Με την ολοκληρωτική άρση των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας από την 1η Ιουνίου, στην ουσία υπάρχουν πια δύο προβλήματα.

Το πρώτο είναι να υπάρχει συνεχή εγρήγορση και φροντίδα ώστε να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι που νοσούν.

Αφού περνάμε από τη φάση των «κρουσμάτων» στη νόσηση όπως «σε όλες τις άλλες νόσους», πρέπει και το σύστημα Υγείας να αντιμετωπίζει τα περιστατικά με επάρκεια ώστε να μην νιώθει κανείς ανασφάλεια. Άρα χρειάζεται στήριξη νοσοκομείων και κέντρων υγείας. Και με την επιπλέον σκέψη ότι όταν μιλάμε για πανδημία μιλάμε και μεγάλα ψυχολογικά βάρη και ανησυχία που έχει φορτωθεί στον κόσμο, κάτι που πρέπει να συνυπολογίζεται.

Το δεύτερο είναι να μην υποχωρήσει, αλλά αντίθετα να ενταθεί η καμπάνια για τη σωστή εφαρμογή της πρόληψης αλλά και για την ανάπτυξη του εμβολιασμού στους ανεμβολίαστους.

Στην πράξη διαφαίνεται ήδη μία τάση «χαλάρωσης» που δικαιολογείται ως ένα βαθμό αφού οι άνθρωποι έχουν σκάσει από τα δύο χρόνια περιορισμών. Όμως έχει ουσιαστική σημασία η τήρηση ατομικών μέτρων γιατί αυτό θα συμβάλλει και στη συνολική αναχαίτιση της πανδημίας αν προκύψουν νέες εξάρσεις.

Το μήνυμα δεν αρκεί να λέει μόνο «δεν τελειώσαμε με την πανδημία» γιατί αυτό μπορεί να μην σημάνει και τίποτα στην πράξη. Αντίθετα πρέπει να δοθεί ένα μήνυμα που να ωθεί στο γίνει μόνιμος ο περιορισμός της νόσησης και του κορωνοϊού, να τον δούμε να αποσύρεται στην ενδημική φάση.

Με ανισορροπίες σε νέους δρόμους

Υπάρχουν δύο σκληρές ανισορροπίες στον τρόπο που βλέπει πολύς κόσμος τις πραγματικότητες που ζούμε.

Η πρώτη είναι ο αναχρονισμός. Να πιστεύεις ότι ζεις κάτι που ξέρεις από παλιά, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, ότι θα αρκούσε ίσως και μία επιστροφή σε ένα καλύτερο παρελθόν για να θεραπευτεί το παρόν. Είτε η νοσταλγία για τους «παλιούς καιρούς», είτε η παρηγοριά ότι «ζήσαμε καλές μέρες» δεν είναι παρά οι λάθος δρόμοι για να περπατάς σήμερα.

Η δεύτερη είναι οι βεβαιότητες. Όταν είσαι «βέβαιος» για όλα, ειδικά στα δύσκολα θέματα και τις προκλήσεις των καιρών, όταν ανασύρεις πακτωμένες ιδέες και απόψεις, όταν δεν βλέπεις τίποτα ολόγυρα πέρα από αυτό που θέλεις να δεις, τότε για το μόνο που θα έπρεπε να είσαι βέβαιος τελικά, είναι ότι έχεις πάρεις τη λάθος διαδρομή. Ζούμε πράγματα πρωτόγνωρα ή έστω μοναδικά και λίγα είναι αυτά που διαχρονικά θα μπορούσε να δώσουν διεξόδους- ένα θα ήταν η αγάπη και η καλοσύνη, αλλά δεν θεωρούνται «βεβαιότητες».