Η πίσω Ελλάδα

Το βράδυ της Κυριακής βρήκε τους περισσότερους Έλληνες στην ίδια δεινή κατάσταση που βιώνουν εκατοντάδες άλλα βράδια τα τελευταία χρόνια. Άγχος για την επόμενη μέρα, για τα λεφτά που δεν φτάνουν, για τα παιδιά που χάνουν ευκαιρίες, για τον ορίζοντα που κλείνει δραματικά. Μ’ αυτά κοιμούνται οι Έλληνες τα βράδια κι ας μην το ομολογούν. Κι υπάρχουν κι άλλοι ακόμα χειρότερα. Που δεν κοιμούνται καθόλου και μένουν άγρυπνοι ή πέφτουν βαθιά στην απόγνωση και την παθητικότητα. Γιατί υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι αυτής της χώρας που δεν έχουν και δεν θέλουν ίσως να έχουν καμιά πρόσβαση πια στο σύστημα εξουσίας και την οικονομίας. Πάμφτωχοι άνθρωποι που δεν περιλαμβάνονται καν στις στατιστικές με τους περισσότερους να συστοιχίζονται στα νούμερα της αποχής που μετράνε οι αναλυτές των ημερών. 

Όλη η εικόνα

Όποιος ξεχνάει ή παραλείπει να δει αυτήν την άλλη Ελλάδα, δεν μπορεί να δει και το αποτέλεσμα της κάλπης προφανώς. Και κυρίως δεν βλέπει τι γίνεται στη χώρα, τι συμβαίνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να σταματήσει κι αυτή η πολιτική που έχουμε ή να αλλάξει με το πάτημα ενός κουμπιού όπως νομίζουν πολλοί. Η φτωχοποίηση των ανθρώπων δεν σημαίνει ότι θα γίνει επανάσταση ή θα το γυρίσουμε στη δραχμή. Αντίθετα, μπορεί να γυρίσει σε ακόμα μεγαλύτερο σκοτάδι με τα μαχαίρια να βγαίνουν στους δρόμους της εξαθλίωσης.
Προσπαθώντας ακριβώς να δούμε όλη την εικόνα, συναντάμε στο δρόμο και το αποτέλεσμα της Κυριακής. Γιατί μόνο όταν έχουμε το σύνολο των στοιχείων στα χέρια μας, μπορούμε να διαβάσουμε και τα εκλογικά νούμερα.

Η κουρτίνα

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου, αναλαμβάνοντας την εξουσία, τράβηξε μια κουρτίνα, αυτή που σκεπάζει ολόκληρη την εικόνα της Ελλάδας σήμερα. Την τράβηξε λίγο και είδε πολλά που τα περίμενε, όπως τη φτώχεια, την απόγνωση, την αδυναμία των ανθρώπων. Είδε όμως και πώς κινείται το χρήμα, ποια κέντρα κρατούν την εξουσία, πώς κινείται υπόγεια ένας τεράστιος μηχανισμός. Κι εκεί είχε δύο επιλογές: Η πρώτη να πει, ότι η αριστερά δεν ταιριάζει σε αυτήν την εικόνα και να αποσυρθεί. Η δεύτερη να συνεχίσει, να γίνει κι αυτός μέρος της πίσω εικόνας προσπαθώντας όμως να κρατηθεί από την καλή πλευρά. Αυτό έκανε. Αυτήν του την επιλογή την επιβράβευσε ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων, κρίνοντας ότι έχει το άφθαρτο μίας δύναμης αλλαγής. Κι αυτή η επιλογή είναι και το μεγάλο του στοίχημα. Παρά τους συμβιβασμούς που απαιτεί η καθημερινή ζωή, παρά τις απαγορεύσεις, τις υποχωρήσεις που θα απαιτηθούν, παρά τις βέβαιες αποτυχίες και απογοητεύσεις που θα έρθουν, να συνεχίσει να κυβερνά. Εκλογές μπορεί να χάσει στο μέλλον ο Τσίπρας, όπως έχασαν μεγαλύτεροι ηγέτες από αυτόν. Το θέμα είναι να μη χάσει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Εκεί κρίνεται ο πολιτικός, στην εμπιστοσύνη. 

Αν τους άφηνες θα άλλαζαν λαό

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι στις εκλογές παίζονται πολλά συμφέροντα. Και τα μικρά συμφέροντα, των μικρών ανθρώπων, είναι κι αυτά συμφέροντα ανάλογα με εκείνα των ισχυρών. 
Η ηθικολογία, τα ισοπεδώνει όλα βέβαια καταγγέλλοντας συνεχώς τη φαυλότητα, τους ημέτερους, τη διαφθορά. Η ηθικολογία δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, γιατί παραβιάζει τους κανόνες και προκαλεί σύγχυση. Ηθικολογία είναι να λες ότι «μαζί τα φάγαμε» και να εννοείς ότι είναι ίδιος ο μεγαλοεργολάβος και οι μίζες του, με τον ανειδίκευτο εργάτη που πήρε ένα κρατικό επίδομα.
Άλλο πράγμα πρέπει να προσέξουμε. Έχει σημασία να ακούγεται η φωνή όλων. Και σήμερα αυτή η φωνή δεν ακούγεται. Ούτε από όλους, ούτε με την ένταση που θα της άρμοζε. Και γιατί την ισοπεδώνουν αυτή τη φωνή; Γιατί δεν πιστεύουν στη δημοκρατία, γιατί δεν τους βολεύει η δημοκρατία. Μπορεί να έχει φωνή ο φτωχός και ο αμόρφωτος; Μπορεί να έχει φωνή ο νέος ή ο ηλικιωμένος; Οι γυναίκες ίσως; Μέχρι πρόσφατα πάντως, στα μέσα του 20ου αιώνα, πολλές κοινωνικές κατηγορίες ατόμων, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου.
Αλλά υποτίθεται αυτά είναι παρελθόν, δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με τα αυτονόητα. Έλα όμως που δεν είναι. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν ψηφίζουν σήμερα. Στη Δύση, η αποχή είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Κι από την ανάποδη: Τα κόμματα φοβούνται την καθολική ψήφο. Δεν ξέρουν σου λέει, όλοι οι πολίτες να εκτιμήσουν την πρότασή μας ή ντύνονται με σημαίες ευκαιρίες και μας ξεχνάνε. Γι’ αυτό κι αν τους άφηνες θα άλλαζαν λαό. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr