Ακόμα κι αν δεν κάνει τελικά την περιοδεία του ο πρωθυπουργός στην Ήπειρο, τα ζητήματα είναι ανοιχτά. Και η ατζέντα γνωστή. Το ότι ο πρωθυπουργός, όπως και η αντιπολίτευση χρειάζεται να κάνουν περιοδείες είναι άλλο θέμα. Άλλωστε μοιάζει να είμαστε και σε μία άτυπη προεκλογική περίοδο, η οποία έχει κι ένα καλό: Κάνει πιο συγκεκριμένη ακριβώς την ατζέντα των θεμάτων, τις ιεραρχήσεις και τις προτεραιότητες. Κι από αυτή τη σκοπιά δεν είναι κακό να ακούμε και καμία δέσμευση από επίσημα χείλη.

Όσον αφορά τη σύγκρουση κυβέρνησης- αντιπολίτευσης είναι φανερό ότι η μεν κυβέρνηση θα υπερασπιστεί το έργο της και την ικανότητά της να παράγει έργο, η δε αντιπολίτευση θα σηκώσει το κοινωνικό πρόβλημα που προκύπτει από την ακρίβεια και την πορεία μείωσης των εισοδημάτων. Είναι χαρακτηριστικές ως προς αυτό οι δηλώσεις από τα Γιάννενα του Αλέξη Χαρίτση από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Έργα όπως η παράκαμψη της Αμφιλοχίας αλλά και τα πιο κοντινά μας σχέδια, για σύνδεση της Ιόνιας με την Κακαβιά, ή με την Πρέβεζα, δεν παύουν να δείχνουν ότι στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν προβλήματα βασικών υποδομών. Χωρίς υποδομές, οδικούς άξονες και μεγάλα έργα, δεν μπορεί καμιά περιοχή να σταθεί και να δει προοπτικά την ανάπτυξή της. Και στην Ήπειρο ναι μεν έγιναν έργα τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά χρειάζονται κι άλλα. Πέρασαν πολλά χρόνια που τα συζητάμε και η χώρα φάνηκε ότι έδωσε αλλού βάρος, δικαιολογημένα ίσως ως ένα βαθμό και άφησε πίσω περιφέρειες όπως η Ήπειρος.

Για αυτό και δεν αλλάζει η βασική ατζέντα που έχει μπροστά του κάθε πρωθυπουργός που έρχεται στην Ήπειρο.

Από εκεί και πέρα τα μεγάλα έργα πολιτισμού, νέες δομές, η τουριστική προβολή, οι πρωτοβουλίες στην υψηλή τεχνολογία και τις νέες υπηρεσίες, τα τοπικά προϊόντα είναι οι επιπλέον κλάδοι, οι δρόμοι που ανοίγουν το μέλλον.

Στους δρόμους του νερού

Αν ήμουν πρωθυπουργός και είχα λίγο χρόνο που όντως δεν υπάρχει πια για τους ανθρώπους της εξουσίας, θα έπαιρνα τον δρόμο του νερού για να γνωρίσω τον τόπο.

Από το Γεφύρι της Άρτας, συνεχίζοντας που είναι ένα τόσο δυνατό τοπόσημο που μοιάζει σχεδόν σαν να μην υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει ως δεδομένο, στο φόντο. Είναι όμως, ένα κομψοτέχνημα της αρχιτεκτονικής. Κι αν το πλησιάσεις γίνεται μία εμπειρία. Ο χώρος όπως έχει διαμορφωθεί επιτρέπει πλησιάζοντας να νιώσεις μία διαφορετική αίσθηση, ένα μίγμα ιστορίας και παράδοσης.

Θα μπορούσε να συνδέεται με μία διαδρομή με το εξαιρετικό Αρχαιολογικό Μουσείο που είναι σχεδόν δίπλα και μετά με τα πόδια να φτάνεις στην απίστευτη Δυτική Νεκρόπολη πιο πάνω, στο «Πολυάνδριο» και ως πάνω στην εντυπωσιακής ομορφιάς Παρηγορήτισσα.

Αλλά η διαδρομή φαίνεται και προς τα κάτω. Θα φτάναμε ως την αρχαία Νικόπολη, αυτό το τρομερό μνημείο παγκοσμίου επιπέδου που μοιάζει να θέλει να το ανακαλύψουμε,. Και μετά είναι η θάλασσα και το Ιόνιο Πέλαγος κι ένας ολόκληρος ορίζοντας.

Και παίρνοντας τον δρόμο προς τα πάνω πια, με τον Άραχθο ή τον Λούρο θα φτάναμε στην αρχαία Δωδώνη και ακόμα παραπάνω. Μία ολόκληρη ήπειρος η Ήπειρος, άπειρη χώρα. Παίρνοντας τους δρόμους του νερού. Τι εμπειρία.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr