Στην Ήπειρο και ειδικά στα Γιάννενα όπου και οι προσδοκίες είναι μεγαλύτερες, υπάρχει μία αίσθηση στασιμότητας, ότι δεν προχωράνε τα πράγματα. Για να μην έχουμε μία αίσθηση της επικαιρότητας, είμαστε ακόμα στις ανακοινώσεις που είχε κάνει ο πρωθυπουργός και η υπουργική ομάδα, στο τέλος της χρονιάς που πέρασε. Στις ανακοινώσεις, γιατί υλοποίηση δεν έχουμε δει. Και όπως όλοι θυμούνται πέρασε και μία περίοδος διετίας, το 2019 και το 2020 που η Ήπειρος δεν ήταν καν στις κυβερνητικές εξαγγελίες για μεγάλα έργα.

Για αυτό και η επικαιρότητα σήμερα μοιάζει με την παλιότερη. Ιωάννινα- Κακαβιά, παραλίμνιος πεζόδρομος, Κλειστό Ξιφασκίας, Πάρκο Τεχνολογίας… αυτά. Και υλοποίηση των προγραμμάτων βέβαια από τους Δήμους από το ΕΣΠΑ και η διαρκής τριβή με την κυβέρνηση για πόρους, και ίσως κάπως να αλλάζει τον κανόνα το Ταμείο Ανάκαμψης που έρχεται να προσθέσει νέα δεδομένα.

Γιατί αυτή η στασιμότητα; Αντί να απαντήσουμε με το αντανακλαστικό του παρελθόντος ότι φταίνε αυτοί που διοικούν, – οπότε και θα αναμένει κανείς ποιος θα τους αλλάξει στις εκλογές του 2023- ας δούμε δύο επιπλέον παραμέτρους.

Η πρώτη είναι ότι έχει αλλάξει η μορφή και ο τρόπος που σχεδιάζονται και υλοποιούνται τα έργα. Πλέον έχουν ρόλο οι τεχνοκράτες, θεωρείται ως δεδομένο ότι πρέπει να υπάρχει συγχρονισμός με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, φεύγουμε από τη λογική των υποδομών και πάμε σε πιο «άυλες» δομές που παραπέμπουν στον ψηφιακό κόσμο, την ανταγωνιστικότητα, την αγορά, την απασχόληση και το κυριότερο παραπέμπουν σε πολύ χειροπιαστά και μετρήσιμα αποτελέσματα.

Στις μέρες μας επίσης, ένα έργο γίνεται μόνο μέσω συνεργασίας. Φορείς, θεσμικοί παράγοντες, υπηρεσίες, σύμβουλοι, εταιρίες, όλοι δημιουργούν ομάδες για να τρέξουν προγράμματα και μόνο αν πετύχει η συνεργασία πάει καλά και το έργο.

Μπορεί αυτά τα δύο σημεία να μην φαίνονται ακόμα ως κρίσιμα στη δημόσια σφαίρα, αλλά είναι. Και θα αποδεικνύεται όσο περνάει ο καιρός, περισσότερο.

Θα είναι όλα όπως πριν;

Ξέρω πολύ κόσμο που ανησυχεί για τις κοινωνικές του σχέσεις όσο περνάει ο καιρός και ανοιγόμαστε ξανά μετά το κλείσιμο της πανδημίας. Ξεπερνιέται όλο εκείνο με την κατά μόνας διασύνδεση μέσα από τα τηλέφωνα και το δίκτυο, βγαίνουμε έξω, συναντάμε από κοντά γνωστούς που ίσως να είχαμε να τους δούμε και ως και δύο χρόνια.

Kι εκεί είναι που μπαίνει η ανησυχία, ότι μπορεί να μην είναι όπως πριν τα πράγματα, Γιατί υπήρξε στο μεσοδιάστημα, όχι μόνο η απόσταση και η μοναξιά, αλλά και η ένταση και η επιθετικότητα. Είδαμε αυτήν την ένταση από την αρχή της πανδημίας, με την «άρνηση», αλλά και την αντίθεση στα μέτρα ή μετά που προστέθηκαν και τα προβλήματα στην οικονομία. Ή πλέον με το άγχος που προκαλεί η ακρίβεια και η απόγνωση για δουλειές που χάνονται ή μαγαζιά που κλείνουν. Και μπορεί εμείς να μην μετείχαμε στην ένταση, αλλά αυτή δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει στην ατμόσφαιρα.

Μετά είναι και ο τρόπος σκέψης μας και ο τρόπος ζωής που αλλάζει. Άλλος είναι πιο τολμηρός, άλλος πιο συγκρατημένος. Άλλοι εμπιστεύονται τις δημόσιες αρχές, άλλοι λιγότερο. Άλλοι ασχολούνται περισσότερο με τον εαυτό τους και λιγότερο με τις συλλογικές ανάγκες.

Συμβαίνουν αλλαγές που ίσως να χρειαστεί χρόνος μέχρι να προσαρμοστούν σε έναν πιο οικείο από το παρελθόν κανόνα και μέτρο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr