Διανύουμε την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας και ο Δήμος Ιωαννιτών όπως και εκατοντάδες δήμοι συμμετέχουν με εκδηλώσεις που προβάλλουν τη βιώσιμη μετακίνηση. Και καλώς πράττουν ακόμα κι αν πολλές εκδηλώσεις δεν έχουν τη συμμετοχή των δημοτών οι οποίοι είτε δεν γνωρίζουν τι γίνεται είτε έχουν άλλες προτεραιότητες.

Στα Γιάννενα πάντως, με τη γνώση τριών δεκαετιών που έχουμε τουλάχιστον, αν θέλαμε να βρούμε λύσεις στη μετακίνηση και στην ποιότητα ζωής στην πόλη θα μπορούσαμε να ανακοινώσουμε ότι μία χρονιά δεν θα κάναμε καμία εκδήλωση και καμία δράση για την ευρωπαϊκή πολιτική στην κινητικότητα. Ότι δεν μας ενδιαφέρει να γίνουμε σαν τις άλλες πόλεις που έχουν και λύσεις και εφαρμοσμένες πολιτικές, αλλά θα ψάξουμε δικές μας επιλογές.

Φαίνεται παράδοξο, αλλά θα μπορούσε να δουλέψει αν είχε ένα σφιχτό χρονοδιάγραμμα και βούληση για το τελικό αποτέλεσμα.

Μέσα σε ένα εξάμηνο ας πούμε, θα καλούνταν όλοι οι πολίτες και όλοι οι φορείς να καταθέσουν πώς βλέπουν προσωπικά τη ζωή στην πόλη και τι θα έκαναν για αυτό. Ας πούμε τι θέλει ένας πολίτης με κινητική αναπηρία που κινείται με αμαξίδιο, για να πηγαίνει στη δουλειά του. Ή τι θέλει ένας τυφλός πολίτης για να πηγαίνει σπίτι του. Ή ένας έφηβος που διασκεδάζει το βράδυ στο ιστορικό κέντρο. Ή ένας υπάλληλος που πρέπει να φτάσει από μία συνοικία στο γραφείο του και ένας εργάτης στο εργοστάσιο.

Νομίζω ότι γίνεται κατανοητό το πλαίσιο. Να εκφραστούν όλοι και όλες και να υπάρχει πια ένας χάρτης. Στη συνέχεια να γίνει μία σύνοψη και να τοποθετηθούν και οι επιστήμονες και μετά το δημοτικό συμβούλιο.

Πάμε ένα στοίχημα ότι το αποτέλεσμα θα ήταν όλα αυτά που κάνουμε και σήμερα και όλα αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε και δεν γίνονται;

Ράμπες, πεζοδρόμια, ήπιας κυκλοφορίας δρόμοι, δημόσιοι χώροι, πράσινο, σύγχρονη αστική συγκοινωνία, ποδήλατα κλπ. Αυτά θέλουν οι άνθρωποι.

Γιατί δεν τα έχουν στα Γιάννενα; Γιατί ο δήμος δεν έχει κεντρικό σχεδιασμό, γιατί το κράτος δεν έχει κεντρικό σχεδιασμό, γιατί μικρές μειοψηφίες επιβάλλονται χωρίς όρια, γιατί δεν επιλύονται συγκρούσεις συμφερόντων, γιατί υπάρχει αδιαφορία, δυσπιστία, αδράνεια και αποχώρηση από τη δημόσια σφαίρα. Τα γνωστά δηλαδή μιας χώρας που θέλει, αλλά στο τέλος δεν κάνει αυτό που θέλει.

Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν

Τώρα τελευταία, είναι αρκετοί εκείνοι που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Και μάλιστα αρκετοί που έχουν δημόσιο λόγο, στην πολιτική, αλλά και στα μέσα ενημέρωσης ή στη συλλογική μας ζωή. Το κυριότερο: Αποφεύγουν την πραγματικότητα και προσπαθούν να στρέψουν αλλού τον προβολέα.

Κάποιοι το κάνουν συνειδητά νομίζοντας ότι αυτό εξυπηρετεί την ισχύουσα τάξη πραγμάτων, από την οποία αντλούν συμφέροντα. Είναι αυτοί που θα ήθελαν «ηρεμία».

Άλλοι, το βλέπουν σαν ευκαιρία ανόδου προς ατομικό και μόνο όφελος- αυτοί που θα έβλεπαν και μία «ανατροπή» ίσως των ισχύοντων, φτάνει να μην πολυεκτίθονταν οι ίδιοι.

Και είναι και εκείνοι, οι πολλοί που μοιάζει να έχουν χάσει και την μπάλα και κάνουν σπασμωδικές κινήσεις προς όλες τις πλευρές. Κάτι που ίσως να το βλέπαμε και με μία συμπάθεια ή ανοχή αρχικά, αλλά υπάρχει και ένα όριο. Γιατί όλοι μας περάσαμε και περνάμε τις κρίσεις, από την οικονομία και την ακρίβεια ως την πανδημία. Αλλά κοιτάμε με ανοιχτά μάτια, ιεραρχούμε τα βασικά και προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε να ανταπεξέλθουμε. Χωρίς να ρίχνουμε την μπάλα στην κερκίδα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr