Όπως γράφαμε τις προάλλες, είναι εξαιρετικά σημαντική η παρέμβαση που έγινε και η απόφαση τελικά του ΥΠΕΝ, για την παράταση στην προθεσμία υποβολής αντιρρήσεων για τους δασικούς χάρτες…

Μία προθεσμία που λήγει πλέον στις 15 Ιουλίου και νομίζουμε, ότι μετά από τόσες παρατάσεις και τόση ενημέρωση επί του ζητήματος, όσοι έχουν ενδιαφέρον για να υποβάλλουν αντιρρήσεις, δε θα έχουν άλλη δικαιολογία…

Από εκεί και ύστερα, επειδή ασχοληθήκαμε σε προσωπικό επίπεδο με τη διαδικασία, έχουμε μερικές διαπιστώσεις, που ίσως θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες…

Μαζί και με κάποιες προτάσεις των άμεσα εμπλεκόμενων, όπως είναι οι δασολόγοι για παράδειγμα που συγκεντρώνουν τα στοιχεία, για να κάνουν τις αιτήσεις αντίρρησης…

Καταρχάς, το αν θα υποβάλεις ή όχι δήλωση αντίρρησης, είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα του καθενός και προσωπικού ενδιαφέροντός του, για την περιουσία του…

Για την οποία πληρώνει σε ετήσια βάση ΕΝΦΙΑ, την οποία την έχει δηλωμένη στο Ε9, για την οποία έχει (ίσως όχι πάντα) τίτλους ιδιοκτησίας, την οποία μπορεί να την έχει δουλέψει αυτός ή οι πρόγονοί του, αλλά που κάποια στιγμή, βρέθηκε στη θέση, να μη μπορεί να την αξιοποιήσει και να την εκμεταλλευτεί…

Αφού αν η έκτασή του έχει χαρακτηριστεί ως δασική ή ως δάσος, αναγνωρίζεται πως ανήκει κατά τεκμήριο στο δημόσιο…

Μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία, που απαιτεί πέραν των άλλων, επιπλέον κόστος σε χρήμα και σε χρόνο, αλλά και σε γραφειοκρατία, ενώ είναι σαφές, ότι την υποβολή αντίρρησης δε μπορεί κάποιος να την υποβάλλει μόνος του, όπως έλεγαν στην αρχή, καθώς απαιτεί αρκετές εξειδικευμένες γνώσεις…

Γιατί το κάνουμε, θα ρωτήσει κάποιος. Μπορεί να μην ξέρουμε καν που βρίσκονται οι εκτάσεις αυτές, αλλά το σίγουρο είναι, ότι όπου και να είναι, σε ό,τι κατάσταση κι αν βρίσκονται, κάποιοι από τους προγόνους μας, «έβαλαν πλάτη» και τις απέκτησαν, τις πλήρωσαν και τις δούλεψαν…

Άρα, σε προσωπικό τουλάχιστον επίπεδο, σκεφτόμαστε και πιστεύουμε ότι αντίστοιχα ισχύει για τους περισσότερους, δε θα θέλαμε όλα αυτά, να χαθούν από τα δικά μας χέρια…

Όμως, εκτιμούμε, ακούγοντας και τις προτάσεις των εμπλεκόμενων με την επιστημονική γνώση και άποψη, ότι θα μπορούσε το κράτος να κάνει κάτι περισσότερο για την αξιοποίηση των εκτάσεων αυτών, πέρα από τη δήλωσή τους, που κατοχυρώνει την ιδιοκτησία και τη δυνατότητα για παράδειγμα στον ιδιοκτήτη, της ξύλευσης ή της δενδροκομικής εκμετάλλευσης…

Αν ήθελε να δώσει και ένα επιπλέον κίνητρο όμως το κράτος θα μπορούσε να κάνει και άλλα πράγματα και μία τέτοια πρόταση είναι αυτή που μας έθεσαν υπόψιν κάποιοι καλοί φίλοι…

Αν κάποιος δεν έχει σκοπό και διάθεση να αξιοποιήσει για καλλιέργεια το αγροτεμάχιό του, θα μπορεί να το αναρτά σε μία ψηφιακή πλατφόρμα ενοικίασης, επομένως θα απαλλάσσεται από όποιο οικονομικό βάρος, σε ετήσια βάση ή θα καταβάλλει ένα πολύ μικρό αντίτιμο, ακόμη κι αν τελικά δε βρεθεί ενοικιαστής…

Αντιθέτως, εάν δεν το κάνει, τότε να οριστεί μία εξαιρετικά υψηλή τιμή ανά στρέμμα, για την οποία θα πληρώνει… Κάπως έτσι, θα πειστούν περισσότεροι ιδιοκτήτες, αν δεν ενδιαφέρονται να την αξιοποιήσουν οι ίδιοι, να τη διαθέσουν, με αντίτιμο μάλιστα, ώστε να αυξηθούν οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις στη χώρα, κάτι που αποτελεί και εθνική προτεραιότητα…

Προτάσεις αντίστοιχες ή παρόμοιες υπάρχουν και πολλές άλλες, όμως φαίνεται, ότι ακόμη και σήμερα το κράτος προτιμά περισσότερο τις εύκολες λύσεις…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ