Τα προβλήματα της πόλης δεν λύνονται με αντιπαράθεση αναρτήσεων ούτε με το τι θέλει ο καθένας μας χωριστά και αν έχει τη δυνατότητα να το επιβάλλει στη δημόσια σφαίρα. Αυτό το ξεχνάμε είτε γιατί χάνουμε το ενδιαφέρον μας, είτε γιατί δεν μας βολεύει.

Όλη η δυσκολία στη συζήτηση για την πόλη έγκειται στο ότι δεν είμαστε αποτελεσματικοί, δεν επιδιώκουμε να αλλάξουμε μία κατάσταση, ενώ γνωρίζουμε το ισχυρό νομοθετικό πλαίσιο, τα περιορισμένα οικονομικά των δήμων και την έλλειψη «εργαλείων» που θα επιφέρουν και τις αλλαγές.

Αν δεν λαμβάνεις υπόψη τους συγκεκριμένους αυτούς παράγοντες- το χρήμα, τα μέσα και το πλαίσιο- τότε είτε είσαι αιθεροβάμων, που δεν είναι κακό από μόνο του, είτε αερολογείς που αυτό είναι κακό γιατί παραμορφώνει την κατάσταση.

Για αυτό και αναδύεται σε μείζον θέμα πια για τις πόλεις ο τρόπος που λαμβάνονται οι αποφάσεις και η έλλειψη δημοσίου διαλόγου. Δεν είναι τυχαίο που σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες το εκλογικό σύστημα στους δήμους είναι η απλή αναλογική. Το κάνουν γιατί επιδιώκουν ευρείες συναινέσεις στην πολιτική κορυφή και διοίκηση του δήμου. Επίσης, τα πετυχημένα παραδείγματα δήμων στην Ευρώπη έχουν συγκεκριμένη ατζέντα θεμάτων και έργων και πάνω σε αυτή κρίνεται η αποτελεσματικότητα της διοίκησής τους.

Κατά συνέπεια, αν δεν βρεθούν νέοι δημοκρατικοί τρόπο διαλόγου και συμμετοχής του δημότη, δεν γίνεται να μιλάμε στις μέρες και για σύγχρονους δήμους. Οι συμμετοχικοί προϋπολογισμοί, η θεσμοποίηση του διαρκούς διαλόγου, τα τοπικά δημοψηφίσματα και η συνεργασία παρατάξεων και φορέων, είναι τα βασικά για να πάμε σε μία επόμενη φάση.

Μένουν τα πιο δύσκολα βέβαια. Τα ιδιοτελή συμφέροντα, ο βαρύς ατομικισμός, ο λαϊκισμός όσων θα ήθελαν να είναι «για μία μέρα δήμαρχοι» για να τα λύσουν όλα από το καφενείο, ο κομματισμός σε επίπεδο φανατισμού, τα ισχυρά λόμπι και οι συντεχνίες. Όλα αυτά που σηκώνουν διαρκή εμπόδια για την πρόοδο των τοπικών κοινωνιών, πολλές δεκαετίες τώρα. Αλλά κάποτε πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε και αυτές τις παθογένειες.

Στο ράδιο με ευκολίες

Δεν ξέρω πώς αποσυντονίζεται κάθε τόσο το ραδιόφωνο και χάνει το σήμα ή γεμίζει παράσιτα, αλλά από ένα σημείο και πέρα δεν το ψάχνω. Συνήθως επανέρχεται. Ραδιόφωνο ακούω το πρωί όταν παρακολουθώ την αρχή της ειδησεογραφίας και συνήθως έχω ανοιχτό το ράδιο, αλλά και σταθμούς στον υπολογιστή.

Σταδιακά πάντως, όσο περνάει η ώρα μέσα στη μέρα, μετατοπίζομαι σε μουσικούς σταθμούς με λίστα τραγουδιών ή στο Τρίτο Πρόγραμμα. Έχω προσέξει ότι η πολιτική επικαιρότητα στα αθηναϊκά μέσα είναι πια πολύ μονομερής και για αυτό τουλάχιστον βαρετή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακούγονται κοινές λέξεις και μία παρόμοια επιχειρηματολογία επί πολλή ώρα ενώ μειώνεται ο χρόνος για τις ειδήσεις υπέρ των απόψεων.

Και αυτό που με ενοχλεί πια είναι να διαβάζουν στο ραδιόφωνο κείμενα από εφημερίδες. Όχι ότι δεν μπορείς να βρεις κάτι ενδιαφέρον στις εφημερίδες, το αντίθετο, αλλά αυτό να μην αντικαθιστά τον ραδιοφωνικό λόγο. Να μην γίνεται ευκολία. Πόσο μάλλον όταν λίγο πολύ όλοι διαβάζουν τα ίδια και δεν το ψάχνουν εναλλακτικά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr