Ο ρεαλισμός σήμερα τείνει να ισοπεδώσει κάθε έννοια προσδοκίας. Πόσο μάλλον τα οράματα και τις ιδέες για το μέλλον. Είναι όμως σίγουρα μία προσαρμογή στη δύσκολη πραγματικότητα αυτό που αποκαλείται ρεαλιστική πολιτική ή μία χειραγώγηση της πραγματικότητας.

Το ερώτημα για το αν υπάρχει εναλλακτική πολιτική τέθηκε σε εμάς εδώ με την αρχή της οικονομικής κρίσης και την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου. Τότε ήταν θέσφατο το τι αποφάσισε η ΕΕ και κυρίως το Eurogroup. Σήμερα όμως υπάρχουν πολλές φωνές που αμφισβητούν τις πολιτικές εκείνες και κυρίως τη γερμανική γραμμή στην πολιτική λιτότητας.

Κι αυτή η συζήτηση δεν γίνεται τόσο πια για το αν αδικήθηκε η Ελλάδα που είδε με την εσωτερική υποτίμηση να χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι του πλούτου της. Γίνεται γιατί πρέπει να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις για το ενεργειακό, την ακρίβεια, τις συνέπειες του πολέμου.

Δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται ήδη ως δείκτης η απάντηση της ΕΕ στην πανδημία και το Ταμείο Ανάκαμψης.

Άρα το βασικό είναι να αποφασιστεί μία κοινή ευρωπαϊκή πολιτική παρεμβατική και με επάρκεια πόρων. Το πού θα βρεθούν όμως οι πόροι είναι ένα δεύτερο κορυφαίο ζήτημα. Κι εκεί είναι που εισέρχεται και η έννοια της φορολόγησης του ιδιωτικού πλούτου. Των κεφαλαίων που ενισχύονται ακόμα και μέσα στις κρίσεις. Η φορολόγηση όμως του μεγάλου πλούτου στην εποχή μας απαιτεί πολιτική συμφωνία σε μία μείζονα στροφή της κυρίαρχης πολιτικής άποψης στην ΕΕ και τον δυτικό κόσμο. Κι εκεί είναι το κλειδί όλων όσων συζητάμε.

Από κρίση σε κρίση

Όλο το πρόβλημα στο μυαλό μας ξεκινάει από την αισιοδοξία μας ότι θα τη νικήσουμε την κρίση και θα ξεφύγουμε. Και μετά από τη ματαίωση ότι δεν νικιέται η κρίση. Από το κρύο στο ζεστό, περνάνε τα χρόνια και είμαστε νομίζεις στάσιμοι ανάμεσα στις κρίσεις.

Και είναι αδιέξοδη και η στρατηγική μας. Αν τα βλέπεις αποσπασματικά τότε μπορείς να πεις, να θα κάνω θυσίες και στο τέλος θα βγω από το τούνελ. Έτσι δεν λέγαμε μεταξύ 2009-2012; Μετά όμως έρχονται κι άλλες κρίσεις και βλέπεις ότι δεν φτάνεις τον στόχο. Κάπως έτσι πολλοί δεν αποδέχτηκα ως κρίση το πρόβλημα της πανδημίας, και το αντιμετώπισαν με άρνηση. Δεν είχαν σκεφθεί ποτέ ότι θα μπορούσε ένας ιός να διαλύσει την παγκόσμια οικονομία. Και καπάκι κι ένας πόλεμος τις συνέπειες του οποίου βιώνουμε τώρα.

Αν πάλι το δούμε όλο αυτό σαν μία διαρκή κρίση, πολύχρονη, δομική θα λέγαμε, μπορεί να πέσουμε σε μεγαλύτερη ακόμα άρνηση, ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε.

Πώς θα πρέπει να απαντήσουμε; Μα με την αισιοδοξία της πράξης όπως έκαναν και πολλοί πριν από εμάς, σε δυσκολότερα χρόνια., Να πράξουμε για αλλάξουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr