Αναζητούμε τα πραγματικά τοπία που θα στεγάσουν τα όνειρά μας;

Προστατεύουμε τα αμόλυντα τοπία από τις βλέψεις αυτών που θέλουν να τα καταχραστούν και να τα αλλοιώσουν, για να γεμίσουν τα πουγκιά τους;

Αντιστεκόμαστε σε όσους και όποιους επιχειρούν με τις επιχειρήσεις τερατόμορφων αιολικών πάρκων και  άλλων επιχειρήσεων να καταστρέψουν για πάντα  τις σαγηνευτικές κορυφές, τα μαγευτικά μονοπάτια, ρέματα, λαγκαδιές, ποτάμια …

Να αφανίσουν την άγρια πανίδα τους και τη συναρπαστική χλωρίδα τους!

Να σκεπάσουν το κελάηδισμα των πουλιών που ταξιδεύουν την ψυχή και το νου, με τις μοναδικές μελωδίες τους. Να καλύψουν τις μουσικές των αιγιαλών. Να ξεχαστεί η μουσική των φύλλων, καθώς τα φιλάει ο αγέρας.

Αναζητούμε τα σκεπασμένα με την εξιδανικευμένη πάχνη του νόστου καλοκαίρια των εφηβικών, παιδικών και όχι μόνο χρόνων μας; .

Ονειρευόμαστε τα δρομάκια που παίζαμε αμέριμνα;

Μας μαγεύουν οι παραλίες τις Παμβώτιδας;  Διαλογιζόμαστε  στις παραλίες τις ώρες που χτίζαμε, ξένοιαστοι στην άμμο, τους πύργους των παραμυθένιων προσδοκιών μας και να ζούμε τις ουτοπίες μας;  Αφήνουμε τις σκέψεις μας να καλπάζουν  και να διασταυρώνονται ελεύθερα, χωρίς τον φόβο μιας παντού παρούσας, αστυνομίας των ιδεών;    

Βρίσκουμε τα τοπία της ελευθερίας μας, όταν και όποτε τα αναζητήσουμε και τα αποζητήσουμε, στα όνειρά μας;  Μένουν μέσα μας τα βραχώδη ανάγλυφα  των ήρεμων και ανέγγιχτων κόλπων με την κυματιστή ανάλαφρη ακτή, για να διώξουν τους αγριεμένους και βροχερούς ουρανούς;    

Έτσι για να δεθεί ο άνθρωπος με τη φύση. Να έχει δύναμη να μιλήσει και να συνομιλήσει άμεσα, με τους συνανθρώπους του και το περιβάλλοντα χώρο.

Να έχει εφόδια για να ζει.

Αναζητούμε τον άλλο, τον κοντινό, τον μακρινό, τον διαφορετικό, γείτονα  στον πλανήτη μας, στη ζήση μας;

Γιώργος Μακρίδης