Αυτές τις μέρες, μέρες πυκνές από γεγονότα και εξελίξεις, επιβεβαιώνονται και κάποιες βασικές τάσεις στη διάδοση των πληροφοριών. Για παράδειγμα, όλοι μας έχουμε την τάση να κρατάμε εκείνες τις πληροφορίες που επιβεβαιώνουν αυτά που ήδη γνωρίζουμε (προκατάληψη επιβεβαίωσης) και να αφήνουμε απ΄ έξω σχεδόν ό,τι δεν ταιριάζει με όσα ήδη ξέρουμε. Επίσης, πολλές σκέψεις μας καταλήγουν και σε αποφάσεις που ταιριάζουν με τις επιθυμίες μας και όχι κατά ανάγκη με την ψυχρή λογική. Ας προσθέσουμε στο μίγμα και την τάση να μη δεχόμαστε πολλές πληροφορίες μαζί γιατί δεν θέλουμε να τις επεξεργαστούμε όλες μαζί. Λίγο πολύ, όλοι μας περνάμε από τέτοιες φάσεις, είναι ανθρώπινο.

Παρ’ όλα αυτά ακριβώς γιατί ξέρουμε ότι υπάρχει ανάγκη λόγω των δύσκολων καιρών που περνάμε, αλλά και έχουμε πάγια ανάγκη για σωστή πληροφόρηση, θα πρέπει σε περιόδους που απαιτούν ένταση προσοχής να ανταποκρινόμαστε με εγρήγορση. Αλλά άλλες φορές δεν το κάνουμε κι άλλες φορές δεν μπορούμε.

Για αυτό και βλέπεις γύρω μας και πολύ κόσμο που δεν πολυασχολείται με το θέμα των παρακολουθήσεων για να πούμε για ένα από τα μεγάλα θέματα των ημερών. Είτε γιατί πιστεύει ότι δεν τον αφορά, είτε γιατί δεν μπορεί να αφομοιώσει όλες τις πληροφορίες, είτε γιατί έχει σοβαρότερα προβλήματα στην προσωπική του ζωή να αντιμετωπίσει.

Στη χώρα μας, όμως έχει διαταραχθεί και συνολικά η ισορροπία στον ρόλο που μπορεί να επιτελέσει η πολιτική ή τα μέσα ενημέρωσης, έχει χαθεί η αξιοπιστία τους, όπως και η οριοθέτηση του σημαντικού από το ασήμαντο κάτι που γεννά ακόμα περισσότερη αδιαφορία και απολιτικοποίηση.

Και το πρόβλημα πια δεν είναι μόνο η κομματικοποίηση ή η εξάρτηση από ισχυρά συμφέροντα. Ούτε η έλλειψη ηθικών κανόνων στη δημόσια σφαίρα, η απουσία ηθικού κώδικα αξιών σε όσους εκφράζονται δημόσια. Υπάρχουν προφανώς όλα αυτά. Ο μεγαλύτερος όμως, κίνδυνος στην Ελλάδα είναι η απομάκρυνση από το πολιτικό, όλο και περισσότερων πολιτών, η άρνησή τους να αναλάβουν την υποκειμενική ευθύνη συμμετοχής, η ισοπέδωση του «όλοι ίδιοι είναι» και η πρόσδεση στο άρμα ενός άκρατου, ηδονιστικού ατομισμού που προτάσσει την ικανοποίηση των ατομικών επιθυμιών «εδώ και τώρα» και ας καεί το σύμπαν γύρω.

Δεν κινδυνεύουμε καν από τον πολιτικό λαϊκισμό, αλλά από την αδιαφορία και για τον λαϊκισμό και για την διαφθορά και για την υποβάθμιση της δημόσιας σφαίρας και της δημοκρατίας και για τα πάντα.

Ταξιδεύοντας στα κανάλια

Μία από τις πιο ωραίες σειρές ταξιδιωτικών ντοκιμαντέρ που δείχνει η ελληνική τηλεόραση είναι η σειρά «Στους δρόμους του νερού» (Great Canal Journeys) που προβάλλει η ΕΡΤ3.

Οι ηθοποιοί Τίμοθι Γουέστ και Προυνέλα Σκέιλς, ζευγάρι και στη ζωή, ταξιδεύουν με πλωτά στα κανάλια της Μεγάλης Βρετανίας και μας αποκαλύπτουν τους μικρούς κόσμους γύρω από τα κανάλια που διατηρούνται επί αιώνες.

Ήταν μία από τις παρηγορητικές εκπομπές που έβλεπα στην τηλεόραση αργά τα βράδια, στις περιόδους της καραντίνας, όχι μόνο γιατί μου αποκάλυπταν αυτούς τους κόσμους των αργών υδάτινων διαδρομών που δεν γνώριζα, αλλά γιατί το ζευγάρι των παρουσιαστών είχε μία βαθιά ηρεμία το ίδιο, που έβγαινε από τη γνώση των ταξιδιών αυτών επί πέντε δεκαετίες, αλλά και μία αντίληψη για τον τρόπο ζωής πάνω σε πλωτά και την ύπαιθρο.

Από εκεί και πέρα μου προκάλεσε βαθιά εντύπωση αυτός ο μεγάλος ανθρώπινος μόχθος για τη δημιουργία των καναλιών τα οποία αποτέλεσαν και κομβικό  σημείο για την ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας και  της οικονομίας της Μ. Βρετανίας. Καταλαβαίνεις τη μακρά διαδρομή που διένυσε αυτή η οικονομία για γίνει τόσο ισχυρή στον σύγχρονο καπιταλισμό. Και έχει πολύ ενδιαφέρον και η συνέχεια σήμερα, όπως η μετατροπή διαδρομής του Καναλιού στη κεντρική Σκωτία μεταξύ Εδιμβούργου και Γλασκώβης, σε τουριστική ατραξιόν διεθνούς εμβέλειας και με τοπόσημο τον ανελκυστήρα Falkirk Wheel που ανεβοκατεβάζει τα σκάφη αντί του υδατοφράκτη- ψάξτε το επεισόδιο στο ertflix όπως και όλα τα υπόλοιπα.

Και μετά ας αναρωτηθούμε τι κάνουμε κι εμείς εδώ για τα ποτάμια μας, για τα γεφύρια μας, για τις νεροτριβές και τους νερόμυλους, για όλα αυτά τα μοναδικά σημεία επαφής του ανθρώπου με τη φύση που ακόμα μιλάνε στο μέλλον μας, έστω κι αν δεν το βλέπουμε πάντα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr