Πέρασα από τον Αθέρα της Ικαρίας.

Είδα το εικονοστάσι που έχτισε ο πατέρας μου στα τέλη της δεκαετίας του σαράντα!

Είδα το μνημείο της μνήμης για τους νέους που το 1993, έδωσαν τη ζωή τους και ανέβασαν στα ουράνια την αυταπάρνηση, την αποκοτιά, την αυτοθυσία, την αλληλεγγύη…  Κόντρα στη λογική των βολεμένων που μπορεί να λένε: “τι δουλειά είχαν να τρέξουν στη φωτιά και να καούν ζωντανοί”.

Κόντρα σ’ αυτούς που υπερβάλουν, σκορπώντας τον φόβο και τον τρόμο, στους καθηλωμένους μπροστά στα κουτιά!

Αντιμετωπίζουμε τη φύση σαν ζωντανό οργανισμό;  Καταλαβαίνουμε πως είμαστε προέκταση της φύσης;

Είναι ο πλανήτης, που δεν έχει σύνορα, που δεν έχει ξένους,… το σπίτι μας;

Τα σκοτάδια δεν διαλύονται με τις φωτιές, μένουν τα μαύρα αποκαΐδια όταν δεν φωτιζόμαστε από τη φλόγα της ψυχής μας και της μνήμης.

Θα τρέξεις μαζί μου, να σώσουμε ό,τι είναι να σωθεί και στη φωτιά να μπούμε;

Γιώργος Μακρίδης