Γιατί ο Νίκος Γκόντας ανακοίνωσε ότι θα είναι ξανά υποψήφιος δήμαρχος; Γιατί το θέλει. Τόσο απλά. Και γιατί έχει αποδείξει πολλές φορές ότι μπορεί να είναι υποψήφιος, ότι έχει τις δυνατότητες.

Ας κάνουμε όμως μία σύντομη αναδρομή. Από το 1998 που ασχολούμαι με τις δημοτικές εκλογές, έχω ακούσει πολλές φορές σαν μοτίβο, ότι «ο τάδε δεν μπορεί να κατέβει», ότι ο «δείνα δεν κάνει ψηφοδέλτιο» και ότι «και να κατέβει θα χάσει». Τα ίδια λένε και για τους υποψήφιους των βουλευτικών εκλογών. Τα λένε όσοι δεν έχουν δουλειά να κάνουν και πίνουν καφέδες πέριξ της πλατείας, της ίδιας πλατείας που τη χαλάσαμε για να τη φτιάξουμε κι ακόμα τη φτιάχνουμε.

Η πολιτική όμως, δεν είναι καφέδες, social media και σχόλια χωρίς να αναλαμβάνεις την ευθύνη ποτέ. Το 80% των προσώπων που επηρεάζουν την πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι ίδιο εδώ και 25 χρόνια. Που σημαίνει απλά, ότι αυτοί είναι οι άνθρωποι που μπαίνουν μπροστά και αναλαμβάνουν την ευθύνη της εκπροσώπησης.

Πάμε παρακάτω. Το τελευταίο διάστημα πυκνώνει η πρόθεση δήλωσης παρουσίας, υποψηφιότητας. Οι περισσότεροι υποψήφιοι των τοπικών εκλογών του 2019, δηλώνουν και πάλι παρών. Και το κάνουν για να διεκδικήσουν τον χώρο τους, για να αυξήσουν τις δυνατότητές τους να είναι σε καλύτερη θέση όταν έρθει η ώρα του κυρίως προεκλογικού αγώνα, του χρόνου τέτοιον καιρό.

Όποιος υποψήφιος δεν έχει «χώρο», δηλαδή ένα κοινό στο οποίο να απευθύνεται, ένα πεδίο που να του επιτρέπει να συνομιλεί και να επικοινωνεί με τις πλειονότητες, δεν πρόκειται ποτέ να φτιάξει και παράταξη.

Χώρο έχουν οι κύριοι παίχτες των επόμενων δημοτικών εκλογών, άνδρες και γυναίκες και με διάφορες κινήσεις που κάνουν τον ενισχύουν. Το αν θα είναι και υποψήφιοι με ψηφοδέλτια τον Μάϊο του 2023 όπως ζητά ο νέος εκλογικός νόμος θα το αποφασίσουν από τη νέα χρόνια.

Μία υποψηφιότητα του Νίκου Γκόντα θα σημαίνει ότι ο χώρος των ψηφοφόρων της ΝΔ θα έχει πάλι τουλάχιστον τρεις επιλογές (Μ. Ελισάφ, Τ. Καλογιάννη, Ν. Γκόντα). Αντίστοιχα όμως, με άλλες υποψηφιότητες πολυκερματίζεται και ο χώρος του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι περισσότερες δημοτικές παρατάξεις όμως, που διεκδικούν τη δημαρχία έχουν πια διαφοροποιημένο κομματικά κοινό. Τα κόμματα έχουν χάσει την επιρροή τους, χωρίς όμως να σημαίνει ότι και αυτά δεν επιδιώκουν να δημιουργούν «χώρους» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το σκηνικό στον Δήμο Ιωαννιτών μοιάζει να είναι ανάλογο με εκείνο του 2019. Η κατάσταση όμως, δεν είναι ίδια. Περάσαμε μία μεγάλη κρίση με την πανδημία και ήδη είμαστε μέσα σε μία άλλη με την οικονομία, τον πόλεμο κλπ. Ο κόσμος έχει κουραστεί, έχει ζήσει πολλά και βιώνει δύσκολες καταστάσεις. Και το πολιτικό σκηνικό της χώρας μπαίνει σε μία ακόμα δοκιμασία, σε μία νέα μετάβαση, αρχής γενομένης της διαδικασίας των εθνικών εκλογών που σίγουρα θα γίνουν πριν από τις τοπικές εκλογές.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ίσως ότι δεν θα είναι εύκολο να παραμείνει τόσο πολυκερματισμένο το σκηνικό των δημοτικών εκλογών του 2023. Ίσως να μην μπορούν να διεκδικήσουν όλοι τη δημαρχία. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τα ξέρει από τώρα αυτά. Προς το παρόν μόνο τη βούληση των υποψηφιοτήτων καταγράφουμε. Για τους χώρους και τις πολιτικές δυνάμεις, θα πρέπει να περιμένουμε.

Το δικό μου και το δικό μας

Επειδή είμαστε μία πολύ αντιφατική κοινωνία- το γιατί, το συζητάμε άλλη φορά- και κινούμαστε συνέχεια μεταξύ δύο άκρων, συναντάμε συνέχεια μπροστά μας τη σύγκρουση ατομικών και συλλογικών συμφερόντων. Για αυτό και βλέπουμε ταυτόχρονα τις πιο ακραίες ατομικές συμπεριφορές, αλλά και σπάνιες εκφράσεις αλληλεγγύης που μας κάνουν διάσημους σε όλον τον κόσμο. Βλέπεις ταυτόχρονα στην ίδια χώρα, να σηκώνεται πόλεμος αν το κράτος προσπαθήσει να ελέγξει τις παραλίες του ας πούμε από αυθαίρετες κατασκευές, ενώ μπορείς να δεις εκατοντάδες ανθρώπους να τρέχουν να καθαρίσουν τις παραλίες ή τα δάση από τα σκουπίδια των άλλων.

Μπορείς να πεις προφανώς ότι αυτό δείχνει έναν διχασμό παρά μία αντίφαση. Κάποιοι αυθαιρετούν ή γεμίζουν τον κόσμο σκουπίδια για να βγάλουν λεφτά ή να κάνουν το κομμάτι τους, άλλοι πάνε τα μαζεύουν για να προστατεύσουν το οικοσύστημα.

Υπάρχουν όμως άλλες περιπτώσεις που ακόμα και ο ίδιος άνθρωπος έχει διαφορετικές συμπεριφορές πάνω κάτω στο ίδιο θέμα. Εκμεταλλεύεται έναν νόμο που ευννοεί τα ατομικά του συμφέροντα, μπορεί όμως και να ψηφίζει ένα κόμμα που θέλει να καταργήσει τον νόμο.

Υπάρχει μια δυσκολία να καταλάβουμε ποιο είναι το όριο ώστε τα ατομικά μας συμφέροντα να συμπίπτουν και με τα συλλογικά. Ή να μην κρίνονται τα πάντα με γνώμονα το συμφέρον και ποιος βγάζει κέρδος.

Πάντως η κακοποίηση του δημόσιου χώρου σε όλη την επικράτεια, δείχνει ότι δεν το έχουμε βρει ακόμα το όριο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr