Με αφορμή τα έργα που γίνονται στο κέντρο, συνεχίζεται μία δημόσια συζήτηση για το κυκλοφοριακό, την κίνηση και το παρκάρισμα, συζήτηση που όπως οι περισσότερες στην πόλη, γίνεται με έναν άναρχο και αποσπασματικό τρόπο. Για τον τρόπο που συζητάμε αυτά τα θέματα για μία ακόμα φορά, έχει ευθύνες και η δημοτική αρχή η οποία δεν προχωρά σε συστηματική προβολή των έργων αυτών, αλλά κυρίως του σκεπτικού τους, οπότε και πολύς κόσμος αγνοεί τη στόχευση του Δήμου.

Για να έχουμε και μια εικόνα των μεγεθών, μιλάμε για δύο τρία έργα σε μέρος του κέντρου, τα οποία είναι μεν νέα σε μεγέθη που δεν είχαμε συνηθίσει, όπως ο κόμβος στο δικαστικό μέγαρο, δεν παύει όμως να απασχολεί ένα μέρος του κέντρου. Τι θα γίνει αύριο όταν προχωρήσει η ανάπλαση της πλατείας ή σχεδιαστεί μία παρέμβαση για τα μεγάλα πεζοδρόμια που είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται και η 28ης Οκτωβρίου;

Ένα σχόλιο μόνο για τη μείωση των θέσεων πάρκινγκ. Το κέντρο των πόλεων, μικρό σε έκταση στην περίπτωσή μας, δεν είναι για παρκάρισμα ούτε για υψηλές ταχύτητες αυτοκινήτων. Πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, δρόμοι χαμηλής όχλησης ταιριάζουν και στην πόλη μας. Πρέπει όμως, να βρεθεί πρώτα μέριμνα για το πού θα παρκάρουν οι κάτοικοι του κέντρου. Γιατί θέλουμε η πόλη να έχει μικτές χρήσεις και εμπορικές και κατοικία. Ο Δήμος δεν ασχολήθηκε με το θέμα.

Μετά, είναι τι θα γίνει με την αστική συγκοινωνία. Μικρά λεωφορεία που μεταφέρουν συνέχεια κόσμο, αυτή είναι μία προτεραιότητα. Κάτι τέτοιο δείχνει η σωστή πρόσφατη απόφαση για κυκλικό δρομολόγιο για όσους παρκάρουν περιφερειακά.

Και μετά είναι και οι ποδηλατόδρομοι, οι οποίοι ακόμα μελετώνται.

Χωρίς διάλογο, επικοινωνία, σύνθεση απόψεων και εκσυγχρονισμό πάντως δεν πρόκειται να αλλάξουμε επίπεδο στη δημόσια σφαίρα αυτής της πόλης.

Η απάντηση των προσωπικών δικτύων

Από ένα σημείο και πέρα, υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος για να αντέξουμε. Το βλέπεις άλλωστε. Οι άνθρωποι ανασυντάσσονται και κοιτάνε να βρουν νέα όρια, νέες βάσεις, νέους τρόπους να ανταπεξέλθουν. Όταν προκύπτουν εμπόδια, όταν στενεύει ο ορίζοντας και μειώνονται οι επιλογές, τότε είναι που υπάρχει αντίδραση και αναδιάταξη. Είναι λογικό. Αλλά δεν γίνεται παντού και πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Για αυτό και βλέπουμε στην ελληνική περίπτωση να αντέχει τόσο πολύ η οικογένεια. Γιατί είναι ένας πραγματικός «μηχανισμός» προστασίας, αλληλεγγύης και υποστήριξης. Το ξέρουμε ιστορικά, το είδαμε στην κρίση, το βλέπουμε και στις μέρες μας, έστω κι αν δεν είναι έκδηλο, αν δεν γίνεται φωναχτά. Ή το βλέπεις από την ανάποδη πλευρά. Εκεί που καταλαβαίνεις ότι φτωχός δεν είναι μόνο αυτός που δεν έχει λεφτά, αλλά κυρίως αυτός που δεν έχει κάποιον να ζητήσει βοήθεια, κάποιον να τον στηρίξει. Αυτός που αποκόβεται.

Θα θέλαμε πολύ να έχουμε ένα κράτος που να λειτουργεί αυτόματα και να δίνει αυτή τη στήριξη που χρειάζονται οι άνθρωποι που αποκόβονται. Το είδαμε να λειτουργεί σε περιόδους μέσα στην κρίση. Ακόμα όμως παίζουν ρόλο τα προσωπικά δίκτυα αλληλοβοήθειας. Σε τέτοιο βαθμό που ίσως να έπρεπε το κράτος να δει πώς λειτουργούν και να αντιγράψει μερικές καλές πρακτικές.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr