Τη Δευτέρα προστέθηκε μία ακόμα ανησυχία για το αν θα ανοίξουν κάποια στιγμή οι στρόφιγγες των αγωγών φυσικού αερίου από τη Ρωσία. Κάθε μέρα που περνάει προστίθενται τέτοιες μικρές ανησυχίες που συμπληρώνουν το παζλ της μεγάλης ανησυχίας. Κι αν αναρωτιέσαι αν μπορεί να σταματήσει αυτή η κατάσταση, υπάρχουν και χειρότερα αφού προστίθενται ακόμα μεγαλύτερες ανησυχίες. Δίπλα στον πόλεμο και την ακρίβεια, τώρα ακούμε και για την Κλιματική Κρίση με την Ευρώπη να πληγώνεται από τους καύσωνες, την ξηρασία και τις πυρκαγιές. Και αυτή η κρίση είναι πια μπροστά μας, τη βιώνουμε.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα θα περίμενε κάποιος να υπάρχει και προβληματισμός και συλλογικές αντιδράσεις και κινητοποίηση. Υπάρχουν, όχι όμως με ένα συντονισμένο, συμπυκνωμένο τρόπο που να δείχνει ότι υπάρχει κάποια προοπτική. Οι τρανταγμοί της ιταλικής κυβέρνησης Ντράγκι, ίσως της μόνης σήμερα που θέτει το κοινωνικό ζήτημα σε σχέση με τις εξελίξεις, είναι ενδεικτικοί. Και η παγκόσμια ανησυχία μετά την απόφαση του δικαστηρίου των ΗΠΑ για τις αμβλώσεις, δείχνει ότι και η δημοκρατία ως πεδίο έκφρασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως τα γνωρίζαμε, δεν είναι δεδομένη.

Μεγάλη ανησυχία, αίσθηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες αλλαγές, εξελίξεις και αναταραχές σε πολλά επίπεδα που δεν δείχνουν να συνδέονται με το γενικό, αλλά έχουν βαρύνουσα σημασία στο επιμέρους και το τοπικό. Είναι φανερό ότι κάτι συμβαίνει. Και όταν είμαστε μπροστά σε κρίσιμες μεταβολές, ένα στάδιο είναι να περιμένουμε, να δείχνουμε ότι δεν πράττουμε. Σε αυτό το στάδιο είναι που χωράνε εκείνες οι εξουσιαστικές δυνάμεις που δεν θα ήθελαν να δουν αναταράξεις και την έκφραση των ανησυχιών των πολλών. Ας μην τους δώσουμε τη δυνατότητα να μας καθησυχάσουν ότι όλα θα πάνε καλά. Τίποτα δεν πάει καλά.

Πόλη σήμαινε και πλήξη

Έχω εικόνες της πόλης που πέρναγε ακόμα ο γαλατάς στη γειτονιά ή στα απορριμματοφόρα άδειαζαν με τα χέρια τα σκουπίδια που αφήναμε στην πόρτα. Για αυτό και δεν νιώθω νοσταλγία για τα «παλιά Γιάννενα». Για τους ανθρώπους νιώθω νοσταλγία, τις σχέσεις που αναπτύσσαμε, τα παιχνίδια ως παιδιά, αυτήν την αίσθηση ασφάλειας που είχαμε μαζί με την ελευθερία να τρέχουμε σε όλη την πόλη. Που κι αυτά ίσως να τα ωραιοποιούμε με τα χρόνια γιατί είναι μεγάλη η χρονική απόσταση που μας χωρίζει και μπορούμε πια να γινόμαστε νοσταλγικοί χωρίς κόστος.

Αλλά δεν ήταν εύκολη η παλιά πόλη και δεν λέω πολύ παλιά, αλλά για τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Δεν είχε πολλά και καλά σπίτια για τον κόσμο, δεν είχε δρόμους, δεν είχε πλατείες για τα παιδιά, για να θυμηθώ μόνο λίγα από αυτά που δεν είχε. Ακόμα και αυτή η αίσθηση της ελευθερίας που είχαμε να πάμε μακριά από τη γειτονιά, τις περισσότερες φορές τη σπαταλούσαμε στη μετακίνηση και ευτυχώς στην παρέα, στην κοινή εμπειρία. Γιατί κατά τα άλλα δεν είχαμε και τίποτα να κάνουμε ιδιαίτερο. Η πλήξη έρχονταν τις περισσότερες φορές και γέμιζε τον χρόνο μας.

Μην την ξεχνάμε αυτήν την πλήξη, Μικροί και μεγάλοι σε μακριές σιέστες και αδράνεια. Χρόνος που δεν κινούνταν. Και έλλειψη δημιουργίας. Υπάρχει και αυτό το παρελθόν στην ωραία κατά τα άλλα πόλη μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr