Άρθρο Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΦΑΡΜΑΚΗ 

Με τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ προβάλλονται τα καλά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία της, πιστοί στη ρήση «ο νεκρός δεδικαίωται». Αλλά η Ιστορία είναι ο Αδέκαστος Κριτής, που δικάζει και καταδικάζει, όχι μόνον την απελθούσα, αλλά και την ιστορία της «φιλεύσπλαχνης Αγγλίας» γενικότερα, η οποία αντιμετώπισε τον Πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας με σκαιό και απαξιωτικό τρόπο, σε μια περίοδο που η Ελλάδα έψαχνε να βρει παντού ένα καταφύγιο.

Όταν η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας εξέλεγξε τον Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, αυτός, πριν κατέβει στην Ελλάδα, περιήλθε τις δυνάμεις της Ευρώπης για να ζητήσει τη βοήθειά τους στον απελευθερωτικό αγώνα. Με την άφιξή του στην Αγγλία ζήτησε να υποβάλλει τα σέβη του στον βασιλιά Γεώργιο Δ’. Μετά από πολλές ημέρες και με διαταγή του βασιλιά πήγε στο παλάτι του Ουίνδστορ και τον οδήγησαν στη βιβλιοθήκη του παλατιού. Ύστερα από πολύ ώρα άνοιξε μια άλλη πόρτα και μπήκε «ένας υψηλόσωμος άνδρας ντυμένος ατιμέλητα, έκλεισε την πόρτα και άρχισε να παρατηρεί τους πίνακες προχωρώντας αργά προς το μέρος του Καποδίστρια». Ο Καποδίστριας πείστηκε ότι ήταν ο βασιλιάς, γιατί τον γνώριζε από το παρελθόν όταν συνόδευε στην Αγγλία τον αυτοκράτορα της Ρωσίας Αλέξανδρο. Ο Καποδίστριας «απορημένος από τον παράδοξο τρόπο της συνάντησης, περίμενε όρθιος, άφωνος και ακίνητος. Ο βασιλιάς έφθασε κοντά του, σαν να τον συνάντησε απροσδόκητα, ειπε: «Ah! Vous etes ici, monsieur le comte! Je suis bien aise de vous voir”. (Α! εδώ είστε, κύριε κόμη! Χαίρομαι που σας βλέπω». Χωρίς να περιμένει απάντηση από τον Καποδίστρια, τον αποχαιρέτησε και απομακρύνθηκε ήσυχα παρατηρώντας τους υπόλοιπους πίνακες και βγήκε από την ίδια πόρτα».

Όταν ο Καποδίστριας απευθύνθηκε στη Ρωσική Αυλή, αυτή δέχθηκε το αίτημά του να δωθούν για τον απελευθερωτικό αγώνα της Ελλάδας, σαν δάνειο, 200.000 φράγκα που αποτελούσαν τους τόκους των χρημάτων που είχαν κατατεθεί από Έλληνες στη Ρωσική Τράπεζα, με σκοπό τη διατήρηση των σχολείων των Ιωαννίνων και «να μην ξοδευτούν παρά μόνον μετά από υπόδειξη του Κυβερνήτη τα 400.000 ρούβλια που είχαν προσφερθεί από φιλάνθρωπους Ρώσους για την εξαγορά Ελλήνων αιχμαλώτων».

Τελικά η Ιστορία ακολουθεί και κυκλική τροχιά. Κρίνει, δικάζει και καταδικάζει.

(Πηγή: Σπυριδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής επανάστασης, τόμος τέταρτος σελίδες 217-220).