Η υπόθεση με τους λογαριασμούς ρεύματος τείνει να γίνει πληγή για την κοινωνία. Ήδη έχει γίνει πηγή άγχους για τον κόσμο. Και σίγουρα πρέπει να βρεθούν λύσεις πέρα από τη μείωση του λογαριασμού με κρατική επιδότηση.

Το ρεύμα στις μέρες μας δεν ήταν ποτέ φτηνό. Θυμάμαι σε ένα ρεπορτάζ νομίζω της Καθημερινής, στη μεγάλη κρίση, για το πώς τη βιώνουν τα γερμανικά νοικοκυριά, έλεγε μία Γερμανίδα ότι άλλαζαν στο σπίτι εταιρία ρεύματος κάθε χρόνο για να εκμεταλλεύονται τις προσφορές. Μου είχε κάνει εντύπωση γιατί ήταν μία ματιά εκ των έσω στη γερμανική μεσαία τάξη.

Νομίζω ότι ελεύθερη αγορά είναι κάτι τέτοιο. Να ανεβαίνει πχ το ρεύμα από το 1 στο 2 και μία εταιρία να τολμά να προσφέρει έκπτωση 20% για να προσελκύσει τον πελάτη.

Αύξηση από το 1 στο 8, όμως δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας απλής διακύμανσης στην αγορά. Κι όποια κι αν είναι η αιτία- που υπάρχουν σοβαρές αιτίες πια στον κόσμο που ζούμε για την ακρίβεια, όπως ο πόλεμος και οι συνέπειές του-, προφανώς και δεν μπορεί να πληρωθεί και από κανέναν πελάτη που ζει μετρημένα και χωρίς σπατάλες, τέτοια αύξηση.

Ούτε να ζητείται όμως, και να πληρωθεί. Κι αυτό είναι το κλειδί. Το ότι πρέπει σώνει και καλά να διατηρηθεί ένας θεσμός όπως το “χρηματιστήριο” ενέργειας ώστε να διατηρείται και η φόρμα, το φαίνεσθαι της αγοράς, δεν έχει καμία πρακτική σημασία για τον πολίτη σε αυτή τη φάση. Ακόμα και η επιδότηση του κράτους στην εταιρία ώστε να διατηρείται αυτή η φόρμα, αυτή η εικόνα ότι «τελικά δεν είναι τόσο ακριβό το ρεύμα», δεν λύνει κάποιο πρόβλημα.

Πρέπει να  βρεθούν άλλες λύσεις, λύσεις που δεν μπορεί να είναι μόνο ελληνικές και σε εθνικό επίπεδο, αλλά διεθνείς ώστε να είναι και δίκαιη η κατανομή των βαρών σε όλα τα κράτη. Αλλά θα πρέπει να γίνει παραδεκτό αρχικά ότι οι αγορές αυτή τη στιγμή έχουν καταρρεύσει και λειτουργούν σε βάρος των πελατών τους. Και μάλλον δεν θέλουν να  το παραδεχθούν γιατί έχουν θεοποιήσεις τις «αγορές» και την «αυτορρύθμισή» τους.

Αυτές οι τιμές ρεύματος, όμως, δεν γίνεται να πληρωθούν, τουλάχιστον από τη μεγάλη πλειοψηφία πόσο μάλλον για μακρύ χρονικό διάστημα. Το ότι εκδίδονται λογαριασμοί μοιάζει τελικά να περνάει την ευθύνη στον πολίτη, να τον χρεώνει.

Η Ευρώπη σήμερα και οι εθνικές κυβερνήσεις πρέπει να βρουν λύσεις που να μην καταλήγουν στη χρέωση των πολιτών, αλλά στην αναλογική κατανομή των υποχρεώσεων σε όλα τα επίπεδα. Είναι βέβαιο ότι μπορεί να βρεθούν εναλλακτικές επιλογές.

Μαθαίνοντας από τις ιστορίες των πρωταθλητών μας

Μας κάνουν εντύπωση τα βιογραφικά των αθλητών μας που διακρίνονται και πάνω σε αυτά στήνουμε μεγάλες συζητήσεις και φτάνουμε να συγκροτούμε και πολιτικές επιλογές. Το να κάνουμε μέτωπο στον ρατσισμό και τον εθνικισμό είναι κατ’ αρχάς σωστό, φτάνει να γίνεται σταθερά και χωρίς εξαιρέσεις. Γιατί το να γιουχαΐζεις τον εθνικό ύμνο της Τουρκίας δείχνει ότι κάτι δεν καταλαβαίνουν κάποιοι καλά για το τι παίζεται μεταξύ δύο εθνικών ομάδων.

Από εκεί και πέρα, ένα κομμάτι της μαγείας του αθλητισμού είναι ότι στηρίζεται στις προσωπικές ιστορίες των αθλητών και όσων συμμετέχουν.

Το ότι έχουμε πρωταθλήτρια Ευρώπης που δουλεύει και ως σερβιτόρα, μπορεί να δείχνει ότι έπρεπε να υπάρχει καλύτερος προγραμματισμός για την κρατική στήριξη της αθλήτριας, από την άλλη δείχνει και σε χιλιάδες παιδιά, ότι ο αγώνας στη ζωή μπορεί να αποδώσει την ευόδωση στόχων.

Όπως και το ότι έχουμε πρωταθλήτρια από οικογένεια μεταναστών, αποκαλύπτει και το πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος μας πια κι ότι έχει γίνει πιο ωραίος και πιο γοητευτικά πολύχρωμος. Είναι θετικό ότι η ελληνική κοινωνία είναι πια μία κοινωνία και μεταναστών. Κι ας μείνουν μόνοι με τη χολή τους όσοι τη θέλουν μονοσήμαντη και κλεισμένη σε τείχη.

Με άλλα λόγια, αν ακούσουμε με προσοχή τις προσωπικές ιστορίες των μεγάλων μας πρωταθλητών, ανδρών και γυναικών, μαθαίνουμε καλύτερα σε τι κόσμους ζούμε, αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά αλλά και τις αδυναμίες αυτού του κόσμου και δεσμευόμαστε να τον κάνουμε καλύτερο.