Πολύς κόσμος στις μέρες μας νιώθει και είναι ακάλυπτος πολιτικά. Και δεν μιλάμε για όσους αποφεύγουν την πολιτική, αλλά για ανθρώπους που νοιάζονται, αγωνίζονται, το παλεύουν που είναι πολιτικοποιημένοι.

Για παράδειγμα, πολύς κόσμος που συμμετείχε στο κίνημα κατά όσων έφεραν τη φτώχεια και την απόγνωση στη χώρα το 2010-2012, πολλοί και από όσους ζήτησαν μία εναλλακτική πολιτική για την αντιμετώπιση της πανδημίας και όχι μόνο κρατική βία και πειθάρχηση.

Μην τα βλέπουμε όλα μέσα στα στενά πλαίσια τα δικά μας ή σε προκατασκευσμένα κουτάκια. Υπάρχουν πολίτες που βλέπουν αλλιώς την κατάσταση χωρίς να σημαίνει ότι είναι προκατειλημμένοι ή αιώνια ταυτισμένοι με έναν κομματικό χώρο.

Όποιος έβγαινε στο δρόμο κατά των μνημονίων και των κομμάτων που χρέωσαν τη χώρα, δεν ήταν κατ΄ανάγκη αντιευρωπαϊστής ή κρατιστής. Το αντίθετο, στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν άνθρωποι με ευρωπαϊκή, κοσμοπολίτικη αντίληψη που ήθελαν να εκφράσουν την αντίθεσή τους.

Ακόμα και όσοι ήταν επιφυλακτικοί με την κυβερνητική πολιτική διαχείρισης της πανδημίας, δεν ήταν κατ’ ανάγκη αντιεμβολιαστές και συνομωσιολόγοι ή κομματικοί αντίπαλοι.

Αυτό που είναι δύσκολο να μάθουμε στην πολιτική ζωή της Ελλάδας είναι να βλέπουμε τα κόμματα σαν φορείς ενός προγράμματος και όχι τόσο σαν ένα πλήρες ιδεολογικό φορτίο ταύτισης που σου επιβάλλει ακόμα και έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και σκέψης.

Από αυτή τη σκοπιά, και τα κόμματα εξουσίας θα πρέπει να σταματήσουν να θεωρούν «δικούς τους» τους ψηφοφόρους. Μπορείς να συμφωνείς σε κάτι με το πρόγραμμα ενός κόμματος, μπορεί να διαφωνείς στα υπόλοιπα κι αυτό αρκεί για να το ψηφίσεις.

Αλλά και οι πολίτες ίσως να πρέπει να μπουν λίγο πιο μέσα στο πολιτικό σύστημα, μην ζητώντας πλήρεις συμφωνίες για να συμμετέχουν και να κινητοποιηθούν.

Περισσότερη σημασία έχει στις μέρες διαρκούς κρίσης που περνάμε, να ιεραρχήσουμε ανάγκες και επιθυμίες και να δούμε πώς αυτές θα μπορούσαν να γίνουν πρόγραμμα διακυβέρνησης και πολιτική ταυτότητα. Που σημαίνει συν και πλην σε μία ατζέντα που στο τέλος θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν απολογισμός έργου.

Απαιτώντας όμως, και από τα κόμματα να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να κυβερνήσουν, χωρίς να υπεκφεύγουν μόλις έρθουν τα δύσκολα.

Η πόλη και οι τρόποι ζωής της

Αυτό που δεν αντέχουμε ή δεν μάθαμε να το βιώνουμε φυσιολογικά, είναι η συνύπαρξη διαφορετικών τρόπων ζωής μέσα στην πόλη. Και δεν εννοώ τίποτα δύσκολα σαν την αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά ακόμα και πιο οικείες διαφοροποιήσεις. Να μπορείς να καταλάβεις για παράδειγμα ότι στην ίδια πόλη θα ζει ο υπάλληλος, ο φοιτητής, ο εργάτης, ο αγρότης με τα κτήματα πιο έξω, ή ο συνταξιούχος. Ακόμα και τα όρια στις χρήσεις γης δεν μπορούμε να τα διαχωρίσουμε για αυτό και όλοι είμαστε πάνω σε όλους.

Γιατί μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου τα έχουν καταφέρει και βλέπεις μεγάλες γεωργικές εκμεταλλεύσεις δίπλα πχ στο αεροδρόμιο; Ίσως γιατί αξίζει τον κόπο η γεωργική παραγωγή ενώ εδώ την απαξιώνουμε.

Είναι όμως και θέμα νοοτροπίας και αντίληψης για τον «κυρίαρχο τρόπο ζωής». Που σήμερα το κυρίαρχο είναι ακριβώς ότι δεν υπάρχει κυρίαρχος τρόπος ζωής. Σήμερα ο καθένας και η καθεμιά μπορούμε να ζούμε όπως θέλουμε, σεβόμενοι βέβαια τους άλλους και τα όριά τους και σεβόμενοι τους νόμους. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να εμποδίζει την έκφραση διαφορετικών τρόπων ζωής και αυτό πρέπει να βγαίνει μέσα από τις πολύχρωμες πόλεις μας. Άλλωστε για κάποιο λόγο οι πόλεις μας έγιναν «γκρίζες».

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr