θέματα υγείας. Να τα βλέπουμε κι αυτά…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ