Ο Μάιος έφυγε γρήγορα τρέχοντας και αυτός να προλάβει τις εξελίξεις που έχουν πάρει πια πλανητικές διαστάσεις, με την παγκόσμια κοινότητα να ζει πρωτόγνωρες στιγμές για τις τελευταίες δεκαετίες, με έναν πόλεμο, αλλά και ένα πλήγμα στις αγορές και της οικονομίες.

Δεν ήταν παράλογο συνεπώς που είχαμε και πολιτικές εξελίξεις με τα συνέδρια τεσσάρων κομμάτων ενώ στο γύρισμα της εποχής τέθηκε ακόμα πιο χειροπιαστά και το ερώτημα των πρόωρων εκλογών.

Και δεν είναι παράλογο, γιατί αν υπάρχει ακόμα πολιτική, δεν μπορεί παρά να συγχρονίζεται με την κατάσταση που δημιουργείται στις κοινωνίες. Κι αυτό που μας έδωσε καλά να το καταλάβουμε αυτή η τρομερή τριετία που διανύουμε, είναι ότι όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή, οι αναθεωρήσεις είναι συνεχείς και το έδαφος πάνω στο οποίο γίνονται οι αναλύσεις και οι προβλέψεις είναι τρομερά ασταθές.

Η διελκυστίνδα για το πότε θα γίνουν οι εκλογές, έχει πολλές κρυφές παραμέτρους. Η εκλογολογία πλήττει την κυβέρνηση στο αφήγημά της ότι «όλα είναι υπό έλεγχο», από την άλλη όμως δίνει και ένα σήμα στο εκλογικό σώμα, ότι μία νέα νίκη του κυβερνώντος κόμματος θα επιφέρει ακόμα περισσότερη σταθερότητα σε αυτούς τους ασταθείς καιρούς.

Από τη μεριά της η αντιπολίτευση πιέζει την κυβέρνηση ώστε να είναι σε συνεχή κατάσταση «άγχους» στο να δείχνει έργο ενώ η κατάσταση την εμποδίζει στην υλοποίηση μεγάλων σχεδιασμών. Επιπλέον όμως, η άρνηση της κυβέρνησης να δεχθεί να λάβει την απόφαση για πρόωρες κάλπες υπό πίεση, δίνει χρόνο στην αντιπολίτευση να ανασυνταχθεί και επιτείνει και τη φθορά της κυβέρνησης.

Κατά συνέπεια, για τα κόμματα αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι αντιφατική, είναι όμως και μέσα στη λογική τους για ένα διαρκές παίγνιο τακτικών και σχεδιασμών. Ζουν για τέτοιες περιόδους.

Παρ’ όλα αυτά, καταλαβαίνουμε όλο και πιο έντονα όσο περνάει ο καιρός ότι είμαστε μπροστά σε προκλήσεις που υπερβαίνουν τις συγκυρίες. Μια αύξηση της έντασης στο πολεμικό μέτωπο θα έχει και άρωμα παγκόσμιας σύρραξης. Ενώ η ταραχή στην εφοδιαστική αλυσίδα και η ακρίβεια, δοκιμάζουν τα όρια αποδοχής και συναίνεσης στο κυρίαρχο αφήγημα της οικονομίας.

Νιώθουμε ότι ζούμε περιόδους μεγάλων αλλαγών, έχοντας όμως την ανάγκη για σταθερότητα,  νοσταλγώντας τις «παλιές καλές ημέρες». Που μάλλον δεν ήταν και τόσο καλές, όσο καταλαβαίνουμε.

Χειρότερος είναι ο φόβος για τον φόβο

Στην τελευταία καραντίνα από τον Νοέμβριο ως περίπου τον Φεβρουάριο, κατάλαβα τα όρια που έχει μία πολιτική αυστηρών περιορισμών. Στην πράξη, όλο το βάρος της πρόληψης πέφτει πάνω στους ώμους του υπεύθυνου πολίτη. Αυτή είναι η περίφημη «ατομική ευθύνη». Γιατί εκείνος που δεν έπαιρνε μέτρα, δεν έκανε εμβόλια και αρνούνταν τους περιορισμούς, είχε πολύ περισσότερες ελευθερίες και πολύ λιγότερο άγχος προφανώς αφού συνέχιζε απλώς τη ζωή που έκανε και πριν.

Κι αυτό δεν σημαίνει ότι η τακτική του αποκλεισμού πρέπει να συνδυαστεί και με αυστηρά ποινικά μέτρα σαν αυτά που είδαμε στην Κίνα, ώστε να υπάρχει ας πούμε μία εξίσωση των περιορισμών. Έχει φανεί ότι όσο κι αν αυξήσεις τα μέτρα καταστολής, ο φόβος έχει ένα συγκεκριμένο ύψος για να λειτουργεί αποτρεπτικά. Από ένα σημείο και πέρα δεν λειτουργεί. Και δεν γίνεται ο φόβος να υποκαταστήσει καμία κοινωνική πολιτική.

Πόσο μάλλον, γιατί δημιουργείται και ένα άλλο σύμπτωμα που είναι ο φόβος για τον φόβο. Κάτι που είχαμε δει και στην οικονομική κρίση: Δεν φοβάσαι το καθ’ αυτό πρόβλημα, εν προκειμένω τον ιό, αλλά αυτό που νομίζεις ότι θα ακολουθήσει: Οι επιπλοκές της νόσου, η επίπτωση στη δουλειά, η ανεργία, η έλλειψη εσόδων, η απουσία προοπτικών. Κάπως έτσι, προβάλλοντας ένα μέλλον δύσκολο, χάνεις το παρόν. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και για εμάς και για τις κοινωνίες μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr