Η δημιουργία νέων σχολικών κτιρίων στην πόλη έχει μετατραπεί σε μία πολύπλοκη και δύσκολη εξίσωση με πολλούς άγνωστους παράγοντες. Δεν υπάρχουν κονδύλια, δεν είναι σαφές προς τα πού πρέπει να χωροθετηθούν, δεν είναι καθορισμένος ο μαθητικός πληθυσμός για τα επόμενα χρόνια. Κάτι όμως πρέπει να γίνει.

Κάπου στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα, άρχισε να συζητιέται η ανάγκη για ένα νέο σχολείο στην περιοχή των παλιών στρατιωτικών φούρνων. Ο Περιφερειάρχης Αλ. Καχριμάνης θυμήθηκε τις εργασίες κατεδάφισης το 2008. Μετρήστε πόσοι δήμαρχοι και πόσες κυβερνήσεις έχουμε από τότε, όλοι θετικοί για το έργο. Το αυτό καθ’ αυτό κατασκευαστικό έργο ήταν πολύ πιο σύντομο και είχε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα το οποίο και θα το χαρούν οι μαθητές και το κέντρο της πόλης αναβαθμίζει.

Δύο είναι τα πιο κρίσιμα σημεία για να δημιουργηθούν νέα, αντίστοιχα σχολεία. Το πρώτο και καθοριστικό είναι να βρεθούν πόροι και σε αυτό την ευθύνη την έχει το κράτος. Δύσκολο σε μέρες διαρκούς κρίσης και με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία, αλλά κάποτε πρέπει να τεθούν και κοινωνικοί στόχοι με έναν να είναι η ποιοτική εκπαίδευση.

Το δεύτερο είναι η σχέση που δημιουργείται από τη μείωση των μαθητών ως απόρροια της μείωσης του πληθυσμού, σε συνδυασμό όμως με τη συγκέντρωση ακόμα περισσότερων κατοίκων στις μεγάλες πόλεις. Παράλληλα, όμως, πρέπει να στηρίζεται η περιφέρεια μέσα από πολιτικές αποκέντρωσης που θα ενισχύουν τους τοπικούς πληθυσμούς. Κι αυτό σημαίνει και νέα σχολεία στην περιφέρεια και ενίσχυση της εκπαίδευσης.

Για αυτές τις προβλέψεις την αρμοδιότητα πρέπει να την έχουν οι δήμοι που γνωρίζουν τις τοπικές κοινωνίες και ανάγκες. Και εδώ βλέπουμε ότι δεν τρέχουν οι δήμοι, ούτε οργανώνονται σωστά. Υπάρχει σχέδιο για τα νέα σχολεία των Ιωαννίνων την επόμενη δεκαετία;

Και εδώ ίσως χρειάζεται και μία υποσημείωση: Είναι καιρός να αναλάβει ο Δήμος Ιωαννιτών πλήρως όλα τα σχολεία της πόλης από την ιδιοκτησία ως τη διαχείριση. Με καλή θέληση μπορεί να δοθεί λύση σε αυτό το θέμα, που να ικανοποιεί όλες τις πλευρές.

Ανοιχτό παράθυρο προς το φεγγάρι

Το βράδυ της Τετάρτης που πήραμε τον δρόμο για το Κάστρο, το φεγγάρι που οδεύει προς την πανσέληνο είχε καθίσει από πάνω και γέμιζε με το χρώμα του τη λίμνη. Δεν είναι συνηθισμένη εικόνα και ας την ξέρουμε όσοι ζούμε πολλά χρόνια στα Γιάννενα. Οι περισσότερες λίμνες δεν είναι δίπλα σε πόλεις και δεν βλέπουν όλοι αυτήν την εικόνα να φεγγίζει το φεγγάρι μέσα στη λίμνη. Είναι περισσότερο οικεία μία εικόνα με τον ήλιο να δύει στη θάλασσα.

Επιπλέον, η βόλτα στον παραλίμνιο έχει αλλάξει πια με την απομάκρυνση των άρρωστων πλατάνων. Και σε ένα βαθμό έχει προσφέρει και νέες εικόνες, μία νέα οπτική σε όσους περνάνε. Ίσως έτσι γίνεται πιο εύκολο να στρέφεις και το βλέμμα σου προς το φεγγάρι, τον ουρανό ή τα βουνά πέρα στον ορίζοντα. Μπορεί η σκέπη που δημιουργούσαν τα πλατάνια να έχει χαθεί σε μεγάλο μέρος, το τοπίο όμως παραμένει συγκλονιστικό.

Αν κοπούν βέβαια τα δένδρα στον Μώλο- κάτι που απευχόμαστε- η εικόνα θα προκαλεί θλίψη γιατί έχουμε συνηθίσει αλλιώς. Μπορεί ως αργά στις αρχές του 20ου αιώνα η λίμνη να ακούμπαγε με όχθη πάνω στο Κάστρο, όμως εμείς μεγαλώσαμε με την παραλίμνια οδό όπως περίπου την ξέρουμε σήμερα. Οπότε δύσκολα θα αποδεχθούμε και μία μείζονα αλλαγή στο τοπίο. Αλλά και το ανοιχτό παράθυρο προς το φεγγάρι είναι ωραίο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr