Από τις 21 ως τις 23 Ιουνίου συμμετείχα στην αποστολή με δημοσιογράφους του περιφερειακού Τύπου που διοργάνωσε το Γραφείο Ελλάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και η Αντιπροσωπεία στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ήταν η πρώτη αποστολή μετά την πανδημία, κάτι που της έδινε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Για αυτό και μόνο θα ήθελα να κάνω μία ξεχωριστή αναφορά ενώ για το ειδησεογραφικό μέρος θα αναφερθούμε σε επόμενα φύλλα.

Στην αποστολή συμμετείχαν 15 συνάδελφοι από όλη τη χώρα, γυναίκες και άνδρες που για μία ακόμα φορά έδειξαν πόσο ικανοί είναι στο να εργάζονται σε τόσο πολύπλοκα περιβάλλοντα και πόσο καλά ενημερωμένοι είναι. Οι δημοσιογράφοι της επαρχίας, οι λιγότερο προσεγμένοι από το κράτος και τη βιομηχανία των ΜΜΕ, αποδεικνύονται πραγματική πρωτοπορία.

Τα ταξίδια στην ΕΕ για δημοσιογράφους είναι αρκετών ειδών. Το κλασσικό είναι στο Στρασβούργο που οργανώνεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και σου δίνει όλο το χρόνο και τα μέσα για να έχεις επαφή με τους ευρωβουλευτές και τις πολιτικές ομάδες, μία φορά το μήνα στην ολομέλεια.

Μετά είναι τα ταξίδια που διοργανώνουν οι ευρωβουλευτές και είναι κυρίως εξοικείωσης και συμμετέχουν και άλλοι.

Και είναι και τα σεμινάρια με εξειδικευμένο θέμα, συχνά από επιμέρους Επιτροπές (πχ Ενέργεια, Κλίμα, κλπ) και μπορεί να γίνουν και σε άλλες χώρες.

Ένα τέταρτο είναι οι αποστολές- σεμινάρια σαν αυτό που περιγράφω.

Για κάθε ταξίδι πάντως, η απόσταση δεν είναι μικρό εμπόδιο όταν ζεις στην επαρχία. Την Πέμπτη ξεκινήσαμε στις 5 το απόγευμα από το ξενοδοχείο και έφτασα την άλλη μέρα στη 1 το μεσημέρι στα Γιάννενα με δύο αεροπλάνα και ένα λεωφορείο.

Οι αποστολές τώρα συνδυάζουν εξοικείωση με τους θεσμούς και τους χώρους, σεμινάρια, ανοιχτή συζήτηση με ευρωβουλευτές, θεματικές και κυρίως δουλειά, που είναι μεν εθελοντική, αλλά όλοι οι δημοσιογράφοι συμμετέχουν. Που σημαίνει επαφές, δικτύωση, στούντιο για συνεντεύξεις με εξοπλισμό που προσφέρεται δωρεάν και πολλές off the record συζητήσεις. Οι διοργανωτές προωθούν με κάθε τρόπο αυτή τη δουλειά και βοηθούν πολύ.

Την αποστολή αυτή συνόδευαν η Νιόβη Ρίγκου, επικεφαλής της Αντιπροσωπείας στην Αθήνα και ο Κώστας Τσουτσοπλίδης επικεφαλής στο Ευρωκοινοβούλιο στην Αθήνα.

Οργανωτικά ήταν μία εξαιρετική αποστολή. Υψηλού επιπέδου συνεργασία και μέριμνα σε όλα τα επίπεδα.

Πιο προσωπικά, τρία χρόνια μετά την πανδημία και με όλα τα βάρη πάνω μας, ήταν μία νέα εμπειρία και ας είχε και πράγματα που γνώριζα. Τα νέα ήταν η επαφή με την νέα κοινοβουλευτική θητεία που δεν την προλάβαμε το 2019 (είναι η τρίτη που παρακολουθώ από κοντά), η επαφή με τα μεγάλα θέματα των καιρών μας (υπάρχει μεγάλη ανησυχία, αλλά και μία δειλή ακόμα, αλλά υπαρκτή προσμονή και σχεδιασμός για την «επόμενη μέρα»), αλλά και οι πολλές συζητήσεις που έκανα με φίλους, πολιτικούς, στελέχη, συναδέλφους. Πολύτιμες συζητήσεις. Ένα έχω καταλάβει: αν θέλεις να μάθεις κάτι, πρέπει να το ζητήσεις ευθέως και να είσαι έτοιμος να εκτεθείς κι εσύ. Μπορεί να φαίνεται βαρύ το οικοδόμημα της ΕΕ και είναι, αλλά η ειλικρίνεια χτίζει δεσμούς. Τα άλλα με τις κολακείες, τα ευφυολογήματα και τις πλαγιοκοπήσεις δεν πιάνουν. Αν και αυτό ισχύει και… εκτός Βρυξελλών.

Δεν πρόλαβα ούτε αυτή τη φορά να δω τη φλαμανδική τέχνη στο Βασιλικό μουσείο, αλλά περπάτησα πολύ στην πόλη και είδα πόσο την αλλάζουν οι νέοι ή οι μετανάστες δεύτερης γενιάς και αυτή η ανάγκη για να είναι όλοι έξω στα πάρκα και τα καφέ.

Είδα την «πόλη της ΕΕ» να αποκλείεται από ένοπλους την ημέρα της Συνόδου Κορυφής και το πώς τρέχουν οι φάλαγγες με τα μαύρα αυτοκίνητα που μεταφέρουν τους πρωθυπουργούς.

Νομίζω όμως, ότι πολλά έγραψα για την προσωπική εμπειρία. Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσει και μία σύνοψη για όσα παρακολούθησα.

Όλοι έξω

Οι Βρυξέλλες ήταν πολύ ωραίες την προηγούμενη εβδομάδα. Γιατί είχαν πολύ ήλιο και ζέστη και αυτό δεν είναι λίγο. Το χαίρονταν ο κόσμος που είχε βγει νόμιζες όλος έξω. Αλλά μου έλεγαν κι ότι αυτή είναι μία τάση πια, να είναι όλοι έξω. Πικ νικ και άραγμα στα μεγάλα πάρκα, μπύρες και καφέδες κάτω από τον ουρανό, σε μία πόλη που τα τραπεζοκαθίσματα έχουν πια… ελληνική ανάπτυξη.

Μεσοβδόμαδα το φως της μέρας κρατούσε σχεδόν ως τις 11 το βράδυ με ένα μπλε που καταλάβαινες ότι το είχε δει ο Μαγκρίτ σε εκείνες τις οριακές του αποχρώσεις. Και η αίσθηση της ζωτικότητας, ότι κάτι κινείται στην πόλη ήταν πιο έντονη από ποτέ. Ή θέλαμε να είναι, γιατί είναι η πανδημία που θέλουμε να αφήσουμε πίσω, το αίσθημα του αποκλεισμού περισσότερο και όχι τόσο τη νόσο που έτσι κι αλλιώς δεν λέει να φύγει.

Μάσκες φοράγανε ελάχιστοι. Ο κανόνας είναι ότι σέβεσαι τον άλλο, έχεις κάνει τα εμβόλια και τηρείς τα μέτρα, πριν κάνεις μία συνάντηση ή πας για δουλειά, οπότε αφήνεις περιθώρια μόνο για την ατυχία.

Οι Βρυξέλλες άλλωστε είναι κατά το ένα μέρος της μία πόλη της δουλειάς, εκεί που είναι τα κτίρια της ΕΕ και η άλλη πλευρά η πιο διάσημη είναι κι αυτή αφιερωμένη στον τουρισμό. Χιλιάδες κόσμος έβγαζε σέλφι στη «μεγάλη πλατεία». Που σημαίνει ότι η ανάγκη για εξωστρέφεια και ζωή είναι ,μεγαλύτερη από το άγχος των περιορισμών και των αποκλεισμών. Κι αυτό ισχύει σε όλον τον κόσμο πια.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr