Το βράδυ της Πέμπτης αποτέλεσε για τον γράφοντα μία σημαδιακή στιγμή, ένα διάλειμμα, μία μεγάλη «ανάσα» στην δύσκολη καθημερινότητα…

Είχαμε την τύχη και την τιμή παράλληλα, να μιλήσουμε στην παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Πετρόπουλου, για το χωριό μας, το Σενίκο, στην εκδήλωση που έγινε στην πλατεία του χωριού…

Ένα βιβλίο που έχει τον τίτλο της επωνυμίας του χωριού, «Σενίκο», έτσι απλά…

Μας δόθηκε η ευκαιρία καταρχάς να ανταμώσουμε ανθρώπους που είχαμε να τους δούμε καιρό, από μερικούς μήνες, μέχρι και χρόνια, να γνωρίσουμε άλλους για πρώτη φορά και φυσικά – όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα – να «ανακαλύψουμε» συγγενικές σχέσεις, που δεν ξέραμε καν ότι υπάρχουν…

Όμως, η αφορμή για το βιβλίο καταρχάς και στη συνέχεια η παρουσία μας για κάποιες ώρες στο χωριό, μας έδωσε την ευκαιρία να ανασκαλίσουμε μνήμες από την παιδική μας ηλικία…

Και ταίριαξε η ημερομηνία της εκδήλωσης, με τον Δεκαπενταύγουστο, γιατί μέχρι την ενηλικίωσή μας, αυτό που θυμόμαστε, είναι όλες εκείνες οι ημέρες της ζωντάνιας, της χαράς και ξεγνοιασιάς του καλοκαιριού στο χωριό…

Λίγες ημέρες πριν τη γιορτή της Παναγίας λοιπόν, μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία να βρεθούμε σε εκείνα τα μέρη, που μεγαλώσαμε, που παίξαμε, που χορέψαμε, που ανάψαμε την «αλαούζια» τις Απόκριες…

Εκεί που παίζαμε και σταματούσαμε, για να δούμε ποιος είναι στο αυτοκίνητο που κοντοζυγώνει στην πλατεία, εκεί που μόλις ακουγόταν η λειτουργία της μεγαφωνικής από το καφενείο του κυρ – Κώστα, υπήρχε σιγή ασυρμάτου…

Για να ακούσουμε ποιος είχε δεχθεί τηλεφώνημα στο μοναδικό τηλέφωνο του χωριού και σε πόση ώρα έπρεπε να πάει στο καφενείο, για να επικοινωνήσουν μαζί του…

Η μάνα, ο πατέρας, ο παππούς και η γιαγιά από τη Γερμανία, τα ξαδέρφια, για να μάθουμε πότε θα έρθουν κι αυτά στο χωριό…

Ή ακόμη, τα παιδιά από τα γύρω χωριά, τη Γρανίτσα, το Ραδοβίζι, το Πολύδωρο, το Ζαραβούτσι, για να κανονίσουμε τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια μεταξύ μας…

Εκεί λοιπόν, στα μέρη που είναι οι ρίζες μας… Και αυτές οι αναμνήσεις και η νοσταλγία για τις ανέμελες ημέρες που περνούσαν, χωρίς σκοτούρες και μπελάδες, όπως πρέπει να είναι όλες οι ημέρες για τα παιδιά, παρά μόνο αν… χανόταν η μπάλα στο λάκκο ή σε καμιά βατσουνιά, ζωντάνεψαν μεμιάς…

Και φυσικά από τις αναμνήσεις αυτές, δε μπορούν να απουσιάζουν και εκείνες για τους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας, αλλά τους έχουμε πάντα στη μνήμη και στην καρδιά μας…

Και αυτός ήταν ο λόγος της συγκίνησής μας από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην πλατεία του χωριού…

Ακούσαμε λόγια γλυκά, όμορφα, λόγια αγάπης και ζεστασιάς…

Και σκεφτόμασταν, ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, τελικά, οι μνήμες και τα βιώματα είναι που καθοδηγούν την πορεία μας…

Αν έχετε χωριά, να τα αγαπάτε και να τα επισκέπτεστε. Δεν είναι τόσο αυτό που δίνετε, αλλά αυτό που παίρνετε ως «αντίδωρο»… Καλό Δεκαπενταύγουστο!

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ