Με αφορμή το νέο γήπεδο της ΑΕΚ τέθηκε για μία ακόμα φορά το θέμα των νέων γηπέδων που απαιτούνται και για άλλες ομάδες, και για αυτές της περιφέρειας όπως είναι τα Γιάννενα.

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που συζητάμε την περίπτωση ενός νέου γηπέδου για τον ΠΑΣ και τις δύο τελευταίες δεκαετίες είδαμε εξελίξεις που όμως, έφταναν ως ένα σημείο και μετά σταματούσαν. Ίσως όμως να μην είναι άσκοπη η επαναφορά του θέματος.

Το κρίσιμο ζήτημα για κάθε γήπεδο είναι το οικονομικό, το ποιος θα καλύψει το κόστος κατασκευής, κάτι που μπορεί να έχει σχέση και με το κόστος λειτουργίας όμως. Στην πράξη πρέπει να υπάρξει μία συμφωνία και συνεργασία του δημοσίου και ιδιωτών, μέσα στους οποίους πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και η ομάδα, η οποία άλλωστε είναι και το βασικό ζητούμενο. Πρώτα έχουμε την ομάδα που αγαπάει ο κόσμος και μετά αναζητούμε λύσεις για να έχει ένα γήπεδο.

Η ανάγκη νέου γηπέδου προέρχεται από την ανάγκη για ποιοτικότερες υπηρεσίες προς τους φιλάθλους ώστε να συμμετέχουν σε ένα θέαμα το οποίο με τα σειρά του μπορεί να αποτελέσει κίνητρο στην αγορά για προσέλκυση λειτουργικών κεφαλαίων. Το ιδανικό είναι να μπορεί να συντηρείται το γήπεδο από τα εισιτήρια των αγώνων.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν και ενδιάμεσες λύσεις όπως η συμμετοχή του δημοσίου ή των δήμων με την παραχώρηση εκτάσεων, για τις οποίες πρέπει όμως να υπάρχουν ανταλλάγματα και εγγυήσεις ότι θα λειτουργεί υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Η εύρεση χώρου είναι το δεύτερο μεγάλο θέμα μετά την εξασφάλιση χρηματοδότησης. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί το σημερινό ελληνικό κράτος να φτιάξει μόνο του ακόμα πέντε γήπεδα πχ των 30 εκατ. έκαστο, για να έχουμε μία τάξη μεγέθους.

Γίνεται κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος ειδικά για τις τοπικές κοινωνίες της περιφέρειας. Παρ’ όλα αυτά θα άξιζε τον κόπο μία νέα προσπάθεια στα Γιάννενα η οποία και νέο σύγχρονο γήπεδο θα πρόσφερε στον ΠΑΣ και τους φιλάθλους- που αξίζουν να δουν ξανά και την Εθνική Ομάδα να παίζει σε αυτό σε διεθνές παιχνίδι- αλλά ίσως να έφερνε και έναν δημόσιο χώρο όπως οι «Ζωσιμάδες» σε νέες χρήσεις στο κέντρο της πόλης.

Κίνδυνοι ρητορικοί και υπαρκτοί

Είναι τρομερό πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά μας και πόσο έχει επιδεινωθεί η αίσθηση που έχουμε για τις προοπτικές μας και το μέλλον. Και είναι μάλλον αδιανόητο ότι θα μπορέσουμε ποτέ να συνηθίσουμε αυτή την δυσοίωνη κατάσταση, η οποία φέρνει στο στόμα μας συνέχεια λέξεις όπως πυρηνική καταστροφή, πόλεμος, οικονομική κρίση, χρεωκοπία, φτώχεια, κλιματική κρίση.

Πότε είχαμε τόσες λάθος λέξεις στο μυαλό μας σε καθημερινή συχνότητα; Κι αν, αμέσως απαντήσουμε, ότι οι άνθρωποι έχουν ζήσει και πολέμους και καταστροφές, θα ανταπαντήσουμε ότι αυτό έγινε στο παρελθόν και έκτοτε όλες οι νέες γενιές μεγάλωναν με την προσδοκία καλύτερων χρόνων, ενός πιο ωραίου μέλλοντος. Εδώ και πάνω από μία δεκαετία, αυτή η προσδοκία έχει καταβαραθρωθεί.

Υπάρχει μία άποψη που λέει, ότι όλη αυτή η επιδείνωση κρύβει πίσω της σκοπιμότητες που θέλουν να μας συνηθίσουν στην απαισιοδοξία ώστε να αποδεχθούμε και πιο εύκολα και τις νέες μεταβολές του κόσμου μας. Μπορεί να δουλεύουν επικοινωνιακά έτσι, όσοι έχουν σκοπιμότητες, όμως δεν είναι όλα επικοινωνία ή ρητορικά ψέματα. Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί και το θέμα δεν είναι αν θα χρησιμοποιούμε τις λέξεις που τους περιγράφουν, αλλά αν θα τους αντιμετωπίσουμε προληπτικά ώστε να διασφαλιστεί όντως η πορεία προς ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή είναι η ευθύνη της γενιάς μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr