Είναι άλλο θέμα η σύνδεση της Ηπείρου με τους αγωγούς φυσικού αερίου και άλλο, η δημιουργία ενός τοπικού δικτύου…

Το γράφουμε για να μην μπερδεύεστε, ούτε εσείς, ούτε και πολλοί εξ ημών…

Με αφορμή την πρόσφατη ανακοίνωση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας που απέρριψε το σχέδιο του ΔΕΣΦΑ για τη σύνδεση της Ηπείρου με το φυσικό αέριο, μέσω αγωγών, απαραίτητο, να υπάρξει η εξήγηση, ότι δεν αναστέλλεται ο σχεδιασμός που ανακοινώθηκε το χειμώνα από τη ΔΕΔΑ…

Και ο οποίος αφορά στη δημιουργία ενός τοπικού δικτύου, μικρής κλίμακας προφανώς, για οικιακούς και εμπορικούς καταναλωτές, που θα έχει ως βάση του, τη Βιομηχανική Περιοχή Ιωαννίνων…

Αυτό το σχέδιο προχωρά με βάση το χρονοδιάγραμμα, ενώ όπως επίσης μπορείτε να διαβάσετε σήμερα, το ίδιο σχέδιο προχωρά για την πόλη της Ηγουμενίτσας…

Αν μας ρωτάτε όμως, για το αν θεωρούμε κι εμείς, ότι είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό που πρόκειται να γίνει, η απάντηση είναι ξεκάθαρη και χωρίς περιστροφές, πως όχι δεν είμαστε…

Και το ίδιο θα πρέπει να το πούνε όλοι οι εμπλεκόμενοι…

Αφήσαμε κάτι στη μέση στα σχόλια της στήλης στο φύλλο του Σαββάτου και δεν πρέπει να το ξεχάσουμε…

Και έχει να κάνει με την πρόταση του δημάρχου Ζίτσας Μιχ. Πλιάκου για την εξαίρεση από κάποιες κατηγορίες επιβαρύνσεων και υποχρεώσεων των καφενείων που λειτουργούν στα χωριά…

Πολύ σωστά επισημαίνει, πως θα πρέπει να υπάρχει η εξαίρεση για τα καφενεία που λειτουργούν σε κοινότητες με πληθυσμό κάτω των 500 ατόμων, κάτι που σημαίνει, ότι προφανώς αναφέρεται σε όλα σχεδόν τα χωριά του δήμου Ζίτσας αλλά όχι και στην έδρα του δήμου, στην Ελεούσα, που είναι μία αστική περιοχή πια…

Θυμόμαστε πριν από δύο – τρία χρόνια μία περίπτωση ελέγχου και επιβολής προστίμου στον ιδιοκτήτη ενός καφενείου στη Θεσπρωτία, σε ένα μικρό χωριό, επειδή απασχολούσε ως εργαζόμενους, δύο άτομα της οικογένειας του ιδιοκτήτη, χωρίς όμως να τα έχει δηλώσει…

Εμείς συμφωνούμε σε απόλυτο βαθμό, ότι για τέτοιες περιπτώσεις και προκειμένου ο ιδιοκτήτης να είναι ήσυχος αφενός και αφετέρου να μην γίνεται κατάχρηση της έννοιας της προσφοράς ή της βοήθειας από τρίτους για να βγει η δουλειά, να μην υπάρχουν «παραθυράκια»…

Αλλά καλό θα είναι, κάποια στιγμή, όλοι εκείνοι που αποφασίζουν για θέματα που (μας) αφορούν, εμάς τους πολίτες δηλαδή, να παίρνουν και… μυρωδιά για το τι γίνεται στην πράξη…

Δηλαδή, αν δεν έχεις επισκεφθεί ένα καφενείο σε χωριό που το χειμώνα έχει 20 κατοίκους και το καλοκαίρι μπορεί να έχει 150 για ένα δεκαπενθήμερο, δε μπορείς να καταλάβεις τις πραγματικές ανάγκες…

Όχι μόνο για τον ιδιοκτήτη του καφενείου, αλλά και για τους λιγοστούς κατοίκους του χωριού το χειμώνα, που αισθάνονται διαφορετικά, όταν ξέρουν, ότι δεν είναι τελείως απομονωμένοι και ότι αν χρειαστούν κάτι, μπορούν να το βρουν ή να το ζητήσουν…

Η λειτουργία του καφενείου στο χωριό είναι πολλά περισσότερα από αυτό που νομίζει ο καθένας, ότι λειτουργεί για να πίνουν το καφέ τους οι κάτοικοι, επομένως ανάλογη θα πρέπει να είναι και η προσοχή εκείνων, που αποφασίζουν για τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην Πολιτεία…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ