Ο Δήμος Ιωαννιτών ανακοινώνει κατά καιρούς έργα που στοχεύουν σε μία πιο ήπια κυκλοφοριακή κίνηση των αυτοκινήτων με μεγαλύτερο χώρο στους πεζούς. Σε πολλές περιπτώσεις εφαρμόζει το ΣΒΑΚ που είναι το πιο επικαιροποιημένο σχέδιο και το κατάλληλο θεσμικό εργαλείο για αυτούς τους σκοπούς ενώ αξιοποιεί και άλλα προγράμματα και χρηματοδοτικά εργαλεία για να προωθήσει τα έργα, όπως στην περίπτωση της ανάπτυξης της χρήσης του ποδηλάτου.

Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με τέτοια έργα, το αντίθετο. Άλλωστε η κατάσταση στο κέντρο της πόλης ενίοτε γίνεται γραφική όταν αναγκάζεσαι να περπατάς πχ στο οδόστρωμα της 28ης Οκτωβρίου γιατί ο πιο κεντρικός δρόμος της πόλης δεν έχει πεζοδρόμια για τους κατοίκους της. Για να μην πούμε για το διπλοπαρκάρισμα που είναι μία διαχρονική πατέντα που διαλύει κάθε καλό σχέδιο.

Τα προβλήματα στο κέντρο της πόλης τα ξέρουμε. Αν τα δούμε από λίγο πιο μακριά, αφορούν μια άλλη, παλιότερη πόλη, άλλων λογικών, τότε που πάρκαρες έξω από το μαγαζί για να ψωνίσεις ή που χρειαζόσουν αυτοκίνητο για να πιεις καφέ ή να κάνεις επίδειξη… το ίδιο το αυτοκίνητο.

Σήμερα στο κέντρο της πόλης βγαίνουμε για να κάνουμε τις δουλειές μας, για μαθήματα, για να πάμε στον γιατρό ή να ψωνίσουμε, αλλά και για αναψυχή ή πρόσβαση σε κάποιο πολιτιστικό γεγονός. Όπως όλες οι πόλεις. Που σημαίνει ότι έχουμε κάπου παρκάρει οργανωμένα και έχουμε πολύ ελεύθερο δημόσιο χώρο για να κινούμαστε. Όλοι μας, ακόμα και όσοι ίσως δεν περπατάνε γρήγορα ή έχουν ένα αμαξίδιο, κάθε πολίτης.

Το ότι οι πόλεις μας έχουν προβλήματα δεν σημαίνει ότι και οι λύσεις πρέπει να ακολουθούν τον ράθυμο χρόνο που γέννησε τα προβλήματα. Σήμερα χρειάζεται να μπει η πόλη σε ένα ηλεκτρικό σοκ, να ανέβει σε ένα κύμα και να σερφάρει μια για πάντα σε ένα διαφορετικό κύμα. Οι αποσπασματικές λύσεις, το πότε θα βγει ένα πρόγραμμα, το να μη τα χαλάσουμε με τις εκλογικές μας πελατείες, τα «είχα δει μια φορά στο εξωτερικό» και οι εκσυγχρονισμοί, αυτό το αιώνιο τσουκ τσουκ που μας έχουν συνηθίσει οι δήμαρχοι 30 χρόνια τώρα, κάποτε πρέπει να μετατραπεί σε μία ριζική τομή που θα αλλάξει και θα εκσυγχρονίσει την πόλη.

Ενώ εσύ κοιμόσουν

Όσοι είναι λίγο πιο ψιλιασμένοι από τα περί ιστορίας, ανησυχούν μήπως την ξαναπατήσουμε στην Ευρώπη όπως πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε που οι μεγάλες δυνάμεις προσπαθούσαν με την πολιτική κατευνασμού να κερδίσουν χρόνο, αλλά αποδείχτηκε ότι αυτό έδινε ακόμα περισσότερο χώρο στους Ναζί για να διαλύσουν τον κόσμο. Ή και πιο πριν, όταν λαϊκές δυνάμεις, ακόμα και πολιτικοί γοητεύονταν από τους φασίστες τύπου Μουσολίνι ή και ελληνικές εκδοχές του και μείωναν τις αντιστάσεις τους στην πτώση της δημοκρατίας.

Παρ’ όλα αυτά οι ιστορικές αναγωγές ενέχουν τον κίνδυνο να χάσουμε τη σύγχρονη πραγματικότητα. Να νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε τι γίνεται ενώ στην πράξη τελικά δεν κάνουμε τίποτα για όσα γίνονται και συμβαίνουν.

Ισχύει ο τίτλος εκείνης της γλυκιάς κωμωδίας «Ενώ εσύ κοιμόσουν». Εμείς καθόμαστε και διαβάζουμε ιστορία την ώρα που γύρω μας γίνεται χαμός.

Και δεν φταίει προφανώς το διάβασμα. Αντίθετα πρέπει να διαβάζουμε ακόμα περισσότερο. Όχι όμως μόνο ιστορία, αλλά και ποίηση και λογοτεχνία και φιλοσοφία και άλλες επιστήμες. Γιατί τότε μόνο θα καταλάβουμε για πόσα είναι ικανός ένας άνθρωπος. Ικανός για τα καλύτερα και τα χειρότερα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr