Τα σχολεία ξεκίνησαν. Είναι μία είδηση που ανταποκρίνεται σε μία πραγματικότητα, που αφορά εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και πρόσωπα. Μοιάζει όμως να χάνεται μέσα στα πολύ μεγάλα ζητήματα που μας απασχολούν αυτήν την περίοδο. Το πώς πάει όμως η σχολική χρονιά είναι πάντα ένας δείκτης για την κοινωνία μας. Συνολικά η εκπαίδευση είναι μία κρίσιμη παράμετρος της κοινωνικής μας προόδου, αν και έτσι διατυπωμένο ακούγεται περισσότερο σαν κοινοτοπία.

Ας δούμε μερικές παραμέτρους, πιο γειωμένες.

Φέτος είναι η τρίτη πανδημική χρονιά, διαφέρει όμως από τις δύο προηγούμενες δεδομένου ότι τα μέτρα είναι πια ελάχιστα και περιορίζονται στην ατομική προστασία. Τρία χρόνια και δεν καταφέραμε να βρούμε τρόπους να φιλτράρεται ο αέρας στις αίθουσες, ούτε βέβαια να μειώσουμε τον αριθμό των μαθητών ανά αίθουσα. Κι αν θυμηθούμε τις εποχές της «αφθονίας», από τα μέσα του ’80 ως και το πρώτο μισό του 2000, την πρόοδο τη μετράγαμε και με το πόσα νέα σχολεία κατασκευάζαμε. Κι εκεί, στις υποδομές, έχουμε μείνει πίσω συνολικά.

Δεν έχουμε ξεφύγει από το μοντέλο της απομνημόνευσης ενώ αντίθετα έχουν αυξηθεί οι εξετάσεις. Οι μαθητές από τα πρώτα τους χρόνια καλούνται να αποδεικνύουν πόσα καλά μπορούν να γράψουν σε εξετάσεις ως και τις πανελλαδικές. Υπάρχει και το σχολείο των ομαδικών εργασιών, των εκπαιδευτικών πρότζεκτ και της δημιουργίας, αλλά θέλει ενίσχυση ώστε να γίνει πιο κεντρικός αυτός ο ρόλος.

Συνεχίζεται ακόμα το πρόβλημα με τη μετατροπή των  τάξεων του Λυκείου σε τάξεις προετοιμασίας για τις Πανελλαδικές, ενώ μεγάλος όγκος της ύλης βγαίνει στα φροντιστήρια και τα ειδικά μαθήματα.

Η τεχνική εκπαίδευση δεν έχει γίνει ακόμα πρώτη επιλογή για μαθητές που θέλουν να μπουν στο δρόμο της τεχνολογίας και των τεχνικών επαγγελμάτων. Και δεν υποστηρίζεται επαρκώς οικονομικοτεχνικά στις υποδομές ώστε να είναι πρωτοπόρα και αντίστοιχη με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η καλλιτεχνική εκπαίδευση επίσης, ενώ έχει βάσεις, επίσης δεν υποστηρίζεται επαρκώς από την Πολιτεία ώστε να ανοίξει τα φτερά της. Τα μουσικά και καλλιτεχνικά σχολεία μπορούν να δώσουν πολλά περισσότερα.

Χρειάζεται, τέλος, να δώσουμε ακόμα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα παιδιά, να στηρίξουμε τις επιλογές τους, να τους δώσουμε ισότιμη φωνή με αυτή των ενηλίκων και ειδικά για τους εφήβους, κορίτσια και αγόρια να τους δώσουμε χώρο για να ζήσουν τη ζωή τους με τις επιλογές που θέλουν να κάνουν και με τον δικό τους τρόπο ζωής. Μας φοβίζει ακόμα η νεότητα.

Να καλύψουμε το κενό με την παρουσία μας

Κυριακή βράδυ με ανοιχτά παράθυρα και από τη γειτονιά αρχίζουν και ακούγονται φωνές με το που μπήκε μπροστά η εθνική του μπάσκετ. Και πιο δίπλα έβλεπαν και μπάλα και μπάσκετ και εναλλάσσονταν τα επιφωνήματα. Κι επειδή είχαν και διαφορά φάσης οι δέκτες άκουγες ένα μικρό σερί από φωνές.

Ανακουφιστική λίγο αυτή η ζωντάνια. Δεν τη χρειαζόμαστε άλλο αυτή την ησυχία, αυτή την αφωνία που έχει καλύψει τους δρόμους μας. Μετά που πέρναγαν και τα παιδιά προς το σπίτι, με αυτές τις κραυγές των εφήβων που άλλες φορές  θα ηχούσαν ως και ενοχλητικές, και το «ρε, αύριο έχουμε σχολείο», μου ακούστηκαν κάπως σαν μία αποκατάσταση της τάξης, της όποιας τάξης πρέπει να έχει μία πόλη που κινείται, η δόνηση της ζωής που είναι ασίγαστη και ζωογόνα.

Γιατί το μεσημέρι που βγήκα μία βόλτα ανησύχησα λίγο που έμοιαζε να μην κουνιέται τίποτα, που ήταν κλειστά τα περισσότερα περίπτερα, που είχαν μαζευτεί όλοι στο σπίτι. Δεν είναι πόλη αυτή η ερημιά, και δεν κρύβει καμιά ραστώνη. Ένα κενό ήταν, από αυτό που δημιουργείται όταν λείπουν οι άνθρωποι. Ας το καλύψουμε αυτό το κενό. Με την παρουσία μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr