Η μείωση του πληθυσμού της χώρας όπως καταγράφεται μέσα από την απογραφή του 2021 ήταν αναμενόμενη. Έχουν προηγηθεί άλλες στατιστικές όπως για τις γεννήσεις-θανάτους, που έδειχναν τις τάσεις.

Κατά συνέπεια, οι ανακοινώσεις δεν προκάλεσαν την εντύπωση που θα αναλογούσε στη δυναμική των στοιχείων. Το θέμα του δημογραφικού άλλωστε απασχολεί την Πολιτεία ήδη από τη δεκαετία του ’80.

Η Ελλάδα πάντως δεν πρωτοτυπεί εδώ. Η τάση μείωσης των πληθυσμών καταγράφεται στον λεγόμενο δυτικό κόσμο όπως και η τάση αύξησης της συμμετοχής του πληθυσμού σε μεγαλύτερες ηλικίες, που είναι και σε αναλογία με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής. Επίσης συγκεντρώνονται περισσότεροι κάτοικοι σε μεγάλες πόλεις, όπως φαίνεται και με την οριακή αύξηση στον Δήμο Ιωαννιτών.

Οι αναγνώσεις τέτοιων στοιχείων εμπεριέχουν και ιδεολογικές προσεγγίσεις. Η συρρίκνωση του πληθυσμού θεωρείται από κάποιες πλευρές ως εθνικό θέμα όταν το αντιμετωπίζεις υπό το πρίσμα πχ του πόσο στρατό μπορείς να αντιπαραβάλλεις σε γειτονικές χώρες με μεγαλύτερο πληθυσμό.

Περισσότερο πολιτικές είναι οι αναγνώσεις που βλέπουν το πρόβλημα των ασφαλιστικών Ταμείων όταν λιγότεροι νέοι στην αγορά εργασίας καλούνται με τις εισφορές τους να πληρώνουν τις συντάξεις όλο και περισσότερων συνταξιούχων σε βάθος 30 και 40 χρόνων.

Ας κρατήσουμε όμως, την ψυχραιμία μας. Δεν είναι πρόβλημα ο μικρότερος πληθυσμός, ούτε οι μειωμένες γεννήσεις. Μπορεί όμως να δημιουργηθούν προβλήματα όπως είδαμε στην αγορά εργασίας. Ή και στην κοινωνική συνοχή όταν ειδικά στις πόλεις, δεν υπάρχει μία ισορροπία των προσδοκιών όλων των ηλικιακών κατηγοριών.

Είναι η πολιτική συνεπώς που πρέπει να δει λύσεις για την ανάπτυξη σήμερα της οικονομίας, της εργασίας ή της ευημερίας. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι πλήρως χειραφετημένοι, αλλά και επαρκώς υποστηριγμένοι από την Πολιτεία ταυτόχρονα ώστε να αποφασίζουν ελεύθερα για το αν και πόσα παιδιά θα ήθελαν να έχουν στην οικογένειά τους.

Από εκεί και πέρα οι πολιτικές στήριξης των οικογενειών και των πολιτών σε πόλεις και χωριά, σε κεντρικά και περιφερειακά σημεία της χώρας, σε νησιά και βουνά, είναι μέρος κάθε σοβαρής κρατικής μέριμνας. Εκεί οφείλουμε να δίνουμε το βάρος.

Οι πλατφόρμες και οι άσπρες φάλαινες

Με τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες τό’ χω, δηλαδή μ΄ αρέσουν, τις θεωρώ μεγάλη πρόοδο. Κυρίως γιατί ταιριάζουν με τον ορθολογισμό μου που είναι  βαρύς και ανίατος. Βρίσκω απόλυτα λογικό, όταν αιτείσαι κάτι από το Δημόσιο να σου απαντάνε άμεσα και να σε υποστηρίζουν. Και ποιος δεν έχει εμπειρίες από τις ουρές στα γκισέ των υπηρεσιών που στο τέλος ούτε σου απαντάνε ούτε σε εξυπηρετούν. Οπότε τώρα που πατάς ένα κουμπί και τη στέλνεις την αίτησή σου και σου λένε «επεξεργαζόμαστε τα στοιχεία σου», είναι όλα τέλεια. Και δεν με πειράζει που έχουν όλα τα στοιχεία μου έτοιμα και με καταγράφουν, γιατί τι θα βρουν; Ένα στεγαστικό δάνειο έχω όλο κι όλο περιουσία και την προσμονή ότι θα ζήσω μέχρι να το ξεπληρώσω.

Πέρυσι τέτοιο καιρό, είχα μεγάλη επιτυχία με την πλατφόρμα για το εμβόλιο. Είχε ξεκινήσει νωρίς τον Απρίλιο και έκλεινα ραντεβού σε όλους μας, οικογένεια και φίλους και μέχρι τον Ιούνιο τα είχα καταφέρει και είχαν κάνει όλοι τις δόσεις τους. Έπαιζα στα δάχτυλα, τις «διαθέσιμες δόσεις» στα Κέντρα Υγείας του νομού Ιωαννίνων. Ανακούφιση και χαλάρωση, νόμιζα.

Μετά ήρθε ο πρωθυπουργός που κήρυξε μία ακόμα επιχείρηση «ελευθερία», άνοιξε ο τουρισμός, ήταν καλοκαίρι και μετά ήρθε το φθινόπωρο και πάλι η πανδημία και νέα ραντεβού για την τρίτη δόση που τα έκλεισα τάχιστα, αλλά δεν είχε πλάκα πια, έπρεπε να βάλουμε πετρέλαιο, άρχισαν οι λογαριασμοί ρεύματος να μοιάζουν με κάποιο είδος ποινής, κλειστήκαμε μέσα τον χειμώνα, σπίτι- δουλειά, τηλέφωνα και zoom, ο μήνας τέλειωνε πριν από τις 20. Ναι, δεν είχαν πια πλάκα οι πλατφόρμες. Το επιβεβαιώσαμε μερικούς μήνες μετά όταν με τρομακτικές ταχύτητες μας χάριζαν 20 και 30 ευρώ για να περάσουμε το νέο καλοκαίρι.

Και θυμάμαι τα βράδια του χειμώνα, που τίποτα δεν μου εγγυόταν ότι η επόμενη μέρα θα ήταν καλύτερη, ότι δεν σκεπτόμουν πολύ, δεν συγκεντρωνόμουν σε κάτι, έπλεα σε μία θάλασσα ανησυχίας και ήμουν σίγουρος ότι «εκεί έξω» κρύβονται όλοι οι σκοτεινοί μας φόβοι.

Όταν επέστρεψα, με λιγότερη ανησυχία για τις «άσπρες φάλαινες» της μακρινής θάλασσας, που δεν σε πειράζουν όσο δεν τις πειράζεις, άνοιξα τον υπολογιστή και δεν χρειαζόμουν καμιά πλατφόρμα και καμιά «έξυπνη» υπηρεσία για να βρω τους τρόπους για να συνεχίσουμε τις ζωές μας. Προσπάθεια και αλληλεγγύη θέλει. Και έγνοια για τον άλλο.