Μπορεί να μην έρχεται από το πουθενά, αφού έχω καταλάβει πια πόσο βαθύ σκοτάδι είναι αυτό που έχουμε πέσει με τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά ακόμα και η αναφορά στην πιθανότητα να μείνει η Ευρώπη χωρίς φυσικό αέριο από τη Ρωσία τις επόμενες ημέρες, τρομάζει.

Και μόνο επιπόλαια μυαλά, μπορούν να προσπεράσουν τα ζητήματα που εγείρονται, παραπέμποντας σε άλλες λύσεις όπως το να αρχίσουμε οικονομίες και θέρμανση με το δελτίο ή να βρούμε από άλλου πηγές ενέργειας. Αν ήταν απλές τέτοιου τύπου λύσεις θα το ξέραμε και δεν θα ανησυχούσαμε.

Η εξισορρόπηση των εξαρτήσεων της Ευρώπης από μοναδικές πηγές ενέργειας όπως αυτές της Ρωσίας, είναι μονόδρομος και είναι λογικό να προχωράνε τα σχέδια για διαφοροποίηση των σχεδίων προμήθειας ενέργειας. Αφενός όμως όλα αυτά τα σχέδια θέλουν χρόνο, αφετέρου δεν είναι και απεριόριστες οι δυνατότητες,. Γιατί τα ορυκτά καύσιμα έχουν ένα υλικό βάρος που δεν μπορείς να το αποφύγεις. Είναι σε συγκεκριμένες ποσότητες και σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη.

Και αντιλαμβανόμαστε σταδιακά, αλλά υπό πίεση, ότι το κρίσιμο αλληλοπλεκόμενο στοιχείο είναι η ανάγκη για «φτηνή» ενέργεια ώστε να είναι πιο ανταγωνιστικές οι αγορές και μεγαλύτερο το κέρδος από τα παραγόμενα προϊόντα. Για αυτό και βρέθηκε να εξαρτάται τόσο πολύ η Γερμανία από τη Ρωσία για παράδειγμα.

Κατά συνέπεια, η αλλαγή ενεργειακού μοντέλου, για να είναι βιώσιμη προϋποθέτει και αλλαγή οικονομικού μοντέλου με μικρότερο βάρος στην αύξηση του κέρδους και μεγαλύτερη πριμοδότηση σε εναλλακτικές μορφές ενέργειας που στηρίζονται στην ανανέωση και όχι στην αποθήκευση και την εξόρυξη. Αυτό δηλαδή που λέμε σήμερα «πράσινη μετάβαση».

Φτάνοντας στην πράξη όλο και πιο βαθιά στο πρόβλημα, ανακαλύπτουμε ότι χρειαζόμαστε νέες πολιτικές που θα δίνουν μεγαλύτερο ρυθμιστικό ρόλο στα κράτη αλλά και τους πολίτες και σίγουρα νέους αναθεωρημένους στόχους για τη βιωσιμότητα του πλανήτη. Και σίγουρα απαιτείται να λήξει ο πόλεμος με νίκη των Ουκρανών και κυριαρχία στον τόπο τους, γιατί σε άλλη περίπτωση με πλήρη κατίσχυση της Ρωσίας, θα προκύψει και ένα νέο πρόβλημα δημοκρατίας πια.

πολλά και σημαντικά προβλήματα και οι λύσεις όλο και να απομακρύνονται.

Πόλη σημαίνει κίνηση

Είναι λίγο διαφορετική αυτή η αίσθηση ερημιάς που έχει η πόλη με το πέρασμα προς το μέσο του καλοκαιριού. Δεν είναι η παλιότερη, προ πανδημίας που υπήρχε μία θέρμη για την έξοδο, το τριήμερο, τη διέξοδο προς τις θάλασσες και τα χωριά. Η σιωπή που πέφτει τα σαββατοκύριακα, οι άδειοι δρόμοι, τα βράδια της Κυριακής που μοιάζει να είναι όλα ακίνητα, έχουν κάτι μέσα τους και από ένα αίσθημα κούρασης, αποχώρησης, φευγιού. Πιάνεις στην ατμόσφαιρα αυτήν την απόσταση που μοιάζει να έχει γίνει η λέξη κλειδί των καιρών που διανύουμε.

Και μπορεί να είναι σύμπτωμα αυτής της φάσης που περνάμε, που ο ιός είναι συνέχεια πίσω από το κεφάλι μας και μας επιβάλλει κανόνες και συμπεριφορές όλο και πιο μόνιμες και σίγουρα χαρακτηρισμένες από την προσοχή, από την καχυποψία ακόμα ακόμα.

Η πόλη, όλες οι πόλεις ζωντανεύουν μόνο όταν κινείται από κάτω τους το ζωτικό ρεύμα της ελευθερίας, της ελεύθερης βούλησης, η δύναμη της θέλησης για κίνηση. Πόλη σημαίνει κίνηση. Κι αυτό μετεωρίζεται ακόμα ως ερώτημα. Να δούμε ως πότε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr