Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και φέτος με τις πυρκαγιές και οι δραματικές στιγμές που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, δείχνουν ένα μόνο πράγμα:

Η Πολιτεία οφείλει με διακομματική συμφωνία να προχωρήσει σε ένα μακροχρόνιο σχεδιασμό με στόχο αφενός να μειώνονται όσο γίνεται οι επιπτώσεις μιας πυρκαγιάς, αφετέρου να προστατεύεται το φυσικό περιβάλλον. Αντί αυτού βλέπουμε και στις μέρες να επαναλαμβάνεται το πολιτικό παιχνίδι της απόδοσης των ευθυνών από το ένα στο άλλο κόμμα.

Είναι όντως δύσκολο να συντονιστούν τα κόμματα εξουσίας σε κοινές προσπάθειες και σχέδια. Σε ένα βαθμό και λογικά γιατί έχουν το καθένα το δικό τους πολιτικό σχέδιο. Αλλά και γιατί συχνά μπορεί να προκύψουν αγεφύρωτα – έστω αρχικά- εμπόδια λόγω διαφορετικών παραδόσεων ή αντιλήψεων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων διαχείρισης.

Όμως έχει γίνει αντιληπτό πλέον ότι υπάρχει ένα επίπεδο πραγματικότητας πια, πάνω από το οποίο χωρά και συνεννόηση και κοινή στάση.

Όταν παγκόσμια, η Κλιματική Κρίση είναι ένα από τα νούμερα ένα προβλήματα, δεν γίνεται στην Ελλάδα να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Ξέρουμε όμως, ότι ειδικά για το Κλίμα δεν μπόρεσαν ποτέ και τα μεγάλα κράτη να τα βρουν ακόμα κι όταν υπήρξαν συμφωνίες. Κι όταν ήρθαν τα δύσκολα με την κρίση και τα όρια για τις εκπομπές αερίων ξέχασαν ή τα αρνήθηκαν και «φτηνές» συμφωνίες για φυσικό αέριο από τη Ρωσία έκαναν.

Το θέμα όμως είναι τι κάνουν οι μικρές χώρες όπως η Ελλάδα. Που και στο πλαίσιο της ΕΕ πρέπει να ενισχύσουν τη θέση τους και δικές τους δυνάμεις πρέπει να βρουν. Που σημαίνει ότι υπάρχουν κρίσιμα σημεία για κοινές συμφωνίες στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Δεν έχει μείνει «ζώνη ασφαλείας»

Στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να μείνεις αμέτοχος. Αλλά έχουν γίνει και όλα τόσο δύσκολο που νιώθεις μια τάση αποχώρησης, θέλεις να μη μετέχεις.

Κι αυτό σε μία χώρα που έχει θεοποιήσει διαχρονικά τον ατομικισμό και το «εμείς να περνάμε καλά».

Είναι τελικά όμως η ίδια η ζωή που σε οδηγεί. Γιατί δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο σχεδόν να ξεγλιστρήσεις, να μην ασχοληθείς. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπλέκεσαι, αναγκάζεσαι να πάρεις θέση, να συμμετέχεις. Για αυτό και βλέπουμε πολλές φορές όλα να λειτουργούν κάτω από πίεση και με πυροδοτήσεις. Γιατί δεν είναι όλοι προετοιμασμένοι και τους έρχεται αναπάντεχα.

Και γιατί εκεί που παλιότερα υπήρχε μία «ζώνη ασφαλείας» και είχε λίγο χρόνο και χώρο, τώρα δεν έχει μείνει ούτε πόντος. Αναγκαστικά είμαστε μέσα σε όλα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr