“Θείε μου

Πέρασες από τον Αθέρα της Ικαρίας.

Είδες το εικονοστάσι που έχτισε ο πατέρας σου, άρα παππούς μου!

Είδες και το μνημείο μνήμης για τους νέους που το 1993, έδωσαν τη ζωή τους και ανέβασαν στα ουράνια την αυταπάρνηση, την αποκοτιά, την αυτοθυσία, την αλληλεγγύη,

Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Γιώργος Κηρύκου.

Στα δεκαεννέα του, στις 17 Νοεμβρίου 1973, ανέμιζε τη γαλανόλευκη σκαρφαλωμένος στην πύλη του Πολυτεχνείου. Φώναζε: “Αδέρφια δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό”. Δεν φοβήθηκε. Γκρεμίστηκε μαζί με την  κεντρική πόρτα! Βασανίστηκε…

Έλεγε: “Άντε ν’ αστράψει το όραμα, να φωτιστεί η ύπαρξή μας, μπας και πάρει φωτιά ο κόσμος”!

Κάηκε στην καταστρεπτική φωτιά στην Ικαρία το 1993, στα τριάντα εννιά του!

Στην Παναγιά είχαν παγιδευτεί τέσσερις γέροντες. Έτρεξαν αυτός και οι φίλοι του: Δημήτρης Τσαγανός και Ηλίας Φυσανίδας! Κουβάλησε  στις πλάτες του μια γερόντισσα στην προσπάθειά του να την απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό! Τους πήγαν σε άλλο μέρος. Η φωτιά έκαψε τα σπίτια των γερόντων, αλλά γύρισε ξαφνικά και ήρθε πάνω τους! Άλλη μια θυσία για όλους μας.

Μου αρέσουν όσοι επιλέγουν το δρόμο της φωτιάς ως το τέλος για τους συνανθρώπους τους.

Μου αρέσουν όσοι φτιάχνουν στίχους και τραγουδάνε με την κιθάρα τους για τους ανθρώπους, για την αγάπη, για τη ζωή, για το άγνωστο αύριο που μας ξημερώνει, σαν τον Γιώργο Κηρύκου.

Ο Γιώργος αγωνίστηκε για να μη χάσουν οι νέοι τα δικαιώματά τους στο μέλλον και στη ζωή.

Θα τον θυμόμαστε με την τρυφεράδα που γεννάει η μνήμη και το όνειρο.

Γιώργος Μακρίδης