Όταν ένας κεντρικός τίτλος στην ειδησεογραφία είναι η ανησυχία αν θα ανοίξουν ξανά οι αγωγοί φυσικού αερίου από τη Ρωσία μετά τις εργασίες συντήρησης, κάτι μοιάζει να πηγαίνει στραβά. Πολύ στραβά.

Και εκεί είναι και ο πυρήνας της μεγάλης ανησυχίας που έχει η κοινή γνώμη. Ότι όλα μοιάζουν να πηγαίνουν προς το χειρότερο. Και όχι τόσο αυτή καθ΄αυτή η ακρίβεια, οι επιπτώσεις από την πανδημία ή η επέλαση της φτώχειας. Δεν περνάμε δύσκολα απλώς, αλλά φοβόμαστε ότι έρχονται ακόμα πιο δύσκολα.

Υπάρχουν πολλές παράμετροι που κάνουν πολύπλοκο το σκηνικό που βιώνουμε. Και όλα φαίνεται να κινούνται πάνω σε ένα μετέωρο, χωρίς να γνωρίζουμε πάντα αν τοποθετούμαστε και από την καλή μεριά, από το δίκαιο.

Για παράδειγμα, αν σηκώσουμε πολύ την ανησυχία μας για το πώς θα ζεσταθούμε τον χειμώνα, στην πράξη παίζουμε το παιχνίδι των εισβολέων Ρώσων που σπέρνουν την ανησυχία στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για να κερδίσουν χρόνο στον απαράδεκτο και τρομακτικό πόλεμο που έχουν πυροδοτήσει στην Ουκρανία.

Αν πάλι λόγω  της ανησυχίας δυναμώσουμε το καμπανάκι κινδύνου προς τις ηγεσίες μας στην Ευρώπη, αν τους ζητήσουμε να πάρουν μέτρα ποιος μπορεί να διασφαλίσει ότι αυτό δεν θα είναι η αφορμή για ακόμα πιο ευρεία εμπλοκή στον πόλεμο;

Και το ζήτημα δεν είναι επικοινωνιακό ή εντυπώσεων. Δεν είναι παίγνιο όπως νομίζουν πολλοί που κάθονται με τις ώρες στις οθόνες και αναλύουν τι γίνεται στα ουκρανικά πεδία μαχών.

Το ζήτημα είναι ουσιαστικό. Είναι ζήτημα υπαρξιακό για όλους μας να τελειώσει ο πόλεμος, με ακέραια την Ουκρανία, με υποχώρηση των πολεμοκάπηλων, με συμφωνίες ειρήνευσης όλων των πλευρών και βιώσιμες συνεργασίες όλων με όλους. Αυτό είναι το δίκαιο και η εύλογη προσμονή μας για το ευρωπαϊκό μας μέλλον. Αλλά όλο και περισσότερο διαφαίνεται πως δεν πάμε προς τα εκεί.

Ο τρόπος του να πηγαίνεις προς τα πίσω

Θα γίνει κανάς πόλεμος και μας πιάσει ξαφνικά στον καναπέ να βλέπουμε τηλεοπτικές σειρές ή βιντεάκια στο κινητό.

Αλλά για κάτσε λίγο… Έγινε πόλεμος και μας έπιασε όντως με τις πιτζάμες. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι στη γειτονιά μας. Και είναι τρομακτικός πόλεμος για να κάνουμε πως δεν μας αφορά.

Αλλά αλλού είναι το κουμπί ανάγνωσης όσων συμβαίνουν κι όχι στο αν είμαστε αδιάφοροι και απαθείς. Δεμένοι είμαστε και δεν ξέρουμε πώς να λυθούμε. Ή δεν είμαστε σίγουροι αν το θέλουμε να λυθούμε.

Ζούμε μέσα στους εφιάλτες μας σαν ιστορία του Μπάροουζ. Αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι είμαστε όντως οι πρωταγωνιστές. Γιατί εμείς θα θέλαμε να είχαν τελειώσει όλα αυτά ή να μην είναι παρά ένα όνειρο και να πρωταγωνιστούσαμε σε άλλες ιστορίες. Να κανονίζαμε τώρα διακοπές, βράδια με μουσική κάτω από το φεγγάρι, ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Εμείς μεγαλώσαμε με τις μεγάλες προσδοκίες του απόλυτου καταναλωτικού ονείρου. Κι αν ακόμα δεν το κατακτούσαμε, πιστεύαμε ότι υπάρχουν περιθώρια για να γίνει. Αλλά ακόμα κι αν ήμαστε πιο υποψιασμένοι και λιγότερο καταναλωτικοί, είχαμε εύλογες προσδοκίες ότι θα προοδεύσουμε, ότι κάτι καλύτερο θα έρθει.

Εδώ όχι δεν έχουμε πρόοδο, αλλά πάμε προς τα πίσω. Πάμε στο παρελθόν μας. Κι αυτό μας έχει παραλύσει.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr