ΤΤην τελευταία τριετία ανοίξαμε ξανά στην πόλη μία συζήτηση για νέες υποδομές, κτίρια και κατασκευές. Η ανάπλαση της πλατείας, το Κέντρο Έρευνας, το Κλειστό Ξιφασκίας, το παλιό Πανεπιστήμιο και άλλα θέματα, βρίσκονται συνέχεια στο προσκήνιο και προκαλούν γόνιμες συζητήσεις, ενίοτε και αντιπαραθέσεις.

Και είναι λογικό όλο αυτό, γιατί λείπουν οι υποδομές στην πόλη και κυρίως λείπουν οι σύγχρονες υποδομές, κάτι που επίσης συζητάμε ξανά και ξανά.

Αν είχαμε όμως μία μηχανή του χρόνου και τρέχαμε μπροστά, στο χρονικό σημείο που θα είχαν ολοκληρωθεί όλα αυτά, θα ανακαλύπταμε ότι υπάρχουν κι άλλα βασικά προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν.

Και είναι δύο κυρίως: Το ένα η συμμετοχή του κόσμου, για ποιον δηλαδή προορίζονται οι υποδομές και για ποιους λόγους χρησιμοποιούνται.

Το δεύτερο είναι η συνεχής αλλαγή δεδομένων και ο τεράστιος χώρος μεταβολών που εισάγεται με τον ψηφιακό μετασχηματισμό.

Και οι δύο αυτές περιπτώσεις πρέπει να συζητηθούν σήμερα ώστε να υπάρχουν προβλέψεις κρίσιμες για τη λειτουργία των υποδομών.

Το για ποιους είναι τα κτίρια, είναι μία δύσκολη εξίσωση στην οποία εισέρχεται και μία πολιτική αντίληψη. Προφανώς για όλους θα απαντήσει κάποιος, αλλά ποιες είναι οι προτεραιότητες; Οι νέοι, οι επιστήμονες, οι επιχειρηματίες, οι πολίτες γενικώς;

Και μετά η σχέση της υποδομής με τον ψηφιακό κόσμο. Αν δεν υπολογιστεί μπορεί να μείνουμε με ωραία κελύφη. Ας προσέξουμε αυτό το σημείο γιατί στην πόλη ήδη υπάρχουν κτίρια που δεν ανταποκρίθηκαν στις αρχικές τους προσδοκίες και μένουν σε κάποιο βαθμό ακόμα και κενά.

Ακόμα και αυτή η συζήτηση για τους χρήστες, την πρόσβαση των πολιτών και την ανοιχτότητα, δεν πρέπει να την κάνουμε μέσα σε ασφυκτικά πλαίσια σαν αυτά που δημιουργούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, αλλά να επιζητήσουμε τη ζωτικότητα και τη φρεσκάδα που φέρνει ο διάλογος και η συνάντηση. Γιατί σκοπός όλων θα πρέπει να είναι μία πόλη χρήσιμη, πάει να πει μία πόλη που να τη χαίρονται οι κάτοικοί της.

Λίγο ψηλότερα ο πήχης της ενημέρωσης

Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο για ένα διεθνές θέμα σε μία μεγάλη ελληνική ιστοσελίδα και εκνευρίστηκα. Η “μεγάλη παραίτηση” έχει χτυπήσει εδώ και χρόνια τα ελληνικά ΜΜΕ και φαίνεται πια ότι λείπει προσωπικό και έμπειροι δημοσιογράφοι. Γιατί ήταν φανερό ότι ο συντάκτης δεν μπορούσε να φέρει το κείμενο σε μία έστω τυπική σειρά από τη μετάφραση ώστε να μπορείς να το καταλάβεις. Ήταν ασύντακτο, όπως γίνεται είτε όταν μεταφράζεις απευθείας, είτε όταν δεν γνωρίζεις καν πώς μεταφέρεται ο λόγος στα ελληνικά. Ή όταν πιέζεσαι απλώς από το χρόνο για να κάνεις μια ανάρτηση.

Και δεν ρίχνω την ευθύνη μόνο στον συντάκτη, γιατί μπορώ να φανταστώ πόσο αμείβεται και σε ποιες συνθήκες εργάζεται. Όμως και στην Ελλάδα υπάρχουν ιδιοκτήτες, συχνά με μεγάλες περιουσίες που σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν επενδύσεις και σε τεχνολογία και σε προσωπικό, ώστε να σεβαστούν την επιχείρησή τους, τουλάχιστον και να τη στελεχώσουν σωστά με αμοιβές και συνθήκες εργασίας που να αντιστοιχούν στο περιεχόμενο που επιθυμούν ή λένε ότι επιθυμούν να διακονεύουν.

Κατανοώ ότι είναι δύσκολες ημέρες για όλους, ότι οι επιχειρήσεις ΜΜΕ δεν τα βγάζουν πέρα, αλλά κάποιοι που έχουν τις δυνατότητες, πρέπει να επενδύσουν στον χρόνο και να δώσουν το παράδειγμα. Να μπουν μπροστά.

Ας δουν και παραδείγματα από μέσα ενημέρωσης ανά τον κόσμο, για το πόσο σοβαρή δουλειά κάνουν μεγάλα ΜΜΕ, ακόμα και σε εποχές κρίσης όπως αυτή που διανύουμε και προσπαθούν για το καλύτερο. Ακόμα κι αν η εποχή δεν το ευνοεί η ενημέρωση πρέπει να βάζει τον πήχη ψηλά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr